Момоча
Бундан бир неча йил аввал бир момони учратдим. "Момоча" шаклда олдидан тугиб олинганди рўмолчаси. Ахлат қутисидан боқиб турарди унинг нигоҳлари менга.
Бир одатим бор. Эски кўчалардан ўтган онимда, ўша кўчаларнинг эски ҳолини, у ердан юраётган отлиқларнию, одамларни "кўраверади" тасаввурим. Момога қараб ҳам тасаввурим мени узоқларга олиб кетди:
Мана у кичик қизча, сўнгра эса гўзаллигига тўйиб бўлмайдиган, қўлини сўраганларга ийманиб қарайдиган бўй қиз.
Турмушга узатилаётгандаги қувончи жилмайтиради мени.
Мана бирин кетин фарзандлари... қай бирини ювинтирган, қай бирини койиган.
Мана яна ўша момо, аммо жувон, ҳаёт қийинчиликларидан ўксиган, йиғлаган, дармон излаган. Балки эрининг хиёнати, балки бирор айрилиқ... дард ёнган.
Сўнгра у набираларининг севимли момосига айланади. Тонгда уларга нонуштага "блинчик" пиширган.
"Бирор нарса олиб ерсан", дейди у арзимас нафақасидан асраб сақлаганини набираси қўлига сиқиштираркан.
Ва сўнгра... кўчиб кетади кўронсиз кўчсиз. Энди эса девордан боқади. Фарзандлари унга қараб кўзига кўз ёш олади. Набиралар ҳам уни эслаб туради, пирашка ваёки блинчик ҳидини тотганда ваё бошқа пайт.
Набиралар унади, ўсади, оила қуради. Фарзандли бўлади ва ... ришта узилади. Момо билан...
Бир куни авлодлар уй тозаларкан, унинг аллақандай бурчагидан чанг босган бир нотаниш момо портретини топишади. Чанг босган.
- Ташлаб юборақол.
Инсон тўпламда 150 йил яшар эмуш. 70 ёки ана борингки 80 йил ҳақиқий ҳаётни, кейингиси эса яқинларнинг хотираларида "яшаш". Кейин эса унутиларкан бу ришта. Дунё унутади сенинг бўлганингни, сенинг яшаганингни, сенинг изтиробларинг-у, иккиланишларингни.
Тўғриси ҳам, нотўғриси ҳам, қилганинг ваёки қилишга жазм қила олмаганинг ҳам ортда қоладию, кетади.
Айнан мана шунча "яшайсан" бу дунёда, Мадин.
Ҳозир эса яшамоқдасан.
Яшаш сенга берилган, у сеники.
Яша!
Бундан бир неча йил аввал бир момони учратдим. "Момоча" шаклда олдидан тугиб олинганди рўмолчаси. Ахлат қутисидан боқиб турарди унинг нигоҳлари менга.
Бир одатим бор. Эски кўчалардан ўтган онимда, ўша кўчаларнинг эски ҳолини, у ердан юраётган отлиқларнию, одамларни "кўраверади" тасаввурим. Момога қараб ҳам тасаввурим мени узоқларга олиб кетди:
Мана у кичик қизча, сўнгра эса гўзаллигига тўйиб бўлмайдиган, қўлини сўраганларга ийманиб қарайдиган бўй қиз.
Турмушга узатилаётгандаги қувончи жилмайтиради мени.
Мана бирин кетин фарзандлари... қай бирини ювинтирган, қай бирини койиган.
Мана яна ўша момо, аммо жувон, ҳаёт қийинчиликларидан ўксиган, йиғлаган, дармон излаган. Балки эрининг хиёнати, балки бирор айрилиқ... дард ёнган.
Сўнгра у набираларининг севимли момосига айланади. Тонгда уларга нонуштага "блинчик" пиширган.
"Бирор нарса олиб ерсан", дейди у арзимас нафақасидан асраб сақлаганини набираси қўлига сиқиштираркан.
Ва сўнгра... кўчиб кетади кўронсиз кўчсиз. Энди эса девордан боқади. Фарзандлари унга қараб кўзига кўз ёш олади. Набиралар ҳам уни эслаб туради, пирашка ваёки блинчик ҳидини тотганда ваё бошқа пайт.
Набиралар унади, ўсади, оила қуради. Фарзандли бўлади ва ... ришта узилади. Момо билан...
Бир куни авлодлар уй тозаларкан, унинг аллақандай бурчагидан чанг босган бир нотаниш момо портретини топишади. Чанг босган.
- Ташлаб юборақол.
Инсон тўпламда 150 йил яшар эмуш. 70 ёки ана борингки 80 йил ҳақиқий ҳаётни, кейингиси эса яқинларнинг хотираларида "яшаш". Кейин эса унутиларкан бу ришта. Дунё унутади сенинг бўлганингни, сенинг яшаганингни, сенинг изтиробларинг-у, иккиланишларингни.
Тўғриси ҳам, нотўғриси ҳам, қилганинг ваёки қилишга жазм қила олмаганинг ҳам ортда қоладию, кетади.
Айнан мана шунча "яшайсан" бу дунёда, Мадин.
Ҳозир эса яшамоқдасан.
Яшаш сенга берилган, у сеники.
Яша!