Utopia

Hamma narsa keladi-ketadi. Bizda biz bilan xotiralar va hislar qoladi. Bizdan odamlarga esa qilgan ishlarimiz.

Birinchi qor bilan, yaxshilar!

Yomgʻirda yurmaganimga ancha boʻlibdi. Darsdan chiqib, musiqasiz, yolgʻiz, piyoda shunchaki yurib keldim.

Xullas, shu kunlarda Toshkentdagi oʻzgacha yoqimli ob-havo uchun tabiatga oʻz minnatdorchiligimni bildiraman.

Oktyabr ancha kutilgan ideal havo bilan boshlandi men uchun, elas-elas yoqimli shamol. Yomgʻirli. Goʻzal tabiat.

Bayramingiz bilan hurmatli ustozlar! #mood 🫡

Koʻzimni yumdim-ochdim, qaysidir yil va yana kuz.

Yashil joylarni sogʻindim.

Hozir 1-sinfga chiqqan kunimni esladim. Sochlarimni lenta bilan oʻrab qoʻygandi onam. Kiyimlarimni kiydirib… oyoq kiymimni lekin doim dadam kiygizib qoʻygan. Sumkamni ham dadam taqib qoʻyardilar.

Ertalab oilaviy oʻtirib nonushta qilish menga rosa yoqar edi. Ayniqsa, ota-onam doim birga nonushta tayyorlashgan.

Uygʻonib hech qachon shoshmaganman. Ishonar edim — kechikmayman.

Maktabdagi ilk kunim boshlandi: meni oxirgi partaga 1 oʻzimni oʻtqizib qoʻygan sinf rahbarim. Nega? Hali ham bilmayman. Rosa yigʻlagim kelgan, gʻalati boʻlganman. Boʻyim sinfdagi eng past boʻylilardan edim albatta. Juda kichkina boʻlganman.

Menga akam bilan bir joyda oʻqish orzu edi. Endi esa armon boʻlib ulgurdi.

«Prezident sovgʻasi» degan narsalar boʻlardi. Sumka va ichida kerakli oʻquv qurollari. Hech bir narsasini ishlatmaganman lekin biror marta ham. Oʻqituvchim bir gal urushib bergan: «Nimaga biz hammaga tarqatgan narsalarni ishlatmayapsan?!» deb. Baribir ishlatmaganman. Men hamisha dunyodagi eng qulay va eng zoʻr oʻquv qurollarini ishlatganman. Buning uchun ota-onamga rahmat albatta! Oshiqcha narsa qolib ketmas edi, ayni kerakli narsalarni olib berishgan. Men vaziyatdan unumli foydalanib hamma narsamni ishlatganman, hech narsamni yoʻqotib qoʻymasdan, sindirmasdan, ehtiyot qilib. Qalamlarim va qalamdonlarim alohida mavzu edi…

Yana 1-sinfimdagi stullar menga yoqmagan. Oyogʻim yerga tegmas edida oʻtirganimda. Qiynalib oʻtirardim. 4-sinfimgacha shu stullar qoldi ishqilib.

Jismoniy tarbiya oʻqituvchimni yomon koʻrar edim. Alohida kiyim olib bormasak, qizlarni kalgotkida tashqariga chiqarib mashq qildirar edi. Bir safar meni kiymimni uyda qoldirganman. Keyin kalgotkida tashqariga chiqasan unda hammaga oʻxshab deganiga yoʻq deganim uchun kaltak yeganman, shu kuni uyga yigʻlab ketib qolganman sumkamni maktabda qoldirib.

Maktabdagi hamma daraxtlarni sevganman. Hozir ham sevaman. Maktabim juda katta. Hovlisi keng daraxtzor. Yashil daraxtlarni koʻrganda juda quvongan edim birinchi marta ham, soʻnggi kuni ham.

Menga oʻqish, ilm olish hamisha yoqqan. 7 yoshga toʻlmay maktabga chiqqanim uchun imtixon bilan olishgan, erta borganman. Yangi narsa oʻrganib kelish uchun oshiqqan oʻquvchi boʻlganman har kuni. Maktabdagi oʻzim bilan faxrlansam boʻladi bemalol.

