📝Севгилимнинг туйи куни…
Мен бахтнинг бошка томонини топдим… Худди танганинг икки томони булганидек бахтнинг хам икки томони бор, ишонинг, уз тажрибамдан гапиряпман.
Мен уни шунчалик севардимки, хеч качон бирга була олмаслигимизни билиб хам севардим…
Унга унсиз термулиб, гузаллиги ва ширин сузларига махлиё булиб утирардим. Шундай дамларда агар жонингни бер деса, хеч иккиланмай берворардим… Лекин у хеч нима сурамасди…
Мен эса уни кийнардим…
Кайлигидан воз кечишини, менга турмушга чикишини жуда-жуда хохлардим.
У эса синик жилмайиб куйишдан нарига утмасди. Аввалига уни айблардим.
— Кандай килиб узинг севмаган одамга турмушга чикасан… Сенда юрак йук, тошсан, — деган пайтларим хам булган. Ушанда унга каттик озор бераётганимни билмасдим… Худбинлигимни бошкаролмай ундан куп нарса талаб килганман. Аслида, у менга хеч нима ваъда килмаганди.
Факат сизга озор беришни истамайман, дерди. Лекин бу билан жонимга янада каттикрок озор бераётганини тушунмасди. Мухаббатдан кийналишга жон деб рози булардим. Лекин у рози эмасди.
Бир бошидан гапириб берадиган булсам, у билан институтни тугатиб, ишга кирганимда танишганман. Директор аризангизни ёзаверинг, деб чикариб юборганда, котибанинг хонасида бир муддат каловланиб турдим-да, компьютердан бош кутармай нималарнидир чикиллатаётган кизга нажот кутгандек карадим.
— Когозингиз йукми?
— Когоз керакми?
Бу гапни иккаламиз бир пайтда айтиб, кейин кулиб юбордик. Тезда ариза ёзиб, эртаси куни ишга чикадиган булиб уйга кайтдим. Йул буйи уша киз хаёлимдан кетмади. Нимадан хурсандлигимни узим хам билмасдим, ишга кирганимданми ёки шундай чиройли кизни учратганимданми?..
Лекин биринчи иш кунданок хаёлларим тумандек таркади. У хакида хали хеч бир маълумот йигиб хам, хуснига туйиб термилиб хам улгурмагандим… Коп-кора «иномарка» автомобилда келган йигит уни машинасига уткизди-ю, олиб кетди… Кунглим вайрон булганча колавердим…
Мен билан бирга сигарет чекиб турган хамкасбим холатимни сезди, шекилли:
— У фотихаланган… — деди сигаретни чукур-чукур тортиб.
— Уйдагилари кариндошига мажбурлаб фотихалаб куйишган…
Хаёлларимни сездириб куйганимдан хижолат булдим.
У эса фикрларимни укиётгандек яна давом этди:
— Ишга келган борки, уни севиб колади…
Мадина хакида эшитганларим шу булди.
Негадир ишлашга иштиёким хам колмади. Хар куни уни кузатаман…
Нафис, чиройли, баъзан махзун, баъзан кувнок… Туйгуларимни тизгинлаб олган булсам-да, юрагимдаги умид учмасди. Ахир хали туйи булмаган-ку! Тугриси, унинг кайлиги билан ракобатлашишга мендек оддий йигитга йул булсин эди. Лекин кунгил улгур, кунмаса кийин экан… Хаёлимда уни бойвачча йигитидан тортиб олардим, кейин бир умр бахтли яшардик… Секин-секин у хам мен билан бемалол гаплашадиган булди. Иккаламиз битта хонада утирамиз, унинг саришта ва озодалига жуда хавасим келарди. Уйимни яшнатиб юришини хохлардим.
Уйда туртта угилдан кейин тугилган ягона киз булгани билан эрка-тантик эмасди. Аксинча, баъзан хомуш тортиб коладигандек туйиларди…
Унинг эркаланиб, эркин гапиришлари жуда ёкарди…
У канчалик мени узига якин олиб гапирса, шунчалик жоним азобланарди.
Ишхонадаги йигит-кизлар йигилса, албатта гап мухаббат мавзусига буриларди. Хар гал «мен мухаббатга ишонмайман», — дердим кайсарлик билан.
— «Кизларга умуман ишонмаслик керак, мухаббат туйдан кейин келади».
У эса катта-катта кузларида хайрат билан менга караб коларди.
— Хали севиб колмагансиз-да… Булмаса унака демаган булардингиз, — дерди. Кайсарлик билан гапимда туриб олсам-да, ичимда «кошки эди севиб колмаганимда», деб эзилардим.
Унинг бошка кизларга ухшамаган майинлиги мени кун сайин узига жалб этаверарди. Охири унга хазил аралаш «Агар фотихаланган булмаганингизда сизни севиб колардим» дейдиган булдим.
У эса одатдагидек жилмайиб куя коларди. «Нега такдир уни менга асрамаган, нега мендан олдин фотихаланиб куйишган», деган саволлар билан узимни кийнардим. У эса туйи якинлашгани сайин уз ташвишлари билан овора эди. Лекин бошка кизларга ухшаб кувониб эмас, балки, шундай килиш керак булгани учун килаётгандек туйиларди назаримда.
