Lutfullaning ochiq qolgan ichaklari, qovurg‘alari va terisi bir-biridan ajralib, shilliqning suyuq massasiga aralashib ketardi. Yaksart bu bo‘laklarni yamlamay chaynab, o‘z ichiga singdirardi. Lutfulla hanuz tirik edi, uning ko‘zlari qonga botgan, tanasining yarmidan ortig‘i allaqachon yutib yuborilgan bo‘lsa-da, oxirgi lahzalarini his qilardi. Har bir tirnoqning o‘tkir tig‘day og‘rig‘i uning miyasida chaqnab ketar, ammo eng dahshatlisi, u bu jarayonni anglab, o‘z tanasining parcha-parcha bo‘lib ketayotganini ko‘rardi. Shilliq uchun bu jarayon oddiy bir oziqlanish bo‘lsa, Lutfulla uchun esa eng og‘ir, vahshiyona o‘lim edi.
Tegishli nuqtada pistirmada oʻtirgan otrayad aʼzolari uzoqdan voqeani kuzatib turishardi. Palkovnikning buyrugʻi esa ularni larzaga keltirdi:
- Nega anqayib turibsizlar, hamma Lutfulla tomon yugursin, ultrabinafsha nurli qurolga ega boʻlganlar, mo'ljal masofasiga kirganingizdan otishni boshlang!
Polkovnik va uning askarlari Sigirtepa bo‘ylab harakatlanar ekan, ichlarida turli xil hissiyotlar paydo bo‘lardi. Har biri o‘zining shaxsiy xavotirlari va qiyinchiliklari bilan to‘lib-toshgan edi.
Bir guruh otryad Yaksartga qarab toʻrt dona BTR-90 da yoʻl olishdi. Oradagi masofa besh yuz metr boʻlsa-da, BTRlarning maksimal tezligi yuz kilometr soatligi boiz, Lutfullaning oxirgi boʻlaklari yeyilayotgan paytda yetib borishdi. Bu vaqtda teskari tomondan BTR-82Ada letinantga biriktirilgan Doniyor va bir qancha serjantlar kelayotgandi. Ularga quloq boshidagi datchikni nazorat qilish topshirilgandi. Reja boʻyicha Yaksart koʻrinishi bilan pistirma nuqtasiga kelishlari kerak edi. Oradagi masofa esa besh butun oʻndan olti kilometr boʻlib, ularning Lutfulla bilan boʻlgan voqeani koʻrish imkoni yoq edi.
Doniyor shoshilinch ruhda harakat qilayotgandi, koʻngli juda gʻash xuddiki fojea yuz berishi ayonday. U Lutfullaga Yaksartning yetib olishidan havotirda, bu xavfli o‘yin, o‘g‘rilikdan-da ko‘ra ko‘proq qaltis edi.
- Oʻzi nega Lutfullaga velosiped berdingiz? - Doniyor tashvish bilan yonidagi letinantdan soʻradi.
- Mashina bilan qochish tezroq va xavfsizroq bo‘lishi mumkin. Lekin Yaksart uning ortidan bormaslik ehtimoli bor edi, - letinant durbini orqali Sigirtepaning taqir yaylovlariga qaradi, yerning past-balandliklari sabab garizontgacha hech kim koʻrinmadi, - Velosiped boʻlsa juda qulay vosita. Men reja amalga oshmaydi deb oʻylagandim. Yaksartni arzimagan qon jalb qilishiga ishonmayotgandim ham. Bu tun anchayin begunoh fuqarolar oʻlishiga ishonchim komil edi. Hayriyatki, adashibman.
- Biron narsa koʻrindimi? - qoʻshimcha qildi Doniyor.
- Yo‘q, - yana bir bor letinant durbinni koʻziga tutdi, - Manashu tepalikdan oʻtaylik keyin hammani koʻra olamiz.
Tepalikda toʻrt BTR-90 aylanib Yaksartni qurshab olgan edi. Palkovnikning buyrug‘i yangragach, har bir askar o‘z qurolini mahkam quchoqlagancha oldinga intildi. Ammo bu harakatlarning ortida ularning qalblarida paydo bo‘lgan shubha va qo‘rquv yashirin edi. Har biri boshqalardan ko‘ra battar vahimaga tushayotgandi. Oldinlari oddiy janglarda qatnashgan, lekin Yaksart kabi maxluqqa duch kelish birinchi marta edi.
Ular Yaksartga qarab oddiy (Ultrabinafsha boʻlmagan) oʻq uzishdi. Yaksartga otilgan o‘qlar uning tanasini yuzlab kichik, xira yashil bo‘laklarga ajratib tashladi. Bo‘laklar mayda shisha kabi yerga tarqab ketdi, ammo ularning har biri g‘alati tarzda titrab, o‘ziga xos kuchga ega bo‘lib qoldi. Bu bo‘laklar xuddi magnitlangan zarrachalar kabi bir-biriga tortilib, yerda qoldirilgan izlar orqali yana to‘plana boshladi. Har bir zarra o‘z yo‘lini topib, soat millariga o‘xshab bir-biriga intilardi. Qanchalik mayda bo‘lmasin, har bir bo‘lak go‘yoki tirik edi va ularning harakati asta-sekin yana ulkan bir butun shaklga qaytdi. Har bir zarrasi o‘z yo‘lini topib, bir-biriga yopishib borardi. Bunday kuchli regeneratsiyani ko‘rgan askarlar qotib qoldi, lekin bu sukunat uzoq davom etmadi. Har bir askar o‘zini himoya qilish uchun keyingi o‘qni otishga shaylanayotgandi.
