#yoziqlar
Yilning birinchi tongini hech qachon kutib olmaganman. Tunning ancha qismini oyoqda o‘tkazib keyin uxlashga yotaman odatda. Bu safar ham shunday bo‘ldi.
Tongning boshni og‘rituvchi xira yorug‘ida uyg‘onib ketdim. Meni oldinga yurishga juda kichik his undaydi. Umuman olganda ichimdagi bor hamma yomonliklar meni uxlashga va harakatsizlikka boshlayapti. Zo‘rg‘a ko‘zimni ochaman, va timirskilanib telefonimni izlayman. Topdim shekilli.
Buncha yorug‘i baland. Xabar kelibdi.
Soniyaga erkni his etdim. Soniyaga hayotga tortildim va izlash istagini tuydim. Nomimning izlashdan kelib chiqqanini esimga tushirdi.
Shunchalar umidsizlikka moyilman-ki, asti qo‘yavermaysiz.
Oldinga yurishga meni hech nima majburlamas edi.
Ammo shu xabardan keyin ham otilay degan boshim meni baribir uyquga eltdi.
Mening yo‘lim erkni izlash emasmikan?
Mening maqsadim shu hislarni tuyish emasmikan?
O‘zimga, o‘zligimga qiziqishni to‘xtatib faqat oldinga yurishmaskin?
Shunchaki hech kim bo‘lishga majbur bo‘lmaslikning badali qancha ekan?
G‘ira-shira tush ko‘ribman. Tushimda shu hisning ta’mini izlab chiqqanim esimda. Ta’mni totib ko‘ribman ham. Ammo uni eslolmayman.
Judayam sovuq va notanishlik ammo xotirjamlik bilan uyg‘onib ketdim.
Meni endi yurishga majburlaydigan narsa topildi. Nega endi shu his ortidan yugirmayin?
Endi yillarimning boshi menga hech nimani anglatmaydi.
Shu his ketidan yuguraman. Chopaman. Izlayman. Mening yo‘lim shu.
Shu his uchun o‘laman.
Chunki erkka yetib kelgan joyimda mening umrim tugaydi.
O‘rnimdan turish vaqti keldi.
Issiq choy damlayman. Kunim endi boshlandi. Yo‘lim endi boshlandi.
Mayli hatto o‘zimni aldagan bo‘lsam-da.
Muhimi shu hisni tuyayin!
Yilning birinchi tongini hech qachon kutib olmaganman. Tunning ancha qismini oyoqda o‘tkazib keyin uxlashga yotaman odatda. Bu safar ham shunday bo‘ldi.
Tongning boshni og‘rituvchi xira yorug‘ida uyg‘onib ketdim. Meni oldinga yurishga juda kichik his undaydi. Umuman olganda ichimdagi bor hamma yomonliklar meni uxlashga va harakatsizlikka boshlayapti. Zo‘rg‘a ko‘zimni ochaman, va timirskilanib telefonimni izlayman. Topdim shekilli.
Buncha yorug‘i baland. Xabar kelibdi.
Men bugun erkinlikni tuydim, yetuklikni tuydim, iliqlikni tuydim, suyishning asil shaklini payqadim, yoqimli umidsizlikning mohiyatiga yetdim, masofalar endi mavjud emasligini tushundim. Endi ozodlik ham kerakmas, yetuk bo‘lish ham muhim emas, endi suyishim uchun jisming ham kerak emas, endi umid zarurat emas, endi cheksizlik fikr-u zikrimni band etmaydi, endi o‘zim ham, o‘zligim ham juda ahamiyatli emas. Men ozod ham, bandi ham, isyonkor ham, itoatkor ham, oshiq ham, mashuq ham, qul ham, quldor ham emasman. Men hech kim emasman. Endi kimdir bo‘lish ham ahamiyatli emas...
©Adhamova
Soniyaga erkni his etdim. Soniyaga hayotga tortildim va izlash istagini tuydim. Nomimning izlashdan kelib chiqqanini esimga tushirdi.
Shunchalar umidsizlikka moyilman-ki, asti qo‘yavermaysiz.
Oldinga yurishga meni hech nima majburlamas edi.
Ammo shu xabardan keyin ham otilay degan boshim meni baribir uyquga eltdi.
Mening yo‘lim erkni izlash emasmikan?
Mening maqsadim shu hislarni tuyish emasmikan?
O‘zimga, o‘zligimga qiziqishni to‘xtatib faqat oldinga yurishmaskin?
Shunchaki hech kim bo‘lishga majbur bo‘lmaslikning badali qancha ekan?
G‘ira-shira tush ko‘ribman. Tushimda shu hisning ta’mini izlab chiqqanim esimda. Ta’mni totib ko‘ribman ham. Ammo uni eslolmayman.
Judayam sovuq va notanishlik ammo xotirjamlik bilan uyg‘onib ketdim.
Meni endi yurishga majburlaydigan narsa topildi. Nega endi shu his ortidan yugirmayin?
Endi yillarimning boshi menga hech nimani anglatmaydi.
Shu his ketidan yuguraman. Chopaman. Izlayman. Mening yo‘lim shu.
Shu his uchun o‘laman.
Chunki erkka yetib kelgan joyimda mening umrim tugaydi.
O‘rnimdan turish vaqti keldi.
Issiq choy damlayman. Kunim endi boshlandi. Yo‘lim endi boshlandi.
Mayli hatto o‘zimni aldagan bo‘lsam-da.
Muhimi shu hisni tuyayin!