Bizni baxt yaratgan.

Qishloqdagi onamizga
oʻxshash baxt.

Ammo uni
tashlab ketdik.

Baʼzan sogʻinib
koʻrgani boramiz.
Yayraymiz uyida.
Ammo
Mehmonligimizni
sezib turamiz.

Baxtdan naridagi hayot
baribir bizniki.

Ketish kerak…

Baxt bizni quchoqlab
xayrlashar,
Labida tabassum,
koʻzlarida yosh.

Baʼzan baxt
sogʻinib koʻrgani keladi.

Oʻshanda bayram.
Bolalarga oʻxshab qolamiz.

Birdan ketishga hozirlanar.
”Qol”, deymiz.
Ammo soʻzlarimizdan
samimiyat qochganini,
allaqachon sezgan.
aniq biladi
bebaxtlikka koʻnikkanmizni.

Mahkam quchoqlab
xayrlashar.
Oʻpib,
hidlab xayrlashadi.

”Bir ongina
baxtni koʻrsak edi,
oʻylaymiz
yurak orziqqanda,
Bir damgina diydoriga toʻysak”.

Bir kuni baxtni
koʻmgani boramiz.
Yigʻlaymiz.

Anglaymiz:
biz oʻldirganmiz
bu baxtni;
bizni sogʻinib
oʻlgan bu baxt.

Endi
bizni yoʻqlab,
hech kim kelmaydi.
Endi biz
hech kimni
yoʻqlab bormaymiz.

Endi bemalol
yashash mumkin.
Endi bemalol
oʻlsak ham boʻlaveradi…

@KutubxonaaN1