📚 Ibratli Hikoyalar 📚

🌙💔 ОТАМНИНГ ОХИРГИ ИФТОРИ 💔🌙

Бу Рамазон оиламиз учун жуда оғир кечди. Онам анчадан бери орамизда йўқ эди, отам эса қариликдан касал бўлиб ётарди. Кун сайин аҳволи оғирлашар, лекин бизни ташвишга солмаслик учун чидарарди.

Бир куни ифтор яқинлашганда, отам секин қўлимдан ушлаб:

— Болам, бугунги ифторни мен билан бирга ўтириб очасанми? — деди.

— Албатта, ота! Мен ҳар доим сиз биланман.

У секин жилмайди.

— Шукр… Бу Рамазон мен учун жуда баракали бўлди.

Мен ҳайрон бўлиб сўрадим:

— Ота, ахир сиз оғриқдан қийналяпсиз-ку… Нега бу Рамазонни баракали дейсиз?

Отам қўлимни маҳкам сиқди.

— Чунки Аллоҳга янада яқинлашаётганимни ҳис қиляпман, болам. Бу дунё фоний, аммо охират абадий…

Кўзларимга ёш келди. Ифтор вақти етиб келганда, отам қўлларини дуога очди.

— Аллоҳим, менинг фарзандимни доимо ҳимоя қил. Унинг қалбини нурга тўлдир. Мен кетганимдан кейин ҳам, менинг дуоларим уни ҳеч қачон тарк этмасин…

Бу отамнинг охирги дуоси бўлди…

Эрталаб у тинч ҳолатда, уйқусида вафот этди.

Ҳайит куни ҳамма шод-хуррам эди. Мен эса отамнинг қабрига Қуръон тиловат қилиб, унинг сўнгги дуоларини эслаб, ҳўнграб йиғлаётгандим…

“Отажон, мен сизнинг дуоларингиз ила яшайман. Сиз билан бирга қилган сўнгги ифторим — ҳаётимдаги энг катта эсдалик бўлиб қолади. Сиз учун доимо дуода бўламан…” 😭

🌙💔 РАМАЗОНДАГИ СЎНГГИ СУҲБАТ 💔🌙

Рамазоннинг файзи ҳар бир хонадонга шодлик ва барака олиб кирарди. Аммо менинг уйимда бу гал бошқача сукунат ҳукмрон эди…

Онам оғир касал эди. Унга қараб, юрагим парчаланарди. Ҳар кеча ёнига ўтириб, унинг қўлларини сиқардим.

— Она, бир нарса ейсизми? Сув олиб келайми? — дедим, кўзларим ёш билан тўлиб.

Онам жилмайди. “Йўқ, болам, менга фақат сенинг олдимда ўтиришинг керак. Ҳеч қаерга кетма.”

Мен унинг олдида туриб, кўзларимга тийғон ёшларимни ютишга ҳаракат қилдим.

— Она, тузаласиз, тўғрими? Аллоҳ сизга шифо беради, тўғрими?

У жилмайиб, бошини силкитди.

— Ҳамма нарса Аллоҳнинг ихтиёрида, болам… Аммо бир нарсани унутма: менинг умрим сенинг дуоларингда давом этади. Ҳеч қачон намозингни, дуоингни ташлама…

Бу сўзлар онамнинг охирги сўзлари бўлди…

Саҳарда унинг қўллари совуқ эди. Унинг юзи эса ҳали ҳам нурли эди…

Ҳайит куни, кўчаларда болалар қувонч билан югурар, одамлар байрамлашарди. Мен эса онамнинг қабри бошида эдим…

“Онажон, мен сизнинг сўнгги васиятингизга вафо қиламан. Ҳар куни намоз ўқийман, ҳар куни сиз учун дуо қиламан… Ва сиз менинг қалбимда ҳамиша тириксиз…” 😭

@ibratli_sozlar

🌙😢 ОНА ДУОСИ – ЭНГ УЛУҒ НЕЪМАТ 😢🌙

Рамазон ойининг сўнгги ўн кунлиги. Ҳамма ибодатга шўнғиб, кечаларни бедор ўтказарди. Аммо мен учун бу кечалар оғир бир синов билан келди…

Онам анча вақтдан бери касал эди. Унинг ҳоли кун сайин оғирлашиб борарди. Ҳар сафар унинг оғриқдан титраётган юзига қараганимда, юрагим қақшарди.

