ЎҒЛИМНИНГ ЎЛИШИНИ ИСТАР ЭДИМ!
Муҳаммад ибн Халаф айтади:
“Иброҳим Ҳарбийнинг ўн бир ёшли ўғли бор эди. Иброҳим унга қуръонни ёдлатди, фиқҳни ўргатди. Сўнгра сал вақт ўтиб ўғли вафот қилди. Мен унга таъзия изҳор қилиш учун келдим. Иброҳим менга деди:
-Ўғлимнинг вафот қилишини истаган эдим!
Мен дедим:
-Эй Абу Исҳоқ! Сен дунё олими ва мусулмонлар фақиҳи бўлсанг. Қуръонни ёдлаган, фиқҳни ўрганган боланг ҳақида ҳам шундай дейсанми?!
Иброҳим деди:
-Ҳа! Туш кўрибман. Тушимда қиёмат қоим бўлган эмиш. Бир қанча болачалар қўлларида сув идиши билан кишиларга сув тарқатиб юришибди. Жуда ҳам иссиқ эди. Ўша болалардан бирига дедим:
-Менга ҳам сув бер!
Болача деди:
-Сиз менинг отам эмассиз!
Мен сўрадим:
-Сизлар кимсизлар?
Болача деди:
-Бизлар дунёда эрта вафот қилган болалармиз. Оталаримиз ортда қолишди. Биз уларни бу ерда кутиб олиб сув бераяпмиз!
Мен шунинг учун ўғлимнинг вафот қилишини истаганман!”.
Аллоҳ бандаларини гоҳида мусибатга ҳозирлайди. Бу ҳам Унинг раҳматидандир. Ана шунда Аллоҳнинг қадари ва мусибатлари бандаларининг елкасига тушганида улар ўзларида сабр ва матонат топишади. Оддий кечаси кўрган тушлари билан, масжидда эшитган бир мавъизалари билан ҳаётга бўлган қарашлари ўзгаради. Кўчада бир воқеани кўриб ҳаётлари тубдан ўзгаради.
Бир дўстим айтиб берган эди. У ошқозонидан шикоят қилиб шифохонага борибди. Ўзича: “Бало ҳам чўзилиб кетди, эй Роббим, қачонганча давом этади?!”, дебди. Сўнгра у ётган хонага кимёвий муолажа бериш учун бир беморни олиб киришибди. Уни вакцина кўринишида беришибди. Беморнинг ранги ўзгариб икки соатдан кейин ота-онаси кўтариб олиб чиқиб кетибди. Дўстим ўз ҳолатига шукр қилиб Аллоҳга ҳамд айтибди. Аллоҳ юборган рисолани фаҳмлабди. Бу дарс унинг ёдида қолибди. “Унинг дарди қаерда-ю, менинг дардим қаерда. Қорнимда озгина оғриқ бор эди. Бу оғриқ кимёвий муолажа олдида ҳеч нарса экан!”, деб ўйлабди.
Иброҳим Ҳарбий роҳимаҳуллоҳ ўғлига ўлимни орзу қиладиган даражада содда бўлмаган. Аммо Аллоҳ таоло унга қадар воқе бўлганида собит туришга ундайдиган рисолани туш кўринишида юборган.
Иброҳим Ҳарбий роҳимаҳуллоҳ замонасининг энг фақиҳ олимларидан эди. Буюк луғат олими Саълаб айтади: “Мен Иброҳим Ҳарбийни эллик йилдан бери луғат ва наҳв мажлисларида кўраман!”.
Абу Бакр Хатиб айтади:
“Иброҳим Ҳарбий илмда имом эди, зоҳидликда пешво эди, аҳкомларни кўра билар эди, ҳадисларни ёд билар эди, иллатли ҳадисларни ажрата билар эди, адабиётда даҳо эди, кўп луғат соҳиби эди. Ғариб ҳадислар ҳақида ва бошқа мавзуларда китоблари ҳам бор. Асли Марвдан!”.
Аллоҳнинг рисолаларига бепарво бўлманг. Аллоҳ гуноҳ қилганингизда қалбингизни безовта қилиб Ўзига қайтармоқчи бўлади. Олдингиздан жаноза ўтади, қайсидир оятни эшитасиз, уни худди ўзингизга нозил бўлгандек ҳис қиласиз, бир муносабат билан қайсидир ҳадисни эшитасиз, қайсидир беморни кўриб ўзингизни заифлигингизни ҳис қиласиз, дўстингиз хиёнат қилганида Аллоҳдан ўзга омонлик йўқлигини биласиз, суюкли инсонингиз ташлаб кетганида ҳамма ташлаб кетса ҳам Унинг сизни ташламаслигига ишонасиз. Булар аслида рисолалардир...
Аллоҳнинг олдида нақадар фақирсиз!
Аллоҳ нақадар сиздан беҳожат!
Аммо сизни юқоридаги каби рисолалар билан Ўзига қайтармоқчи бўлади!
Мана шу бахт!
