qochayotib kimdirning qabrini tepalayman, kimdirning qabrtoshiga urilib ketaman. qora maxkuqotlar esa ko'paysa ko'payadiki, kamaymaydi. huddi men urilib ketayotgan qabrlardan odamlarning jirkanch ruhlari chiqib kelyapti. daraxtlar tugashida taxta to'siqlar bilan o'ralgan hududdaligim ayon bo'ladi. ulardan hatlab o'tamanda yugurishda davom etaman. tutilishdan emas kitobdan ayrilishdan qo'rqaman. kitob. noma'lum kitob. keng dalada yugurib ketaman. osmonda na bulutlar borligi bilinadi, va na yulduzlar. faqatgina to'lin oy. tepalikka yetib qaraganimdan tepalikdan keyin shaharcha borligidan hursand bo'laman. yashirinish uchun joy, va umid qilamanki kimdir menga yordam bera oladi. shaharchadagi masjidning ichiga qochaman. agar bu qora maxluqotlar jin bo'lsa masjidga kirolmasligiga umid qilaman. va hotirjam dam olishga tutingan mahalim ichkarida kimdirning chinqirig'i eshitiladi. hamma nimadandir qo'rqishni boshlab qochishni boshlaydi. va menga qarab talpinayotgan yana o'sha maxluqotga ko'zim tushadi. qad rostlaymanda qochishga tushaman. nafas olmay yuguraman. orqamga qaraganimni bilamanki, qora maxluq yaqin qolgan menga. va oldimdagi to'singa urilib ketib yeqilib tushaman. shu payt atrofimni zulmat qoplab butun tanamni ignalar sanchilgandek his o'rab oladi. falajdek, og'riqdan ham kuchli his.