Juda ko'p kunlar oldin bir qishloqda bir odam bo'lgan ekan. Uning ismi Ozor edi. Ozor butlar sotardi. Bu qishloqda juda katta bir uy bor va bu uyda juda ham ko'p butlar bo'lar edi. Insonlar ana shu butlar uchun sajda qilishar edi. Ozor ham mana shu butlarga sajda va ibodat qilardi.

Ozorning juda ham mulohazali, dono o'g'li bor va uning ismi Ibrohim edi. Ibrohim insonlarning butlarga sajda va ibodat qilishlarini ko'rardi. Va Ibrohim butlar albatta toshdan ekanligini bilardi. Butlar gapirmasligi va eshitmasligini bilardi. Shuningdek, U butlar foyda ham, zarar ham bermasligini bilardi. Pashsha butlarning ustiga qo'nishini va butlar hayday olmasligini, sichqon sanamlarning taomlarini yeb qo'yishini va sanamlar buni man qila olmasligini ko'rib turardi. O'ziga derdi: " Nima uchun odamlar sanamlarga sajda qilishadi?" Hamda o'zidan " Nimaga insonlar hojatlarini (xohishlarini) sanamlardan so'rashadi?" — deb so'rardi.