©Abdulqodir Polvonov
@din_nasixatdur
Муҳаммад ибн Халаф айтади:
“Иброҳим Ҳарбийнинг ўн бир ёшли ўғли бор эди. Иброҳим унга қуръонни ёдлатди, фиқҳни ўргатди. Сўнгра сал вақт ўтиб ўғли вафот қилди. Мен унга таъзия изҳор қилиш учун келдим. Иброҳим менга деди:
-Ўғлимнинг вафот қилишини истаган эдим!
Мен дедим:
-Эй Абу Исҳоқ! Сен дунё олими ва мусулмонлар фақиҳи бўлсанг. Қуръонни ёдлаган, фиқҳни ўрганган боланг ҳақида ҳам шундай дейсанми?!
Иброҳим деди:
-Ҳа! Туш кўрибман. Тушимда қиёмат қоим бўлган эмиш. Бир қанча болачалар қўлларида сув идиши билан кишиларга сув тарқатиб юришибди. Жуда ҳам иссиқ эди. Ўша болалардан бирига дедим:
-Менга ҳам сув бер!
Болача деди:
-Сиз менинг отам эмассиз!
Мен сўрадим:
-Сизлар кимсизлар?
Болача деди:
-Бизлар дунёда эрта вафот қилган болалармиз. Оталаримиз ортда қолишди. Биз уларни бу ерда кутиб олиб сув бераяпмиз!
Мен шунинг учун ўғлимнинг вафот қилишини истаганман!”.
Аллоҳ бандаларини гоҳида мусибатга ҳозирлайди. Бу ҳам Унинг раҳматидандир. Ана шунда Аллоҳнинг қадари ва мусибатлари бандаларининг елкасига тушганида улар ўзларида сабр ва матонат топишади. Оддий кечаси кўрган тушлари билан, масжидда эшитган бир мавъизалари билан ҳаётга бўлган қарашлари ўзгаради. Кўчада бир воқеани кўриб ҳаётлари тубдан ўзгаради.
Бир дўстим айтиб берган эди. У ошқозонидан шикоят қилиб шифохонага борибди. Ўзича: “Бало ҳам чўзилиб кетди, эй Роббим, қачонганча давом этади?!”, дебди. Сўнгра у ётган хонага кимёвий муолажа бериш учун бир беморни олиб киришибди. Уни вакцина кўринишида беришибди. Беморнинг ранги ўзгариб икки соатдан кейин ота-онаси кўтариб олиб чиқиб кетибди. Дўстим ўз ҳолатига шукр қилиб Аллоҳга ҳамд айтибди. Аллоҳ юборган рисолани фаҳмлабди. Бу дарс унинг ёдида қолибди. “Унинг дарди қаерда-ю, менинг дардим қаерда. Қорнимда озгина оғриқ бор эди. Бу оғриқ кимёвий муолажа олдида ҳеч нарса экан!”, деб ўйлабди.
Иброҳим Ҳарбий роҳимаҳуллоҳ ўғлига ўлимни орзу қиладиган даражада содда бўлмаган. Аммо Аллоҳ таоло унга қадар воқе бўлганида собит туришга ундайдиган рисолани туш кўринишида юборган.
Иброҳим Ҳарбий роҳимаҳуллоҳ замонасининг энг фақиҳ олимларидан эди. Буюк луғат олими Саълаб айтади: “Мен Иброҳим Ҳарбийни эллик йилдан бери луғат ва наҳв мажлисларида кўраман!”.
Абу Бакр Хатиб айтади:
“Иброҳим Ҳарбий илмда имом эди, зоҳидликда пешво эди, аҳкомларни кўра билар эди, ҳадисларни ёд билар эди, иллатли ҳадисларни ажрата билар эди, адабиётда даҳо эди, кўп луғат соҳиби эди. Ғариб ҳадислар ҳақида ва бошқа мавзуларда китоблари ҳам бор. Асли Марвдан!”.
Аллоҳнинг рисолаларига бепарво бўлманг. Аллоҳ гуноҳ қилганингизда қалбингизни безовта қилиб Ўзига қайтармоқчи бўлади. Олдингиздан жаноза ўтади, қайсидир оятни эшитасиз, уни худди ўзингизга нозил бўлгандек ҳис қиласиз, бир муносабат билан қайсидир ҳадисни эшитасиз, қайсидир беморни кўриб ўзингизни заифлигингизни ҳис қиласиз, дўстингиз хиёнат қилганида Аллоҳдан ўзга омонлик йўқлигини биласиз, суюкли инсонингиз ташлаб кетганида ҳамма ташлаб кетса ҳам Унинг сизни ташламаслигига ишонасиз. Булар аслида рисолалардир...
Аллоҳнинг олдида нақадар фақирсиз!
Аллоҳ нақадар сиздан беҳожат!
Аммо сизни юқоридаги каби рисолалар билан Ўзига қайтармоқчи бўлади!
Мана шу бахт!
©Abdulqodir Polvonov
@din_nasixatdur