— Она, бирор нима ейсизми? Нима керак? — деб сўрардим.

— Йўқ, болам. Менга ҳеч нарса керак эмас. Фақат бир нарса сўрайман… Намозингни қазо қилма, мени дуоларингдан чиқарма, — дерди у жилмайиб.

Ҳар саҳар ва ҳар ифторда йиғлаб дуо қилардим: “Аллоҳим, менга эмас, уни шифо бер… Мен онамсиз яшай олмайман!”

Бир кеча унинг елкасига бошимни қўйиб ухлаб қолдим. Тонг ёришганда, унинг қўллари совуқ эди…

— Она! Онааа!!!

Аммо у жавоб бермади. У кетди… Унинг юзидаги нури эса ҳали ҳам сўнмаган эди…

Рамазон ҳайитида ҳамма шоду хуррамлик билан байрам қиларди. Мен эса онамнинг боши устида Қуръон тиловат қилиб, шундай дедим:

“Онажон, сиз айтганингиздек, намозимни қазо қилмайман. Фақат мен учун эмас, сиз учун ҳам ҳар куни дуо қиламан…” 😭

@ibratli_sozlar

Оғир кунлар кетади

Рамазоннинг соф фазосида, бир оила ўз тақдирининг энг оғир кунларини бошидан ўтказарди. Ҳасан ака ва унинг кичик оиласи қийинчиликка юз тутган эди. Бир неча ой олдин у ишидан айрилган, ижара ҳақини тўлай олмай, қарзларга ботган эди.

Оғирчиликлар сабаб, аёлига ҳам, болаларига ҳам етарли таом олиб бера олмай қолди. Рамазон ойи эса бу синовларни янада оғирлаштиргандек эди.

Бир куни ифтор вақти яқинлашиб қолди, лекин ҳали ҳам овқатга қуруқ нондан бошқа нарса йўқ эди. Болалар эса қарсиллаб очликдан кўзларини ўйқалаб ўтирарди. Ҳасан ака эса уларга қараб, юраги титрарди.

Шу пайт эшик тақиллади. Ҳасан ака ҳайрон бўлиб, дарвозани очди. У ерда бир киши турибди — қўлида улкан сават.

— Ассалому алайкум, ака. Биз қўшни маҳалладаги жамоатмиз. Бугун Аллоҳ йўлида эҳсон тарқатяпмиз. Буни қабул қилинг, — деди у одам самимий табассум билан.

Ҳасан ака ҳали ҳам ишонолмас эди. Саватни очди: ичида иссиқ палов, гўшт, мевалар ва ҳатто болалар учун ширинликлар ҳам бор эди!

Кўзлари намланди. Шукр билан осмонга қаради.

— Аллоҳим, мен синаган вақтингда ҳам сен мени ташлаб қўймадинг...

У бу синовлар ўтиб кетишини ҳис қилди. Болалари мамнунлик билан овқат ейишар, аёли кўзларида ёш билан дуо қилар эди.

Ҳасан ака шу кеча битта ҳақиқатни англади: оғир кунлар келади, лекин кетиш учун келади. Сабр қилсанг, Аллоҳ сени ёлғиз қўймайди…

@ibratli_sozlar

Онамнинг дуоси

Рамазон ойи ҳар йили ўз ҳикматлари ва синовлари билан келади. Бу галги Рамазон мен учун энг оғир бўлди...

