​​Bır ustozımdan qasos haqıdagı fıkrını söraganımda bır hıkoya aytıb berganlar. Şunı sızlarga aytıb bermoqçıman.

Bır kunı ustoz şogırdı bılan örmonga borıbdı. Keç tuşıb, ular gulxan yoqıb ötırışgan ekan. Şu vaqt daraxt shoxıdan bır ılon gulxan ıçıga tuşıbdı va olovda çırsıllab yona boşlabdı. Bunı körıb rahmı kelgan ustoz unı şartta qölı bılan gulxandan olmoqçı bölıbdı, lekın olovnıñ ıssığıdan jon talvasasıda ılon ustoznı tışlab olıbdı va ustoz oğrıqdan unı yana qöyıb yuborıbdı. Söñ yana qölıga shox-shabbalarnı olıb axırı ılonnı qutqarıbdı. Bunı kuzatıb turgan şogırd hayratlanıb:
— Ustoz, axır u sıznı tışlab oldı-ku. Nega unı yana qutqardıñız?
Ustoz:
— Bu – ılon, çaqış unıñ tabıatıga xos. Bız esa ınsonmız!