Video is unavailable for watching
Show in Telegram
Бу куйни эшитганимда ҳар сафар бувижонимнинг меҳрибон юзини, ўтмишдаги оддий, лекин самимий ҳаётни эслайман. Ҳаво совуқ, қорлар ёғган қиш кечалари қалбимда гўё жонланади. Томларни қоплаган оқ қорларнинг оғирлигига қаршилик қилиш учун ҳар бир хонадонда тахтадан ясалган кураклар бор эди. Уларнинг чиройли оддийлиги ва одамлар ўртасидаги меҳнат тақсими ҳали ҳам ёдимда. Ҳар бир ўғил ва невара қорларни навбатма-навбат курар, уларнинг юзидан ғурур ва масъулият ёғилар эди.
Куралган қорлардан толиққан ўғиллар иссиқ чойга талпинар, бувижон эса уларга чойни асталик билан узатар эди. Унинг ҳар бир ҳаракатида меҳр ва тинчлик бор эди. У вақтларда ҳеч ким шошмасди, ҳар бир иш ором билан бажарилар эди.
Кеч бўлиб, узоқдан масжид азони эшитиларди. Ҳар бир хонадонда ёқилган чироқнинг нури қишнинг қоронғу тунларини ёритарди. Ҳуфтон намозини ўқиб бўлган бувижонларимиз бизнинг бошимиздан силаб, эртанги кунга омад тилаб, уйқуга чақиришар эди. Уларнинг ҳар бир гапи ҳикмат ва меҳрга тўла эди.
Шу куйни эшитганда “Ўткан кунлар” романидаги Атабек ва Қумушнинг қисмати ёдимга келади. Марғилондан Қўқонга қишнинг совуқ кунида йўл олган Атабек ва унинг қайнотасиз саҳналари қалбимда жонланади. Уларнинг ишқи ва жасорати, Қумушнинг ёрдамсиз, лекин матонатли аёли сифатида кўрсатилгани менга улкан таъсир қилган. Бу романни кўриш ва эшитиш бизларни худди ўша даврга қайтариб, ёш қалбларимизни ишқ ва ватан туйғулари билан ёндирар эди.
Бувижонимнинг намоздан сўнг бизларни жойимизга ётишга чақиргани ҳам ўзгача меҳр ва қадриятлар билан қўшилиб кетар эди. У киши иссиқ кўрпалар билан бизни ўраб, ҳар доим ўз дуолари билан бизни ҳимоя қилар эди. Унинг бу меҳри ва тарбияси ўтмиш авлоднинг нечоғлик мустаҳкам асосларга эга эканлигини англатарди.
Бу қўй ҳар бир инсонни ўз тарихига чорлайди. Қалбларда бобо-бувиларнинг меҳри, оддий кунлардаги самимият ва ўзаро қўллаб-қувватлашга интилиш янграйди. Ҳар бир инсон бу қўшиқни эшитганда ўзининг қўлларини дуога очиб:
“Аллоҳим, бизга меҳр берган бобо-бувиларимиздан, ота-оналаримиздан рози бўл. Улар бизга севги, меҳр ва интизомни ўргатдилар. Уларга раҳмат айлаб, ўз фарзандларимизга ҳам шу анъаналарни етказишга насиб қил,”
— дея сўрайди.
Бу куй менга ўтмишдаги ҳикматли ҳаётни, ҳамжиҳатликда ўтган кунларни эсга солади. Ўша даврнинг қадриятлари ва меҳри бугунги кунга ҳам ибратдир.
Саиджонов Акмал тарихи
Куралган қорлардан толиққан ўғиллар иссиқ чойга талпинар, бувижон эса уларга чойни асталик билан узатар эди. Унинг ҳар бир ҳаракатида меҳр ва тинчлик бор эди. У вақтларда ҳеч ким шошмасди, ҳар бир иш ором билан бажарилар эди.
Кеч бўлиб, узоқдан масжид азони эшитиларди. Ҳар бир хонадонда ёқилган чироқнинг нури қишнинг қоронғу тунларини ёритарди. Ҳуфтон намозини ўқиб бўлган бувижонларимиз бизнинг бошимиздан силаб, эртанги кунга омад тилаб, уйқуга чақиришар эди. Уларнинг ҳар бир гапи ҳикмат ва меҳрга тўла эди.
Шу куйни эшитганда “Ўткан кунлар” романидаги Атабек ва Қумушнинг қисмати ёдимга келади. Марғилондан Қўқонга қишнинг совуқ кунида йўл олган Атабек ва унинг қайнотасиз саҳналари қалбимда жонланади. Уларнинг ишқи ва жасорати, Қумушнинг ёрдамсиз, лекин матонатли аёли сифатида кўрсатилгани менга улкан таъсир қилган. Бу романни кўриш ва эшитиш бизларни худди ўша даврга қайтариб, ёш қалбларимизни ишқ ва ватан туйғулари билан ёндирар эди.
Бувижонимнинг намоздан сўнг бизларни жойимизга ётишга чақиргани ҳам ўзгача меҳр ва қадриятлар билан қўшилиб кетар эди. У киши иссиқ кўрпалар билан бизни ўраб, ҳар доим ўз дуолари билан бизни ҳимоя қилар эди. Унинг бу меҳри ва тарбияси ўтмиш авлоднинг нечоғлик мустаҳкам асосларга эга эканлигини англатарди.
Бу қўй ҳар бир инсонни ўз тарихига чорлайди. Қалбларда бобо-бувиларнинг меҳри, оддий кунлардаги самимият ва ўзаро қўллаб-қувватлашга интилиш янграйди. Ҳар бир инсон бу қўшиқни эшитганда ўзининг қўлларини дуога очиб:
“Аллоҳим, бизга меҳр берган бобо-бувиларимиздан, ота-оналаримиздан рози бўл. Улар бизга севги, меҳр ва интизомни ўргатдилар. Уларга раҳмат айлаб, ўз фарзандларимизга ҳам шу анъаналарни етказишга насиб қил,”
— дея сўрайди.
Бу куй менга ўтмишдаги ҳикматли ҳаётни, ҳамжиҳатликда ўтган кунларни эсга солади. Ўша даврнинг қадриятлари ва меҳри бугунги кунга ҳам ибратдир.
Саиджонов Акмал тарихи