SIZGA OʻXSHAGAN ONA BOʻLAMAN!
Bir kuni onamni qattiq ranjitdim. Ulkan qaygʻu ichida oʻksinibgina yuzimga qarab:
— Ona boʻlsang meni tushunasan, – dedi. Oʻsmirlikning tentaklik kezlari edi. Qaygʻusiga parvo qilmay:
— Men aslo sizday ona boʻlmayman! – dedim. Onam indamay oshxonaga chiqib ketdi. Aslida, hali soʻzimni tugatmasdanoq pushaymon boʻlib boʻldim, lekin yoy kamondan otilgandi. Ortiqcha gʻurur bor edi ichimda. Oldiga borib uzr soʻrayolmadim. Birdan kechagina olib kelgan kitobiga koʻzim tushdi. Kichik stol ustida yotardi. Balki, kitob oʻqishga tutinsam, koʻnglini olgan boʻlaman deb xonamga kirib ketdim. Kitob oʻqiyotib uxlab qolibman. Oradan qancha vaqt oʻtganini bilmayman, dadamning ovozidan uygʻonib ketdim. Ishdan kelib, onam bilan nimalarnidir gaplashayotgan ekan. Atrofga oqshom qorongʻuligi tushgan edi. Turmoqchi boʻlgandim, ustimga yopinchiq tashlanganini payqadim. Kitob qoʻlimdan olinib, ustim yopilgandi. Oʻrnimdan turib chiroqni yoqdim, yotogʻim boshida bir boʻlak keks, yonida dolchinli sut va kichik xat turardi: “Sen menday ona boʻlmaysan, mendan ham yaxshi ona boʻlsan!”
Boshimdan sharaqlab qaynayotgan suv toʻkilganday boʻldi. Qanday qilib onamga shunday deya oldim?! Lekin ichimdagi beʼmani jahl yana onamning yoniga kelib uzr soʻrashimga toʻsiq boʻldi. Aslida, tortishib qolganimizning sababi ham boshimning ustida turgan mana shu keks edi. Men ertangi kungi oʻquv yili xayrlashuv marosimi uchun keks tayyorlab berishni soʻradim. Onam ishlari koʻpligi uchun keks tayyorlab berolmasligini qatʼiy aytdi. Onam oʻsha keksni tayyorlab bermasa, oʻrtoqlarim oldida xijolat boʻlardim. Modomiki, onam keksni pishirar ekan, nega meni buncha xafa qildi?
Dadam yonimga keldilar. Yigʻlayotgandim. Koʻz yoshlarimni artdilar.
— Nimalar boʻlib oʻtganini bilaman, senga bir sirni ochaman, lekin zinhor onangga aytmaysan, – dedilar.
Boshimni tebratdim.
— Ertaga mening maosh oladigan kunim. Uyda yogʻ bilan un tugab qolgan ekan. Onangga bir kun biror nima qilib amallab turishini aytgandim. Sen keks tayyorlashini soʻraganingda oʻksinmagin deb “uyda mahsulot yoʻq” deyolmabdi. Qoʻshnilardan soʻrashga ham iymanibdi. Lekin qattiq xafa boʻlganingni koʻrib baqqolga qarzga yozdirib olishga majbur boʻlibdi.
Dadamning soʻzlarini eshitar ekanman, boshim gʻovlab, miyam uvishib qoldi. Avvalgidan ham ulkan qaygʻu bilan onamning yoniga qarab chopdim. Hoʻngrab-oʻksinib yigʻlardim-u, bir soʻz aytolmasdim. Amallab oʻpkamni bosdim-u, shu soʻzlarni ayta oldim xolos:
— Men sizga oʻxshagan ona boʻlaman! Oʻz qaygʻuyimni farzandlariga bildirmayman, oʻrni kelganda kiprik qoqmasdan har qanday fidoiylikdan qaytmayman! Va farzandlarimni siz meni sevgandek sevaman!
Hikoya yoqqan boʻlsa, reaksiya bosishni unitmang!