Tegishli nuqtada pistirmada oʻtirgan otrayad aʼzolari uzoqdan voqeani kuzatib turishardi. Palkovnikning buyrugʻi esa ularni larzaga keltirdi:
- Nega anqayib turibsizlar, hamma Lutfulla tomon yugursin, ultrabinafsha nurli qurolga ega boʻlganlar, mo'ljal masofasiga kirganingizdan otishni boshlang!
Polkovnik va uning askarlari Sigirtepa bo‘ylab harakatlanar ekan, ichlarida turli xil hissiyotlar paydo bo‘lardi. Har biri o‘zining shaxsiy xavotirlari va qiyinchiliklari bilan to‘lib-toshgan edi.
Bir guruh otryad Yaksartga qarab toʻrt dona BTR-90 da yoʻl olishdi. Oradagi masofa besh yuz metr boʻlsa-da, BTRlarning maksimal tezligi yuz kilometr soatligi boiz, Lutfullaning oxirgi boʻlaklari yeyilayotgan paytda yetib borishdi. Bu vaqtda teskari tomondan BTR-82Ada letinantga biriktirilgan Doniyor va bir qancha serjantlar kelayotgandi. Ularga quloq boshidagi datchikni nazorat qilish topshirilgandi. Reja boʻyicha Yaksart koʻrinishi bilan pistirma nuqtasiga kelishlari kerak edi. Oradagi masofa esa besh butun oʻndan olti kilometr boʻlib, ularning Lutfulla bilan boʻlgan voqeani koʻrish imkoni yoq edi.
Doniyor shoshilinch ruhda harakat qilayotgandi, koʻngli juda gʻash xuddiki fojea yuz berishi ayonday. U Lutfullaga Yaksartning yetib olishidan havotirda, bu xavfli o‘yin, o‘g‘rilikdan-da ko‘ra ko‘proq qaltis edi.
- Oʻzi nega Lutfullaga velosiped berdingiz? - Doniyor tashvish bilan yonidagi letinantdan soʻradi.
- Mashina bilan qochish tezroq va xavfsizroq bo‘lishi mumkin. Lekin Yaksart uning ortidan bormaslik ehtimoli bor edi, - letinant durbini orqali Sigirtepaning taqir yaylovlariga qaradi, yerning past-balandliklari sabab garizontgacha hech kim koʻrinmadi, - Velosiped boʻlsa juda qulay vosita. Men reja amalga oshmaydi deb oʻylagandim. Yaksartni arzimagan qon jalb qilishiga ishonmayotgandim ham. Bu tun anchayin begunoh fuqarolar oʻlishiga ishonchim komil edi. Hayriyatki, adashibman.
- Biron narsa koʻrindimi? - qoʻshimcha qildi Doniyor.
- Yo‘q, - yana bir bor letinant durbinni koʻziga tutdi, - Manashu tepalikdan oʻtaylik keyin hammani koʻra olamiz.
Tepalikda toʻrt BTR-90 aylanib Yaksartni qurshab olgan edi. Palkovnikning buyrug‘i yangragach, har bir askar o‘z qurolini mahkam quchoqlagancha oldinga intildi. Ammo bu harakatlarning ortida ularning qalblarida paydo bo‘lgan shubha va qo‘rquv yashirin edi. Har biri boshqalardan ko‘ra battar vahimaga tushayotgandi. Oldinlari oddiy janglarda qatnashgan, lekin Yaksart kabi maxluqqa duch kelish birinchi marta edi.
Ular Yaksartga qarab oddiy (Ultrabinafsha boʻlmagan) oʻq uzishdi. Yaksartga otilgan o‘qlar uning tanasini yuzlab kichik, xira yashil bo‘laklarga ajratib tashladi. Bo‘laklar mayda shisha kabi yerga tarqab ketdi, ammo ularning har biri g‘alati tarzda titrab, o‘ziga xos kuchga ega bo‘lib qoldi. Bu bo‘laklar xuddi magnitlangan zarrachalar kabi bir-biriga tortilib, yerda qoldirilgan izlar orqali yana to‘plana boshladi. Har bir zarra o‘z yo‘lini topib, soat millariga o‘xshab bir-biriga intilardi. Qanchalik mayda bo‘lmasin, har bir bo‘lak go‘yoki tirik edi va ularning harakati asta-sekin yana ulkan bir butun shaklga qaytdi. Har bir zarrasi o‘z yo‘lini topib, bir-biriga yopishib borardi. Bunday kuchli regeneratsiyani ko‘rgan askarlar qotib qoldi, lekin bu sukunat uzoq davom etmadi. Har bir askar o‘zini himoya qilish uchun keyingi o‘qni otishga shaylanayotgandi.