Онажоним анча вақтдан бери оғриқчан эди. Табибларга, врачларга олиб бордик, лекин шифо топмади. Онамнинг юзидаги табассум секин-аста сўнгани мени ич-ичимдан ўйлатарди.

— Болам, сен фақат намозингни адо қил, мен учун Аллоҳдан шифо сўра, — дерди у.

Мен ҳар саҳарда, ҳар ифторда йиғлаб дуо қилардим. Онамнинг кўзларига умид билан қарардим. У эса менга жилмайиб, ҳеч нарса бўлмагандек, “Аллоҳ ҳаммасини яхши қилади”, дерди.

Рамазоннинг охирги ўн кунлигида онамнинг аҳволи оғирлашди. Бир кеча унинг елкасига бошимни қўйиб йиғладим.

— Она, кетманг… Мен сизсиз яшай олмайман…

— Йўқ, болам, сен менсиз ҳам кучли бўласан. Мен кетсам, ҳаётни тўхтатма. Намозингни, дуоингни ташлама.

Мен қаттиқ йиғладим. У эса елкамни силаб, паст овозда:

— Аллоҳ сенга барча яхшиликларни ато этсин, фарзандим… Менинг бу дунёдаги энг катта бахтим — сенинг фарзандинг бўлишим, — деди.

Ушбу сўзлар онамнинг охирги сўзлари бўлди...

Кечаси ухлаб қолган эканман, саҳарда у қўлимни сиқиб, шундай тинч ва нурли чеҳра билан охиратга рихлат қилди.

Рамазон ҳайити куни ҳамма шоду хуррамлик билан байрам қиларди. Мен эса онамнинг боши устида Қуръон тиловат қилар ва бир нарсани тушунардим: Ота-она дуосидан улуғ неъмат йўқ экан…

@ibratli_sozlar

🌙 РАМАЗОН ҲИКОЯСИ – "ТЕЛЕФОН ЗАНГИ" 📱

🕕 Ифторга 15 дақиқа қолган.

Фурқат ишдан чарчаб келиб, ҳали ҳеч нарса емаган.

Телефонида ижтимоий тармоқларни титиб ўтирарди.

— "Ҳали вақт бор… Бироз кузатаман, кейин ифтор қиламан."

Шу пайт телефон занглади.

— "Ало?"

— "Ассалому алайкум, ака! Таниганингиз йўқ, мен Дониёрман.
Охирги марта сиз билан учрашганимга 7 йил бўлди…
Эслайсизми, сиз мени бир воқеадан қутқаргансиз?"

Фурқат ҳайрон қолди:
— "Кечирасиз, лекин ҳеч эслай олмаяпман…"

— "Сиз бир куни бозорда эдим деб,
Ўзингиз учун охирги қолган тангаларингиз билан менга егулик олгансиз.
Ўшанда менда ҳеч нарса йўқ эди, ака.

Сизнинг ўша бирор нарса кутиб ўтказилган ниятингиз –
Менинг ҳаётимни ўзгартирган!"

Фурқат жим қолди.

Телефон орқали гапираётган одамнинг овозида миннатдорлик сезиларди.

— "Мен буни қарз деб билдим, ака.
Энди қайтаришни истайман.

Илтимос, манзилингизни беринг –
Мен сизнинг ифторингизни узоқдан тайёрлаб қўйдим!"

⏳ 10 ДАҚИҚА УТИБ…

Фурқат эшикни очди.

Ташқарида ифторлик учун тайёрланган катта пакет бор эди.

Ҳеч ким кўринмасди.

Фақатгина бир ёзув қолдирилган эди:
"Сизнинг яхшилигингиз орқали мен ҳаётимни қайта бошлаганман.
Шунинг учун мен ҳам яхшиликни унутмадим.
Рамазон муборак!"

