— Odam o‘ziga berilgan o‘ttiz yillik umrni maroqli o‘tkazibdi — yebdi, ichibdi, urushda qatnashibdi, to‘y-ma'rakalarda xursandchilik qilibdi, qiz-juvonlar bilan birga bo‘libdi. Keyin umriga qo‘shilgan o‘n besh yilini eshakday ishlab, bor topgan-tutganini uyiga tashib o‘tkazibdi. Keyingi o‘n besh yil undan ham oshib tushibdi. To‘plagan boyligidan xavotirga tushib, kechalari bilan uxlolmabdi, asabi ishdan chiqibdi. Umrining oxirida esa kuch-quvvatdan qolib, qarib-qartayib tasqara maymunga o‘xshabdi qobdi. Kimning ko‘zi tushsa, boshini liqillatib, xoxolab kularmish. Sen ham ayni o‘sha odam ahvoliga tushasan, — tirjayib, dedi qariya grekka mundshtugini tishlari orasida siljitarkan.

— Siz-chi,siz bu ahvolga tushmaysizmi? — deb so‘radi yigit.

— Ha, men boshqacha odamman.

— Qanaqa odam?

— Men kabilar bu dunyoda sanoqli, — dedi chol mag‘rur.- Men eshakday boylik tashimadim, yo‘q mol-dunyoga itdek qo‘riqchilik qilmadim, endi maymunga o‘xshab tashvishga tushishga ne hojat? Shunday ekan nega qarilikni bo‘ynimga olishim kerak