Birovdan nimanidir kutish charchatadiKutmasdan yashash kerak. Lekin bu ham qiyin.
Inson bir ojiz banda, o’zi yakka yasholmaydi, jamoa bo’lib yashashga doim ehtiyoj sezadi.
Ko’ksidagi kesak emaski hech narsa his qilmasa) Ko’ngil qo’lda tutib bo’lmaydigan bir a’zo, lekin og’rigani juda qattiq seziladi.
Shunday ekan inson doim e’tibor va mehrga muhtoj. Uning atrofida shunday insonlarning bo’lishi esa Yaratganning inoyati.
10-20 yoshlik paytlarda inson atrofidagilarga nisbatan katta ehtiyoj sezadi va ko’p hollarda munosabatlarni saqlab qolishga urinadi (ular hattoki toksik bo’lsa-da).
Keyinchalik atrofdagilar emas ularning munosabati qandayligi muhimligini tushunadi va o’ziga mos kelmaydigan odamlardan voz kechishni boshlaydi.
Masalan, men shunaqa yo’liga o’tdim) Menga men istagandek, men unga qilgandek munosabat ko’rsatmayaptimi bas menga unday odamning keragi yo’q~
Yaxshilikcha xayrlashaman tamom)
Undan ortiqcha narsa kutmayman, menga men istagandek munosabatda bo’lishini talab qilmayman. Uni o’zgartirishga urinmayman ham. Boricha qabul qilolsamgina munosabatni davom ettirishim mumkin, lekin aksincha bo’lsa bundan ma’no yo’q. Chunki odamlar (o’zlari xohlamagunlaricha) o’zgarmaydilar.
Mana shu eng oson yo’li~
#MeningTajribam
@Uzbek_Eunhye