Наҳотки у бўлса. Уни 2-йил ичида жуда соғинибман. Кўзларини, овозларини,сочларини, қошларини.
Жуда ўзгариб кетибди. Қамоқдаги муҳит унга таъсирини ўтқазмай,қўймабди.
Унга ҳозир тикилиб турибман. Кўзларимда ёш. Имконим бўлганида,бағрига ўзимни отардим ва тўйиб-тўйиб йиғлардим...
— Асем... — Шундай деди лаблари титраб. Уни ҳам кўзлари ёшланганди.
— Манучеҳр — Зўрға овозим чиқди.
— Жуда ўзгариб кетибсан! Сени жуда соғиндим — Кулди у.
— Ме... — Гапим охирига етмади. Орқадан:
— Ойи! — Деган қизчамни қичқириғи эшитилди.
Мен орқамга қарадим. У кичкина оёқчалари билан югуриб келиб,бағримга отилди. Мен уни кўтариб айлантира бошладим...