#Ibrat
Qadimda bir shaharda boy savdogar yashardi. Bir kuni shu savdogarning umri tugab, vafot etibdi. Uning birgina o‘g‘li bo‘lib, u ham safarda edi. Kishilar marhumning o‘g‘lini qidira boshlashdi. Chunki, otasining yolg‘iz merosxo‘ri shu yigit edi. Afsuski, shaharda biror kishi u yigitni qanaqaligini bilmasdi.
Oradan bir necha kun o‘tib, uch kishi keldi. Ular o‘zlarini vafot etgan savdogarning meros oladigan yolg‘iz o‘g‘li deb da’vo qilishardi. Qozi ularni qozixonaga chaqirtirdi va tekshirish uchun bir doska ilib, devorga vafot etgan o‘sha tojirning nomini ilib qo‘ydi. Keyin qozi boyagi uch yigitga qarab: “Kim shu nomning o‘rtasiga mana shu o‘qni tekkiza olsa, o‘sha yigit merosni oladi” dedi.
Birinchi yigit qo‘liga o‘qni olib, zarb bilan otdi. O‘q mo‘ljalga tegay dedi. Keyin ikkinchi yigit keldi. U ham o‘qni zarb bilan otdi. O‘q avvalgi yigitnikidan ko‘ra nishonga ancha yaqin bordi.
Navbat uchinchi yigitga keldi. U o‘qni qo‘liga olganda qo‘llari titradi, yuzining rangi sarg‘aydi, ko‘z yoshlari oqib tushib, yuzlarini yuva boshladi. U qo‘lidagi o‘qni bir chetga uloqtirdi va: “Men otajonimning nomlariga bu o‘qni otolmayman. Men merosga bu yo‘l bilan erishgandan ko‘ra o‘sha merosdan mahrum bo‘lishni afzal bilaman” deya qichqirdi.
Shunda qozi u yigitga qarab: “Ey yigit, vafot etgan kishining haqiqiy o‘g‘li va shar’iy merosxo‘ri sensan. Bular ikkisi esa, muttaham yolg‘onchilardir” dedi.
Asl farzand otasining nomiga tosh otishga ham hazar qiladi!🔰
Bizni ijtimoiy tarmoqlarda kuzating:Telegram |
Facebook | Instagram |
You Tube