Бир ривоятда Пайғамбар Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам Қиёмат кунидаги баъзи одамларнинг ҳолати ҳақида огоҳлантирганлар. У ривоятда шундай дейилади:

“Мен умматимдан бир кавмни биламан, Қиёмат кунида улар Тоҳоомо тоғидек (катта) ҳасанотлар (яхши амаллар) билан келадилар. Лекин Аллоҳ уларнинг (бу савобларини) чангга айлантириб юборади”.

Саҳобалар бу гапни эшитиб ҳайратланиб сўрадилар: “Эй Аллоҳнинг Расули! Улар бизга ўхшайдими? Улар ҳам бизга ўхшаб намоз ўқийдилар, рўза тутадилар ва садақа берадиларми?”

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам жавоб бердилар: “Ҳа, улар ҳам сизларга ўхшайди, ҳатто кечалари намозга ҳам турадилар. Аммо улар Аллоҳга хилоф қилувчи ишларга осонлик билан тушиб қоладилар. У ёқда, узи ҳолда қолганда Аллоҳнинг ёки шариатнинг ҳукмини четлаб ўтишади” (Ибн Можа ривояти, 4245).

Бу ҳадисдан маълум бўладики, зоҳирда яхши амаллар кўп бўлган бўлса-да, агар одамлар Аллоҳга холис бўлмасалар ёки ниятларида риёкорлик қилсалар, бу амаллар Қиёмат кунида ҳеч қандай қийматга эга бўлмайди. Шунинг учун, мусулмонлар амалларини холис ният билан, риё ва ўзини кўрсатишдан узоқ бўлиб қилишлари муҳимдир.