Qisqasi, yaxshi-yomon xotiralarim koʻp maktab bilan. Ammo, maktabga qaytib borib qolishni istamayman muhit sabab. Oʻquvchilar sabab. Shu uchun deyarli maktab haqida soʻzlab bermaganman odatda. Xay mayli. #mood 🎒

Oʻzbekistonda kunlar ancha salqinlashib qoldi. Issiq koʻrpa yopinib uxlaydigan.

Keyingi bekat: kuz.

Bu oyning eng xayrli ishi: oy oʻrtasida buvimni koʻrishga borib kelganim boʻldi. Boshqa topa olmadim.

Toʻlin oyni yaqinroqdan koʻrish orzum bor.

…Sen yashar koʻchadan mastona yurdim
Tolega suyanib entikdim, turdim.
Sen yurgan makonni ko'nglimga solib
Eng yorugʻ, eng toza bir dunyo qurdim
Sen yashar koʻchadan mastona yurdim.

…Sen yashar koʻchada bir yil bir kun boʻldim
Soʻngra asrlardan uzun tun boʻldim
Sogʻinchning holidan bir bor habar ol
Tun ichra oʻksinib, bagʻri xun boʻldim
Sen yashar koʻchada bir yil kun boʻldim.

…Sen yashar koʻchaning bir eshigi berk
Eshikni ocholmas na gado, na bek.
Kimga ochiladi oʻzi biladi
Qulfini ochib qoʻy eshikka ber erk
Sen yashar ko'chaning bir eshigi berk.

…Sen yashar bu koʻcha eng sevimli bayt
Yodaga oʻqiyman yuragimda qayt.
Men bilan yur desam sensiz yurmaydi,
Bu sensiz ko'chada nima qilay?
Sen yashar bu ko'cha eng sevimli bayt.

…Sen yashar koʻchaga boʻlmaydi toʻyib,
Uni olib ketdim yelkamga qoʻyib.
Oh ursam esimga tushgan chogʻlaring,
Yigʻlay devoriga boshimni qoʻyib
Sen yashar koʻchaga boʻlmaydi toʻyib.

…Sen yashar koʻchadan mastona yurdim.

©️ Usmon A’zim

Yuragim, ismingni unutma.

Kuzni intiqlik bilan kutyapman.

Qachonlardir bola paytim har kuni kechqurun soat 10 Yoshlar telekanalida qanaqadir film qoʻyilar edi. Opam va akam doim koʻrishar edi. Vaqt kelib ular ulgʻayishdi va maxsus maktablarga ketishdi. Uyda men qoldim ota-onam bilan. Esimda soat kech 10 boʻlmasdan turib uxlashga yotar edik. Ota-onam ishdan charchab kelishar edi, dalada mehnat qilishar edi… kelgach, arang ovqatlanishardi. Agar uxlay olmasam, turib televizor yoqardim va koʻrgandek boʻlib uxlab qolar edim. Vaqt oʻtib 1 haftadan beri yana shu ishni qilyapman. Nimalarnidir sogʻindim juda, kimlarnidir sogʻinganman juda… Sogʻinch hissi yurakka kelganda tubidan nimanidir yulib olib chiqadi. Avval aytganmanmi yoʻqmi esimda yoʻq, meni bir yomon odatim bor. Kimnidir juda qattiq sogʻinsam ming harakat qilmayin, qancha miyamni titmay yuzini koʻz oldimda gavdalantira olmayman. Shu odat bolalikdan to hozirgacha yoʻqolib ketmadi. Bu meni ogʻritadi. Telefonda rasm saqlab yurmayman, atay shuning uchun. Eslab qolarman deganman doim, ammo, biror marta oʻxshamagan. Eslolmaganda koʻzim yoshga toʻlib boshlaydi. Buning ogʻrigʻini oʻzim bilan. Hozir ham faqatgina kompyuterni ochib rasm titishdan beriga oʻtolmadim. Men oila nima ekanligini ancha avval tushunib yetganman. Sadoqat va vafo nima ekanligini ancha avval his etganman. Shundan kelib chiqib ayta olamanki, sogʻinch va intizor qalb nimani his qilishini faqatgina odamning oʻzi tushunadi. Faqat oʻzigina his eta oladi: ham qalban, ham aqlan.

«Gaplashib olish» koʻp narsani hal qiladi. Odamga xotirjamlik beradi.