Мен бахтнинг бошка томонини топдим… Худди танганинг икки томони булганидек бахтнинг хам икки томони бор, ишонинг, уз тажрибамдан гапиряпман.
Мен уни шунчалик севардимки, хеч качон бирга була олмаслигимизни билиб хам севардим…
Унга унсиз термулиб, гузаллиги ва ширин сузларига махлиё булиб утирардим. Шундай дамларда агар жонингни бер деса, хеч иккиланмай берворардим… Лекин у хеч нима сурамасди…
Мен эса уни кийнардим…
Кайлигидан воз кечишини, менга турмушга чикишини жуда-жуда хохлардим.
У эса синик жилмайиб куйишдан нарига утмасди. Аввалига уни айблардим.
— Кандай килиб узинг севмаган одамга турмушга чикасан… Сенда юрак йук, тошсан, — деган пайтларим хам булган. Ушанда унга каттик озор бераётганимни билмасдим… Худбинлигимни бошкаролмай ундан куп нарса талаб килганман. Аслида, у менга хеч нима ваъда килмаганди.
Факат сизга озор беришни истамайман, дерди. Лекин бу билан жонимга янада каттикрок озор бераётганини тушунмасди. Мухаббатдан кийналишга жон деб рози булардим. Лекин у рози эмасди.
Бир бошидан гапириб берадиган булсам, у билан институтни тугатиб, ишга кирганимда танишганман. Директор аризангизни ёзаверинг, деб чикариб юборганда, котибанинг хонасида бир муддат каловланиб турдим-да, компьютердан бош кутармай нималарнидир чикиллатаётган кизга нажот кутгандек карадим.
— Когозингиз йукми?
— Когоз керакми?
Бу гапни иккаламиз бир пайтда айтиб, кейин кулиб юбордик. Тезда ариза ёзиб, эртаси куни ишга чикадиган булиб уйга кайтдим. Йул буйи уша киз хаёлимдан кетмади. Нимадан хурсандлигимни узим хам билмасдим, ишга кирганимданми ёки шундай чиройли кизни учратганимданми?..
Лекин биринчи иш кунданок хаёлларим тумандек таркади. У хакида хали хеч бир маълумот йигиб хам, хуснига туйиб термилиб хам улгурмагандим… Коп-кора «иномарка» автомобилда келган йигит уни машинасига уткизди-ю, олиб кетди… Кунглим вайрон булганча колавердим…
Мен билан бирга сигарет чекиб турган хамкасбим холатимни сезди, шекилли:
— У фотихаланган… — деди сигаретни чукур-чукур тортиб.
— Уйдагилари кариндошига мажбурлаб фотихалаб куйишган…
Хаёлларимни сездириб куйганимдан хижолат булдим.
У эса фикрларимни укиётгандек яна давом этди:
— Ишга келган борки, уни севиб колади…
Мадина хакида эшитганларим шу булди.
Негадир ишлашга иштиёким хам колмади. Хар куни уни кузатаман…
Нафис, чиройли, баъзан махзун, баъзан кувнок… Туйгуларимни тизгинлаб олган булсам-да, юрагимдаги умид учмасди. Ахир хали туйи булмаган-ку! Тугриси, унинг кайлиги билан ракобатлашишга мендек оддий йигитга йул булсин эди. Лекин кунгил улгур, кунмаса кийин экан… Хаёлимда уни бойвачча йигитидан тортиб олардим, кейин бир умр бахтли яшардик… Секин-секин у хам мен билан бемалол гаплашадиган булди. Иккаламиз битта хонада утирамиз, унинг саришта ва озодалига жуда хавасим келарди. Уйимни яшнатиб юришини хохлардим.
Уйда туртта угилдан кейин тугилган ягона киз булгани билан эрка-тантик эмасди. Аксинча, баъзан хомуш тортиб коладигандек туйиларди…
Унинг эркаланиб, эркин гапиришлари жуда ёкарди…
У канчалик мени узига якин олиб гапирса, шунчалик жоним азобланарди.
Ишхонадаги йигит-кизлар йигилса, албатта гап мухаббат мавзусига буриларди. Хар гал «мен мухаббатга ишонмайман», — дердим кайсарлик билан.
— «Кизларга умуман ишонмаслик керак, мухаббат туйдан кейин келади».
У эса катта-катта кузларида хайрат билан менга караб коларди.
— Хали севиб колмагансиз-да… Булмаса унака демаган булардингиз, — дерди. Кайсарлик билан гапимда туриб олсам-да, ичимда «кошки эди севиб колмаганимда», деб эзилардим.
Унинг бошка кизларга ухшамаган майинлиги мени кун сайин узига жалб этаверарди. Охири унга хазил аралаш «Агар фотихаланган булмаганингизда сизни севиб колардим» дейдиган булдим.
У эса одатдагидек жилмайиб куя коларди. «Нега такдир уни менга асрамаган, нега мендан олдин фотихаланиб куйишган», деган саволлар билан узимни кийнардим. У эса туйи якинлашгани сайин уз ташвишлари билан овора эди. Лекин бошка кизларга ухшаб кувониб эмас, балки, шундай килиш керак булгани учун килаётгандек туйиларди назаримда.