Bir paytlar hech bir tayinli ishi yo‘q, tashvishi yo‘q bo‘lgan o‘zimni qumsayapman. Mol boqishga chiqqanda qornimga qistirib olgan kitobni qaytguncha tugatib kelardim. Kechalari kichkina fonarchani satrma-satr yurgizib kitob o‘qishimda qancha halovat bor edi, uyqu kelmasdi. Bilasiz, qishloqda svet muttasil o‘chadi, kelganida ham g‘animat bilib, baribir televizor tomosha qilar edik.
Hozir, ochig‘i, kunda 3-4 varaq o‘qiymanmi yo yo‘q, uyqu elitadi. Internetdagi videokontent esa zeriktirmay, sizni tun yarimgacha eltadi.
Uyimiz oldida katta tut daraxti bo‘lardi. Eng tepasiga qulay joylashib, ko‘rpacha to‘shab, baklashkada choy, sumkada kerakli kitoblar... Ana endi, quyuq shabadaga mast bo‘lib, quloq ostida gupurlab turgan epkindan rohatlanib kitob o‘qish haqiqiy kayf edi...
Hozir na u daraxt bor, na o‘shandagi shasht.
To‘g‘ri, ko‘p kitob o‘qigan emasman, lekin mutolaa mazasini his qilgan odam sifatida shunday ta'riflab berishim mumkin.
Balki bu ko‘proq o‘qishimga turtki bo‘lar...