📌 ҲИКОЯДАН ИБРАТ:

✅ Ҳеч бир яхшилик йўқолиб кетмайди – уни Аллоҳ сақлайди!
✅ Бир кичик ёрдам ҳам кимгадир катта умид бўлиши мумкин!
✅ Рамазон – яхшилик ўзаро қайтадиган ой! 🤲

🌙 РАМАЗОН ҲИКОЯСИ – "МАНСАБМИ ЁКИ ИНСОФ?" 🤔

🕛 Соат 12:30. Иш жойида тушлик вақти…

Мансур – йирик компанияда менежер. Ҳар куни қарорлар қабул қилади, одамлар у билан ҳисоблашади.

Лекин бугун у бир қарорни қабул қила олмаётган эди.

Олдида икки номзод бор:

1️⃣ Шамсиддин – тажрибали, ҳалол, масъулиятли.
2️⃣ Санжар – катта таниш-билишга эга, аммо ишга унчалик меҳр бермайди.

Компания раҳбарияти кимни танлаш кераклигини очиқ қолдирган.

Мансурнинг қўлида – ҳал қилувчи овоз.

Лекин у билиб турибди:
— "Агар Шамсиддинни танласам, фойдалари катта бўлади.
Лекин Санжарнинг танишлари мени юқори лавозимга илгари суриши мумкин."

— "Нима қилишим керак?"

🌙 РАМАЗОННИНГ ЭСЛАТМАСИ…

Шу пайт у ёнига фойедаги қария келди.

— "Болам, бир савол берайми?"

— "Албатта, бобо."

— "Сен рўза тутяпсанми?"

Мансур жилмайди:
— "Ҳа, албатта!"

— "Нега рўза тутяпсан?"

— "Албатта, Аллоҳ учун!"

Қария яна савол берди:
— "Яхши, унда, ишингни ҳам Аллоҳ учун қиласанми?"

Мансур лол қолди.

— "Яъни?"

— "Сен ҳалол иш тутсанг, инсонларга адолат билан муомала қилсанг, бу ҳам ибодат!
Рамазон фақат еб-ичишни тўхтатиш эмас, балки ниятни ҳам тўғри қилиш ойи!"

⏳ ҲАЛ ҚИЛУВЧИ ҚАРОР…

Эртаси куни Мансур ҳеч иккиланмай Шамсиддинни ишга олди.

Узоқ вақт ўтмай, компания равнақ топди.

Шамсиддин фидойилик билан ишлади, компания ундан катта фойда кўрди.

Мансур эса ўз лавозимида мустаҳкам қолди.

У инсонларга адолатли бўлиш – энг катта мансаб эканини англади!

📌 ҲИКОЯДАН ИБРАТ:

✅ Рамазон фақат очлик эмас, балки ҳақиқатни танлаш ойидир!
✅ Тўғри йўлни танласанг, Аллоҳ сени ҳеч қачон зиёнга қўймайди!
✅ Адолат – инсонни баланд қилади, ниятни тўғри қилиш эса барака олиб келади! 🤲

🌙 РАМАЗОН ҲИКОЯСИ – "СОАТНИНГ СИРИ" ⏳

🕰 Соат 03:45. Саҳарлик учун охирги дақиқалар…

Дилмурод ухламаган. Қўлида кўҳна, аммо ишлайдиган бир соат.

Бу соат – отасидан мерос.

Ҳар сафар унинг "тик-тик" овози эшитилса, отасининг сўзлари ёдига тушарди:
— "Болам, вақт – энг катта омонат.
Ким вақтни қадрласа, ҳаётни қадрлайди!"

⏳ ЛЕКИН БУГУН…

Дилмурод соатга қараб, ўйланиб қолди:
— "Рамазон – вақтни қадрлаш ойи дейишади…
Лекин мен нима қилибман?"

Телефонда бекорчи видеолар томоша қилган.
Ишларни ортга сурган.
Ибодатга кўп вақт ажратмаган…

— "Нима учун?"

У ўзига ўзгартириш киритиши кераклигини ҳис қилди.

Шу пайт соат тик-тик қилиб туриб, тўсатдан тўхтаб қолди!

