Yosh shayton keksa shaytonga savol berdi:
Qanday qilib buncha jonni do'zaxga yuborishga muvaffaq bo'ldingiz?

Keksa shayton:
Qo'rquv orqali!

Yosh shayton:
Xop! Ular nimadan qo'rqishdi? Urushmi? Ochlikmi?

Keksa shayton:
Yo'q... Kasallikdan!

Yosh shayton:
Ular hech qachon kasal bo'lmaganmi? Axir ular ilgari o'lmaganmi? Dorilar yo'qmi?

Keksa shayton: ... Ular kasal bo'lib qolishdi. Ular o'lishardi. Dori ham bor edi...

Yosh shayton: Men tushunmayapman...

Keksa shayton: Bir kuni ular tasodifan qaror qildilarki, nima bo'lganda ham hayotni saqlab qolish kerak... Ular bir-birlarini quchoqlashdan to'xtadilar... Ular bir-birlari bilan salomlashishni to'xtatdilar!!! Ular barcha insoniy aloqalardan voz kechishdi... Ular hamma narsani, odamni odam qiladigan hamma narsadan voz kechishdi! Ular pullarini yo'qotdilar. Ular ishsiz qoldi. Lekin ular non yeb to‘ymasa ham, hayotlarini yo‘qotishdan qo‘rqishdi. Ular eshitganlariga ishonishdi, gazeta o'qishdi, ma'lumot olishdi va hamma narsaga ko'r-ko'rona ishonishdi. Ular ozodlikdan voz kechdilar. Ular hech qachon uylarini tark etmaslikka harakat qilishdi. Ular do'stlari va oilalarini hech qachon ko'rmaslikni orzu qilishdi. Butun dunyo katta qamoqxona edi va mahbuslar o'sha qamoqxonaga - ko'ngilli bo'lishdi. Ular hamma narsani qabul qilishdi !!! Bularning hammasi faqat yana bir ahmoq kunni yashash uchun yaratildi... Ular yashamadilar, har kuni o'lishdi! Ularning bechora ruhini, jonlarini olish juda oson edi...

Kliv Lyuis, "Keksa iblisdan yosh iblisga maslahat". "Ishchan bolaning xatlari" kitobidan, 1941-yil