@mutolaah
Bir kuni onamni qattiq ranjitdim. Ulkan qaygʻu ichida oʻksinibgina yuzimga qarab:
— Ona boʻlsang meni tushunasan, – dedi. Oʻsmirlikning tentaklik kezlari edi. Qaygʻusiga parvo qilmay:
— Men aslo sizday ona boʻlmayman! – dedim. Onam indamay oshxonaga chiqib ketdi. Aslida, hali soʻzimni tugatmasdanoq pushaymon boʻlib boʻldim, lekin yoy kamondan otilgandi. Ortiqcha gʻurur bor edi ichimda. Oldiga borib uzr soʻrayolmadim. Birdan kechagina olib kelgan kitobiga koʻzim tushdi. Kichik stol ustida yotardi. Balki, kitob oʻqishga tutinsam, koʻnglini olgan boʻlaman deb xonamga kirib ketdim. Kitob oʻqiyotib uxlab qolibman. Oradan qancha vaqt oʻtganini bilmayman, dadamning ovozidan uygʻonib ketdim. Ishdan kelib, onam bilan nimalarnidir gaplashayotgan ekan. Atrofga oqshom qorongʻuligi tushgan edi. Turmoqchi boʻlgandim, ustimga yopinchiq tashlanganini payqadim. Kitob qoʻlimdan olinib, ustim yopilgandi. Oʻrnimdan turib chiroqni yoqdim, yotogʻim boshida bir boʻlak keks, yonida dolchinli sut va kichik xat turardi: “Sen menday ona boʻlmaysan, mendan ham yaxshi ona boʻlsan!”
Boshimdan sharaqlab qaynayotgan suv toʻkilganday boʻldi. Qanday qilib onamga shunday deya oldim?! Lekin ichimdagi beʼmani jahl yana onamning yoniga kelib uzr soʻrashimga toʻsiq boʻldi. Aslida, tortishib qolganimizning sababi ham boshimning ustida turgan mana shu keks edi. Men ertangi kungi oʻquv yili xayrlashuv marosimi uchun keks tayyorlab berishni soʻradim. Onam ishlari koʻpligi uchun keks tayyorlab berolmasligini qatʼiy aytdi. Onam oʻsha keksni tayyorlab bermasa, oʻrtoqlarim oldida xijolat boʻlardim. Modomiki, onam keksni pishirar ekan, nega meni buncha xafa qildi?
Dadam yonimga keldilar. Yigʻlayotgandim. Koʻz yoshlarimni artdilar.
— Nimalar boʻlib oʻtganini bilaman, senga bir sirni ochaman, lekin zinhor onangga aytmaysan, – dedilar.
Boshimni tebratdim.
— Ertaga mening maosh oladigan kunim. Uyda yogʻ bilan un tugab qolgan ekan. Onangga bir kun biror nima qilib amallab turishini aytgandim. Sen keks tayyorlashini soʻraganingda oʻksinmagin deb “uyda mahsulot yoʻq” deyolmabdi. Qoʻshnilardan soʻrashga ham iymanibdi. Lekin qattiq xafa boʻlganingni koʻrib baqqolga qarzga yozdirib olishga majbur boʻlibdi.
Dadamning soʻzlarini eshitar ekanman, boshim gʻovlab, miyam uvishib qoldi. Avvalgidan ham ulkan qaygʻu bilan onamning yoniga qarab chopdim. Hoʻngrab-oʻksinib yigʻlardim-u, bir soʻz aytolmasdim. Amallab oʻpkamni bosdim-u, shu soʻzlarni ayta oldim xolos:
— Men sizga oʻxshagan ona boʻlaman! Oʻz qaygʻuyimni farzandlariga bildirmayman, oʻrni kelganda kiprik qoqmasdan har qanday fidoiylikdan qaytmayman! Va farzandlarimni siz meni sevgandek sevaman!
Hikoya yoqqan boʻlsa, reaksiya bosishni unitmang!
@mutolaah