Quyosh har kuni uyg'ongan zahoti jilmayib boqadi-yu, unsiz xitob qiladi: „Bir kiprik qoqqulik qisqagina umringizda tinch-totuv yashasalaring bo'lmaydimi? Goh non talashasizlar, goh shon! Goh makon talashasizlar, goh imon? Axir hammangiz insonsiz-ku. Hammangiz mening bolalarimsiz-ku, men sizlarning otangizman-ku. Bir-birlaring bilan qirpichoq boʻlaverishlaringni ko'rib charchab ketdim-ku! Yetar axir, yetar, bolajonlarim! O'z onangizni - Yer kurrasini adoyi tamom qilib tinchimoqchimisiz?! Onangiz shu umidda tug'ganmidi sizni?! Shu niyatda ko'tarib yuribdimi ko'ksida!"

Quyosh har kuni shunday deb iltijo qiladi. Ammo odamlar uning hayqirig'ini eshitmaydi. Bir-biriga choh qaziydi. Bir-birining ko'ziga cho'p soladi, xiyonat qiladi.