шабнам.

шундан кейин мен тушундим.

мен жигарранг пальто, аччиқ қаҳва ва ёмғирни яхши кўраман. кечқурун чироқлар остида ёлғиз сайр қилишни, маъюс мусиқалар тинглашни, тирноқларимга қараб қўйишни яхши кўраман. яна шеъриятни, бадиий адабиётни ёқтираман. чироғи ўчган хоналар, оломонсиз тинч кўчалар, ям-яшил дарахтлар мен яшайдиган оламдаги энг севимли нуқталарим.

мен кундуз куни қувноқ ва очиқ, тунлари эса паришон ва сокин эканлигимни қабул қилганимдан мамнунман. энг оғир дақиқаларимни ёлғиз ўзим ўтказганим, энг қалтис вазиятларда оқилона йўл тутганим ва энг муҳими, юрагимда тинимсиз зилзила бўлиши ҳақида ўйлашларига имкон қолдирмаганим учун ўзимни ҳурмат қиламан.

мен ўзимни шу танада эканлигимдан фахрланаман, калта ва қалин сочларимни, узун киприкларимни, жигарранг кўзларимни ва ингичка бармоқларимни яхши кўраман. мен эркинликка интилишимни, ҳар бир ишга масъулият билан ёндашишимни, адолатли қарорларимни, ҳар нарсада гўзаллик кўра олиш қобилиятимни, ишонч томиб турган қароқларимни яхши кўраман. мен ижтимоий тармоқларни ёқтирмайман, менга ўз тезлигимда сокин ривожланиш ёқади. мен йиқилган жойимдан туриб, келажакка умид боғлай олганим учун ўзимни яхши кўраман.

ёзиқларимни ўқиб, ўзига таниш ва қадрдон ҳисларни туйган барчани чин дилдан яхши кўраман.

kuz oqshomlaridagi yoqimli shabboda har qanday kayfiyatga monand harakatlari bilan kishiga qaysidir ma'noda xotirjamlik bag'ishlaydi. kun bo'yi kishilarning tushunarsiz shovqini bilan qaynagan shahar sadoqatsiz bolalarini bag'riga olib uyquga ketadi. men esa tunning yarmida uyqusizlik bilan aziyat chekaman, ochligimni his qilaman, lekin tomog'imdan hech narsa o'tmaydi. og'riqqa botirilgan yurakni bo'm-bo'sh oshqozon bilan ishi bormikan?

kichkina yuragimdagi turli hajmdagi og'riqlar bilan yana yolg'iz qolaman. ko'ksimdan qop-qora iplar o'sib chiqib, butun vujudimni chirmab olgandek o'zimni dardlar og'ushida his qilaman. umrimdagi eng yoqimsiz holatlar ketma-ket ko'z oldimdan o'tarkan, ushbu dilxiraliklarning hech biriga hech qachon qalbimda yashaydigan mitti qizcha loyiq bo'lmagani yelkalarimni titratadi, nafasimni qisadi. qismatning keskin qarorlari doirasida qo'limdan hech narsa kelmasligi, hammasiga ko'z yumib, hech narsa bo'lmagandek boshimni tik ko'tarib ketishim kerakligi, umuman olganda bundan boshqa «chiqish eshigi» dan foydalanmaganim biroz alam qiladi. samoga ko'z qadab, yagona najotni qidirgandek Oydan umid qilib mo'ltirayman, ammo bugun osmonimiz serbulut, Oyning xira shu'lasidan bo'lak yorqin narsa yo'q.

bilasizmi, ayni soniyalarda men o'zimga begonalashganimni his qildim, ajab, o'zimni oldimda ham yig'lashdan qo'rqyapman. aslida, to'kilish uchun yetarlicha sabab bor, lekin negadir ko'zimdan bir tomchi yosh chiqmayapti. o'zim borligim noma'lum bo'lgan kelajagim uchun katta shaharda katta dardlar bilan kurashaman: bir necha kundan beri bo'g'zimda tiqilib turgan tugunni yecholmayman, poytaxtda yig'lay olmayotganim, o'zimning qorong'u xonamda qadrdon yostig'imning namlangan burchagini sog'inganimni eslashim bilan tomog'imdagi o'sha tugun ulkanlashib nafas yo'llarini to'sadi. bu yerda yashashga undab turadigan onamning umid to'la nigohi, o'zimni xotirjam va xavfsiz his qilishim uchun yetarli bo'lgan otamning sirli ovozi yetishmayotgani meni sindiradi. yelkamdan quchib hammasiga chidashga majburmasligimni aytadigan hech kimim yo'qligi biroz ranjitadi.

