ТАРБИЯНИНГ ҲАЛОЛ ЙЎЛИ
Бир куни, узоқ йиллардан бери қадрдон бўлиб қолган яқин таниш опам телефон қилиб қолди. Ҳол-аҳвол сўраб, соғлик тилашгач, бир оз иккиланиб, ҳақиқий мақсадига ўтди:
— Синглим, сиздан бир нарсани сўрамоқчи эдим. Қўшнингизни қизини яхши танийсизми? У тарбиялими? Ота-онаси қандай одамлар? Қўни-қўшни билан муомаласи яхшими?
Унинг саволларидан англадимки, қизни келинликка муносибми-йўқми, деган савол қийнаётган экан. Мендан ижобий жавоб олгач, яна бир муҳим савол берди:
— Ҳалол еб-ичиб катта бўлганми? Ота-онаси ҳалолликда рўзғор тебратганми?
Бу савол мен учун кутилмаган эди. Чунки, одатда, инсоннинг тарбияси ва муомаласига қараб уни баҳолашга ўрганганмиз. Аммо ҳалоллик ҳақида ҳеч ўйлаб кўрмагандим?
— Буни қаердан биламан?.. — дедим иккиланаётганимни яширмасдан.
Танишим эса қатъий жавоб берди:
— Шароитига қараб билиш мумкин-ку. Ҳалол еб катта бўлган қиз оиласига хиёнат қилмайди. Ёлғон гапирмайди. Катта-кичигини ҳурмат қилади, иззатини жойига қўяди. Бундай инсон ҳалол рўзғор тутиб, фақат ҳақиқат билан яшайди.
Шу пайт мен бир ҳақиқатни тушундим: инсоннинг тарбияси унинг овозида, гап-сўзида, ҳатти-ҳаракатида кўриниши мумкин, аммо унинг ҳалоллиги – бу унинг қалбидан келадиган энг юксак сифат.
Биз кўпинча келин танлаётганда, ёки оила қуриш ҳақида ўйлаётганда, ташқи фазилатларга кўпроқ эътибор қаратамиз: яхши хулқлими, ота-онаси ким, қўни-қўшни билан қандай муносабатда?.. Лекин ҳаётнинг синовли йўлларида инсонни маҳкам тутадиган, уни юксакликка олиб чиқадиган ва оиласига барака келтирадиган энг муҳим фазилат – бу ҳалоллик экан.
Хулоса қилиб айтганда, Ҳалоллик фақат моддий поклик эмас, балки маънавий поклик ҳамдир. Ота-она ҳалол меҳнат қилиб, ҳалол ризқ топиб едириб фарзанд тарбия қилса, у ҳам келажакда шу йўлдан юради. Бундай инсон оиласига, юртига ва Ватанга содиқ бўлади.
Тарбия – бу фақатгина гўзал хулқ эмас. Тарбия – бу ҳалолликдир. Ҳалоллик эса инсоннинг ҳаётига нур, оиласига барака олиб киради.
Шоира НОЗИМОВА,
фахрий муаллима.
@ONA_TILIM_MILLAT_RUHI
Бир куни, узоқ йиллардан бери қадрдон бўлиб қолган яқин таниш опам телефон қилиб қолди. Ҳол-аҳвол сўраб, соғлик тилашгач, бир оз иккиланиб, ҳақиқий мақсадига ўтди:
— Синглим, сиздан бир нарсани сўрамоқчи эдим. Қўшнингизни қизини яхши танийсизми? У тарбиялими? Ота-онаси қандай одамлар? Қўни-қўшни билан муомаласи яхшими?
Унинг саволларидан англадимки, қизни келинликка муносибми-йўқми, деган савол қийнаётган экан. Мендан ижобий жавоб олгач, яна бир муҳим савол берди:
— Ҳалол еб-ичиб катта бўлганми? Ота-онаси ҳалолликда рўзғор тебратганми?
Бу савол мен учун кутилмаган эди. Чунки, одатда, инсоннинг тарбияси ва муомаласига қараб уни баҳолашга ўрганганмиз. Аммо ҳалоллик ҳақида ҳеч ўйлаб кўрмагандим?
— Буни қаердан биламан?.. — дедим иккиланаётганимни яширмасдан.
Танишим эса қатъий жавоб берди:
— Шароитига қараб билиш мумкин-ку. Ҳалол еб катта бўлган қиз оиласига хиёнат қилмайди. Ёлғон гапирмайди. Катта-кичигини ҳурмат қилади, иззатини жойига қўяди. Бундай инсон ҳалол рўзғор тутиб, фақат ҳақиқат билан яшайди.
Шу пайт мен бир ҳақиқатни тушундим: инсоннинг тарбияси унинг овозида, гап-сўзида, ҳатти-ҳаракатида кўриниши мумкин, аммо унинг ҳалоллиги – бу унинг қалбидан келадиган энг юксак сифат.
Биз кўпинча келин танлаётганда, ёки оила қуриш ҳақида ўйлаётганда, ташқи фазилатларга кўпроқ эътибор қаратамиз: яхши хулқлими, ота-онаси ким, қўни-қўшни билан қандай муносабатда?.. Лекин ҳаётнинг синовли йўлларида инсонни маҳкам тутадиган, уни юксакликка олиб чиқадиган ва оиласига барака келтирадиган энг муҳим фазилат – бу ҳалоллик экан.
Хулоса қилиб айтганда, Ҳалоллик фақат моддий поклик эмас, балки маънавий поклик ҳамдир. Ота-она ҳалол меҳнат қилиб, ҳалол ризқ топиб едириб фарзанд тарбия қилса, у ҳам келажакда шу йўлдан юради. Бундай инсон оиласига, юртига ва Ватанга содиқ бўлади.
Тарбия – бу фақатгина гўзал хулқ эмас. Тарбия – бу ҳалолликдир. Ҳалоллик эса инсоннинг ҳаётига нур, оиласига барака олиб киради.
Шоира НОЗИМОВА,
фахрий муаллима.
@ONA_TILIM_MILLAT_RUHI