Марказий шифохонада Турсунхон опани ҳам, Акромни ҳам яхшилаб тиббий кўрикдан ўтқазишиб, керакли дори - дармонлар, муолажалар буюрилди. Ўша кунларда Васила ким чин фарзанд эканлигини англади. Нодира йўқ. Ирода турмушга чиққани боис, оиласидан ортиб бора олмаслигини айтди. Хумора эса ўқишим бор дея қочди. Ўқиши, иши бўлишига қарамасдан Фарангиз ҳам қиз, ҳам набира бўлиб дадаси ва бувисининг ёнида турди. Турсунхон опанинг фарзандлари бир - икки марта қорасини кўрсатишдию, кейин улардан ҳам дарак бўлмади. Василанинг опалари, ака - укалари ҳам Василанинг ҳурмати учун келиб кетишди. Бироқ, ҳеч бири Фарангизнинг саломига алик олишмади. Фарангиз булардан ранжиса ҳам, ўзини ҳеч нима бўлмагандек тутиб тураверди.
* * *
Бир неча кундан буён ишга шошиб келиб, шошиб кетаётган Фарангиз билан гаплашишга имкон топа олмаётган Набижон бугун унинг йўлини тўсди.
— Фарангизхон бир дақиқа вақтингиз...
— Минг бор узр, мен жудаям шошиб турибман, — Фарангиз унинг юзига ҳам қарамасдан жавоб бердию, уни айланиб ўтиб кетаётганди,
— Бўлдида энди. Биламан сиз ҳам менга бефарқ эмассиз. Ўзингизни четга олишдан нима фойда? — Набижоннинг бу гапларидан кейин Фарангиз тўхташга мажбур бўлди.
— Нима дедингиз? Бефарқ эмассан дедингизми? — у томонга ўгирилди. — Сиз ўзингизча нималар деяпсиз? Ёки мени...
— Фарангиз, — ҳар иккаласи, хатто эшикдан эндигина чиққан Фарруҳ ҳам дарвоза тарафга қаради. У ерда эгизакларнинг қўлидан тутганча Хумоюн турарди. Фарангиз ҳеч ким ва ҳеч нарсага эътибор бермасдан юзига ўзгача табассум югурганча улар томонга юрди. Шу ўринда Хумоюнни таништириб ўтсам. Балки кўпчилик тушуниб еткандир, Хумоюн Ҳадичанинг укаси. Ҳадичадан 2 ёш кичик. Аммо, гавдали йигит. Хатто Фарангиздан ҳам катта кўринади. Ҳозир мана шу иш бериб кетди. У Фарангизни шифохонага ташлаб қўйиш учун келганди. Келиши билан кўрган манзараси сабаб, ўзини Фарангизнинг эридек тутиш фикри келиб қолди ва бир мартагина унинг исмини айтиш кифоя қилди. Фарангизнинг келишини кутаётган Хумоюннинг кўзлари Набижондан Фарруҳга ўтди ва унга бир қараши билан ҳаммасини тушунди. Фарруҳ айни дамда тушунарсиз ҳислар оғушида. Ўзи билмаган ҳолда уни рашк ҳам қилаяпти. Буни мушт бўлиб тугилган қўлларидан ҳам билса бўлади. Фарангиз келиши билан эгизакларини қучиб юзларидан ўпар экан,
— Наҳотки, турмушга чиққан бўлса? — Фарруҳнинг ҳаёлидан биринчи ўтган сўз шу бўлди. — Бу бўлиши мумкин эмас, ахир бу қандай? — буни қабул қилиши қандайдир қийин бўлаётганди гўё. Аммо, бу айни ҳақиқат. Мана кўз ўнгида Фарангиз бошқа бир инсон билан кетмоқда, Фарруҳ машинага ўтираётган Фарангиздан кўз узмасди.
* * *
Бир неча кундан буён ишга шошиб келиб, шошиб кетаётган Фарангиз билан гаплашишга имкон топа олмаётган Набижон бугун унинг йўлини тўсди.
— Фарангизхон бир дақиқа вақтингиз...
— Минг бор узр, мен жудаям шошиб турибман, — Фарангиз унинг юзига ҳам қарамасдан жавоб бердию, уни айланиб ўтиб кетаётганди,
— Бўлдида энди. Биламан сиз ҳам менга бефарқ эмассиз. Ўзингизни четга олишдан нима фойда? — Набижоннинг бу гапларидан кейин Фарангиз тўхташга мажбур бўлди.
— Нима дедингиз? Бефарқ эмассан дедингизми? — у томонга ўгирилди. — Сиз ўзингизча нималар деяпсиз? Ёки мени...
— Фарангиз, — ҳар иккаласи, хатто эшикдан эндигина чиққан Фарруҳ ҳам дарвоза тарафга қаради. У ерда эгизакларнинг қўлидан тутганча Хумоюн турарди. Фарангиз ҳеч ким ва ҳеч нарсага эътибор бермасдан юзига ўзгача табассум югурганча улар томонга юрди. Шу ўринда Хумоюнни таништириб ўтсам. Балки кўпчилик тушуниб еткандир, Хумоюн Ҳадичанинг укаси. Ҳадичадан 2 ёш кичик. Аммо, гавдали йигит. Хатто Фарангиздан ҳам катта кўринади. Ҳозир мана шу иш бериб кетди. У Фарангизни шифохонага ташлаб қўйиш учун келганди. Келиши билан кўрган манзараси сабаб, ўзини Фарангизнинг эридек тутиш фикри келиб қолди ва бир мартагина унинг исмини айтиш кифоя қилди. Фарангизнинг келишини кутаётган Хумоюннинг кўзлари Набижондан Фарруҳга ўтди ва унга бир қараши билан ҳаммасини тушунди. Фарруҳ айни дамда тушунарсиз ҳислар оғушида. Ўзи билмаган ҳолда уни рашк ҳам қилаяпти. Буни мушт бўлиб тугилган қўлларидан ҳам билса бўлади. Фарангиз келиши билан эгизакларини қучиб юзларидан ўпар экан,
— Наҳотки, турмушга чиққан бўлса? — Фарруҳнинг ҳаёлидан биринчи ўтган сўз шу бўлди. — Бу бўлиши мумкин эмас, ахир бу қандай? — буни қабул қилиши қандайдир қийин бўлаётганди гўё. Аммо, бу айни ҳақиқат. Мана кўз ўнгида Фарангиз бошқа бир инсон билан кетмоқда, Фарруҳ машинага ўтираётган Фарангиздан кўз узмасди.