𝐐𝐚𝐥𝐛𝐢𝐦𝐝𝐚𝐧 𝐬𝐚𝐝𝐨 - 𝐝𝐢𝐥𝐝𝐚𝐠𝐢 𝐠𝐚𝐩𝐥𝐚𝐫...

​​Қишлоқлик аёл.

Бу сўзни эшитганимизда ҳаёлимизда одмигина, соддагина, бошидан рўмоли тушмайдиган, дунё қадар дарди бўлсада барини маʼноли табассуми ортига яшира олган мард аёл гавдаланади, шундай эмасми?

Баъзи қишлоқ аёлининг қиладиган ишларининг деярли саноғи йўқ. Эрталаб тур, молга қара, сигир соғ, товуқларга дон бер, нонушта тайёрла, болларни мактаб боғчасига чиройли кийинитириб жўнатиб қўй, кейин эса далага чиқ, молларга ҳашак ўриб бер, помидўрлар пишиб кетибди териб ол, боғни суғор, мевали дарахтларга дори бер ва орада овқатга ҳам улгуришинг керак…. Яна давом этайми?

Ишонинг бу айтаётганларим улар қиладиган ишни ҳали ярими ҳам эмас. Ахр у ҳам аёлку. Уни ҳам аёлларга ҳос бўлган ҳаёт тарзида яшагиси келмайди деб ўйлайсизми? Келади!

Лекин қисматига рози бўлгани учун, эрини рози қилишлик учун ва энг асосийси барчасини мукофотини кўпайтириб бергувчи бўлган Роббисининг розилигини топиш учун улар ўзларида баъзи бир «эркак»ларда йўқ кучни топа оладилар. Тўғри улар бу дунёда бироз машаққат чекарлар, лекин уларни жаннатда қандай неъматлар кутиб турганини ҳали ўзлари ҳам билишмайди.

Бу ҳаёт қийин дея «баъзилар»га ўхшаб енгил-елпи қинғир-қийшиқ йўлларга юриб кетишмади. Иффатларини, номусларини ўша «яхши ҳаёт»дан устун қўйишди. Ҳа улар шундай мард аёллар. Улар бизнинг онамиз, опамиз, синглимиз, жуфти ҳалолимиз ва қизимиздир. Шундай экан уларни меҳнатини қадрлайлик, ишдан чарчаб келганимизни баҳона қилмасдан уларга ёрдам берайлик. Зеро аёлларимизга уй юмушларида ёрдамлашиш суннат бўлса, жаннат оналаримиз оёғи остида эканлигини унутиб қўймайлик...

​✍ Aлам:

📖 Яқиндагина онасидан айрилган йигит тушкун кайфиятда дўстига қўнғироқ қилди. Гўшакни чиройли овозли қиз кўтарди. Йигит адашиб тушганини пайқаб, гўшакни қўймоқчи бўлди. Лекин нимадир бундай қилишга йўл қўймас, қиз билан дардлашгиси келарди. Йигит гап бошлади: -Алло... -Эшитяпман, гапираверинг,- жавоб берди қиз. -Айтингчи, сизнинг онангиз борми? -Нимаа?! -Онангиз ҳаётмилар?-сўради йигит. Нариги томондан эса қизнинг билинар-билинмас йиғлагани эшитиларди. Йигитнинг қўққисидан бундай савол беришининг сабаби бир ой олдин онаси вафот этгани, айрилиқ юрак бағрини ўртаётгани эди. Агарда қиздан онаси борлигини эшитса бахтли инсон эканлигини, онасини янада асраб-авайлашини айтмоқчи эди. Қизнинг йиғлаб юборганидан билдики иккисининг ҳам дарди бир экан. Юракларидаги ана шу дард иккисини ҳамсуҳбат бўлишга ундади. Бир-бирларига тасалли беришди. Йигит қиздан яна қўнғироқ қилишга руҳсат олгач хайрлашишди Энди улар тез-тез қўнғироқлашиб туришар, қизнинг қўллаб- қувватлашлари, маслаҳатлари билан йигит оёққа тура бошлади. Янги иш топди, ғайрат билан, ҳаётга бўлган қизиқиши ортиб борарди. Бунинг учун уни ҳаётга қайтарган фариштаси Мафтунадан миннатдор бўларди. Улар бошқа бошқа шаҳарда яшардилар. Бир куни йигит ҳаммаданда гўзал қиёфада тасаввур қилувчи фариштаси билан учрашмоқчи бўлди. Учрашгач унга бўлган пинҳона севгисини изҳор етишни ният қилди. Учрашув куни белгиланди ва улар бир-бирини қуйидагича таниб олишни режалаштиришди: Йигит ҳарбий кийимда, қўлида Мафтуна ёқтирган атиргул ғунчасини ушлаганча поезддан тушиб келади. Мафтуна эса вокзалда, қўлида ўзи севиб ўқийдигани Булгаковнинг "Уста ва Маргарита" китоби бўлади.... Ниҳоят учрашув санаси етиб келди. Йигит ҳаяжон билан поезддан тушди. Вокзалда одам сийрак эди. Йигит китоб ушлаб олган қизни қидирди ва топди... Топди-ю фикрлари алғов- далғов бўлиб кетти. "Уста ва.......... Уста ва Маргарита"ни ушлаб олган қиз ногиронлик аравачасида ўтирарди..... Йигитнинг ҳаёллари чалкашиб кетди. Ўзига келиб қараганда эса қизнинг ёнига келиб қолган, қиз ҳам унга тикилиб турарди. "Аҳир нима бўлганда ҳам бу ўша менинг фариштамку, менга унинг қандайлигини аҳамияти йўқ" ўйлади йигит. Аммо сониялар ичида фикридан қайтди, ичида нимадир "аҳир у ногирон эканку, кет бу ердан кет, кет!" деган овоз исён кўтарарди. Йигит иккинчи овозга қулоқ тутди. -Мени кечиринг, мен... мен бундай бўлишини ҳатто ҳаёлимга ҳам келтирмагандим. Сиз кутган йигит мен эмасман,- дедию ортига ўгирилди. Ногирон қиз ёнидаги ўриндиқда ўтирган қизга гап бошлади: -Мафтуна, сен кутаётган йигит шумиди? Йигит суҳбатдан таққа тўхтадию ортига ўгирилди. Ҳатто тасаввурларидан ҳам гўзал, ҳақиқаттанда фариштамонанд қиз унга алам ва нафрат билан тикилиб турарди. "А!.. Шу эканда Мафтуна, Эҳҳҳҳ... Нималар қилиб қўйдим" ўйларди йигит. -Йўқ опа, биз кутаётган йигит бу эмас, тасаввуримдаги олийжаноб йигит асли бўлмаган экан ҳам, ҳаммаси сароб! Мафтуна шундай дедию аравачадаги опасини судраб кета бошлади. Йигит ҳаммасини тушуниб етганди. Бир лаҳзалик тубанлик, худбинлик кўзларини кўр қилиб қўйганини, энди Мафтунани бир умрга йўқотиб қўйганини тушуниб етганди. Йигит фариштасининг ортидан чексиз пушаймонлик, айбдорлик ҳисси билан термулиб турар, Мафтуна эса ногиронлик аравачасидаги опаси билан тобора ундан узоқлашиб борарди... Йигит бир лахзага шайтоннинг гапига киргани учун, энди бир умр ўзидан нафратланиб ўтади!