beshavqat maydonga chiqar ekanman, yashab qolishim uchun yakka o'zim kurashishim kerakligini, qurollanmasam jarohatlanishimni, g'alaba uchun ko'p narsani qurbon qilishimni juda yaxshi bilaman.


ammo, ojizlik nuqtalarimni qachon o'zlashtirasan, azizim?

одамлар баъзан севган кишиларини ўзлари ўлдиришади.

кимдир бир энлик мактуб билан, кимдир бир жуфт сўз билан,
кимдир эса шунчаки нигоҳи билан.

менинг яраларимни бошқаси тузатмоқ истади аммо,
мен сен очган ярага ҳам хиёнат қилмадим..

мен уларга сен ҳақингда айтмадим, аммо улар қорачиқларимда аксингни кўрдилар.

мен уларга сен ҳақингда айтмадим, аммо улар сени менинг сатрларимдан танидилар.

мен уларга сен ҳақингда айтмадим, аммо улар юрагим сен билан тўлганини тушундилар.

муҳаббат ифорини яшириб бўлмайди, азизим.

ва сўнггида бир-бирини ёддан биладиган бегоналарга айландилар.

мен бедор тунларимда сени Худодан сўраган эдим, Уни олдида мени уялтирдинг.

ёлғизим, сен ҳам интизор кўзларинг билан жовдираб мени ҳар нуқтадан қидиряпсанми? бир хил қиёфалар орасида мен йўқлигимни ҳис қилиб, музлаб кетяпсанми? ярадор қилиб ташлаб кетишганидан кейин бўм-бўш руҳингни фақат мен тўлдира олишимни сезяпсанми? мен ҳам ожизлик ва муҳтожлик доираларида айланиб юрибман, бир томчи кўз ёшимни ёстиғимдан қизғониб, сенинг кўйлагингга томиши учун сақлаб турибман.

кимлигинг, қаердалигингдан бехабар бўлсам-да, борлигингни доимо ҳис қилиб тураман ва бу менга куч беради. гоҳида Ой ортидан мўралаб менга таскин бераётганга ўхшайсан, кўзларимни юмишим билан елкамга оҳиста уриб ухлатиб қўйгандек бўласан. бошқалар яралаган жароҳатларимни силаб даволайсан, қўлимдан ушлаб сочларимни тарайсан, ойнага яқинлашишим билан нақадар чиройли эканим ҳақида шеърлар айтасан ва кўрсаткич бармоқларингни яноқларимга босиб табассум қилдирасан.
сен - ҳаловат манбайисан.
сен - «ишқ» сўзининг илдизисан.

қароғим, мен ҳам сен учун ягона таскин, абадий севги андозаси бўлишни истайман. сен ҳақингда энг майда тафсилотларни ҳам билгим келади, қайси вазиятда ўзингни қандай ҳис қиласан, тонгда кайфиятинг нимага боғлиқ бўлади, нимани яхши кўрасан-у нима ёқмайди, ҳаммасини билишни хоҳлайман. сен учун энг яхшиси ҳам, энг ёмони ҳам ўзим, ягона танловинг мен бўлишини истайман. ёқтирган рангинг – менинг жигарранг кўзларим, ёқтирган мусиқанг – менинг жарангдор табассумим, ёқтирган таоминг эса – менинг яноқларим бўлишини жуда-жуда хоҳлайман. менга шу қадар сингиб кетгинки, ҳар қайси онинг менга аён бўлсин.

аввалги ҳаётимда юрагингга бармоқ изларимни қолдириб кетганман. мени топишингга албатта ишонаман.

юрагимда ягонам, мен сени эҳтиёт қилгунча ўзингни эҳтиёт қил.

мен ҳеч кимники эмасман,
ва ҳеч ким меники эмас.
шунчаки менга муҳтожларга ёрдам бераман
ва ғойиб бўламан.