Ҳаё ва иффат – аёл кишининг энг гўзал зийнати. Бу икки фазилат аёлни нафақат ташқи кўринишда, балки ботинан ҳам юксак даражага олиб чиқади.

Ҳаё – инсонни ҳар қандай ёмонликдан, фаҳш ва беҳаёликдан тийиб турадиган туйғудир. Бу – иймоннинг бир бўлаги. Ҳадисда ҳам "Ҳаё – иймондандир", деб айтилган. Ҳаёли инсон ўзининг ҳар бир ҳаракатини ўйлаб қилади, ҳеч қачон номақбул ишларни амалга оширмайди.

Иффат эса покизалик, нафсини тийиш ва номусдорликни англатади. Иффатли аёл ўзининг қадрини билиб, ўзини ёт кўзлардан сақлайди. У ор-номусини ҳимоя қилишни биринчи ўринга қўяди ва бу орқали ўзини ҳурмат қилдиришга эришади.

Ҳаё ва иффат аёлни янада латофатли, нурли ва жозибали қилади. Чунки ҳақиқий гўзаллик ташқи кўринишда эмас, балки инсоннинг ахлоқи ва юрагидадир.