Agar kimdir qandaydir yutuqqa erishsa, yuqoriroq mavqega erishsa, yoki omadi kelsa, ba'zilar " ha kecha yurudi mamnaqa qilib," deb uning òtmishidagi xatosini eslashadi. Eshitganmisizlar shunaqa gaplarni? Yoki òzingiz ham aytasizmi?

Nega, xuddi òzi hechqachon xato qilmagandek, xuddi xato qilganlar uni toĝrilashga xaqqi yòqdek, omadga baxtga xaqqi yòqdek, biz gunoxiga guvoh bòldik, lekin tavbasigachi, kechasi òqigan namozlarigachi?

Xuddi kelajakda uni qandaydir xatosini Alloh ommaga kòrsatib sharmanda qilmasligiga garantiya olgandek, xuddi xatolarini òzi berkitayotgandek, bilmaydiki Alloh uni òz uyi ichida sharmanda qilishga qodir zot

Bu bari kibrdan men undan yaxshiroqman, men qilyapman, men hechqachon bunday qilmayman degan kibr

Bizga qarshimizdagi inson haqida u mendan ilmliroq bo'lsa kerak deb òylashga buyurilganmiz

Agar rostan xatosini gunoxini kòrsak, uni haqqiga duo qilishga, yo Robbim, unga hidoyat ber, ofiyat ber deyishga buyurulganmiz, chunki haqiqiy mo‘min biladiki, o‘zidagi fazilatlar, yaxshi xulq va ilm bu Robbising fazli, agar uning fazli bo‘lmasa u qarshisidagi gunoxi bilan sharmanda bo‘layotgan odamdan battar axvolga tushib qolishi mumkinligini, unga sinovdan chiroyli o‘tib, Robbisini fazliga erishishini tilab duo qilish kerakligini biladi

Yaxshilarim, bizga tegishli bo‘lgan faqat bitta narsa bor, u ham bo‘lsa gunoxlarimiz

Xatto o‘qiyotgan namozlarimiz ham qilayotgan duo va zikrlarimiz ham o‘zimizniki emas, agar Alloh rahm qilmasa bularga bizni qodir qilib qo‘ymaydi, o‘z o‘zidan tildan zikr, qalbdan duo va amaldan namoz ketib qolarkan, xatto amalimizga kibr qilishga xaqqimiz yo‘q

Allohim hammamizga o‘zi rozi bo‘ladigan amallarni qilishlikni va qalbimizni zarracha kibrdan asrashlilni nasib qilsin. AMIYN