Дилмурод сергак тортиб, соатга қаради.
— "Йўқ, йўқ! Бу отамдан қолган ягона нарса! Тўхташга ҳаққи йўқ!"

Тезда уни очиб, ички механизмларини тўғрилади.

Бир дақиқа ўтиб, соат яна тик-тик қилишни бошлади.

Дилмурод чуқур нафас олди:
— "Ажаб… Бу соат ҳам худди инсон ҳаётидек.
Агар вақтингни бекорга ўтказсанг,
У тўхтаб қолади.

Агар ҳаракат қилсанг, у яна давом этади!"

🕌 ЭРТАЛАБ…

Дилмурод янги кунни бошқача бошлади.

Телефонда бекорчи нарсаларга вақт сарфламади.
Қуръон ўқиди.
Онамдан дуо олди.
Кечга эса рўзасини маънавият билан очди.

Чунки бугундан бошлаб у ўз вақтининг ҳақиқий соҳиби эди!

📌 ҲИКОЯДАН ИБРАТ:

✅ Вақт – омонат. Ундан тўғри фойдаланган одам, ҳаётини беҳуда ўтказмайди!
✅ Рамазон – вақтни тўғри бошқариш, беҳуда нарсаларга сарфламаслик учун энг яхши имконият!
✅ Агар вақтингизни қадрласангиз, ҳаётингиз янада мазмунли бўлади! ⏳

Рамазондаги синов

Ҳасанбой ҳалол меҳнати билан кун кечирадиган, қишлоқдаги оддий деҳқон эди. Уйида унинг меҳрибон хотини ва уч нафар гўдак фарзанди бор эди. У ҳар йили Рамазон ойини катта ҳаяжон билан кутиб олар, рўза тутишни Аллоҳнинг буюк неъмати деб биларди.

Бироқ бу йил унга оғир келди. Ҳосил яхши чиқмади, бозорда нархлар тушиб кетди. Деҳқончиликдан топган пули рўзғорга ҳам зўрға етди. Ифторликка ҳам фақат бир коса гуруч ва бир бўлак нон бор эди.

Шу куни шомга яқин эшик тақиллади. Уйга қўшниси – ёлғиз яшовчи кампир Бибихол опа келган эди. У ҳаяжон билан деди:
— Ўғлим, кечир, жуда ноқулайлик бераётганимни биламан. Бир парча нонинг бўлса, менга ҳам бериб тур. Бугун рўзадор бўлиб, ҳеч нарса ея олмадим.

Ҳасанбой юраги зирқираб кетди. Уйида бор-йўғи бир коса гуруч бор, холос. Агар шундан ҳам берса, болалари оч қолади. Бироқ... Аллоҳ синов бераётганини тушунди.

Хотинига қаради:
— Нима қиламиз?

Хотини бироз ўйлаб турди-да, кўзларида ёш билан шундай деди:
— Агар бу гуручни едик, фақат қорнимиз тўйган бўлади. Агар уни синиқ кўнгилларга узатсак, Аллоҳ бизга барака юбориши мумкин...

Ҳасанбой бир сўз демай, юртининг охирги гуручини Бибихол опага тутди. Кампир йиғлаб:
— Бундай яхши инсонларнинг даргоҳи ҳеч қачон тор бўлмасин! — деди.

Шу кечаси Ҳасанбой ва оиласи ачқағон қорин билан ухлашга ётди. Қорин оч эди, аммо қалб тўқ эди.

Эртаси куни мўъжиза юз берди.

Бозорда савдо тўсатдан жонланди. Ҳасанбойнинг деҳқончиликдаги маҳсулотларини бир бой савдогар яхшигина нархга сотиб олди. Орамда у «инсонлар яхши одам экан», деб ишонч билдирди.

Ҳасанбой Аллоҳга шукр қилди. Чунки у тушунди: яхшилик ҳар доим қайтиб келади.

Рамазон – фақатгина рўза ойи эмас. У имон, синов ва меҳр-мурувват ойидир.