#КЕЛИШУВ. 69-қисм.
#Муаллиф
Гулинур
#Дилором_Қосимова
Мадина кечаси билан йиғлаб, кўзларида ёш қолмаганди. У Жавдатни жуда қаттиқ севарди. Ичи оташ бўлиб ёнди. Жизғанак бўлиб қоврилди.
Қанча кучли бўлишга ҳаракат қилмасин. Бардоши етмади. Севги у ҳавас эмас. Чин севги бор. Осон унутдингизми? Демак сиз ўрганиб қолгансиз. Чин муҳаббат шундай кучлики. Йиллар ўтсада. Қўлларингдан ўзга тутмоққа имкон бергиси келмайди. Кўнгил илимайди.
Қалб соҳибинг ўзгани қўлидан тутганини кўрганингда ҳам нафратлана олмайсан. Ўйламасликка, қанча уринма бефойда. Қайта қайта жизғанак бўлаверасан.
—Нонушта қилдими?
—Йўқ Ворисбей сув ҳам ичмаяпти ҳатто.
Ташқаридан қўриқчи ва Ворисни овози келди.
—Ҳозир мен ҳабар олайчи... -хона эшиги очилиб, қадам товушлари эшитила бошлади. Аммо Мадина учун. Ҳеч нарсани аҳамияти қолмаганди.
Ворис кўп йиғлаганидан, юз кўзлари қизариб, қовоқлари ишгани сабаб, кечаги катта-катта кўзлари кичрайиб қолган қизга қараб турди бироз.
Кейин гап бошлади.
—Нега сув ҳам ичмай ўтирибсан???... Ҳой маҳкама маликаси, бита йигит учун шунча куйиш шартми?... Унут уни, сени севмаган инсонни деб ўзингни қийнама.
Ворис тўхтаб-тўхтаб гапирарди. Мадина эса бир нуқтага тикилиб ўтирарди.
—Ворисбей Комилбей уни бизга бермоқчи эди. Сиз Жавдатбейга кўрсатганингиздан кейин.
—Ҳўп чиқиб тур. -Ворис йигитга эшикни кўрсатди. У ҳам кечаси билан Мадинани ўйлаб чиққан, яқинда шу гўзал гулни ифоридан бахраманд бўлиши мумкинлигини ўйлаб, ўз ҳаёлида. Ширин ҳаёлларга берилганча чиқиб кетди.
—Нафратланаман. нафратланаман.
Мадина аввал пичирлаб гап бошлади. Ҳар сўзида овоз тони баландлаб борди.
—Нафратланаман. ЭШИТЯПСАНМИ? ҲАММАНГИЗДАН НАФРАТЛАНАМАН. ОИЛАНГИЗДАН. СИЗЛАРНИ ОЛАМИНГИЗДАН, ЎЙИНЛАРИНГИЗДАН БАРИ БАРИДАН НАФРАТЛАНАН. -Мадина бағрига мушт урди. —Мана шу ерим. Сени номард акангни чиндан севганди. Бир ўлдим. Уни сохта эканини билиб. Амакинг ва сен мени минг бора ўлдирдингиз. Уни бахтли онини кўришга мажбур қилиб..
Мен минг ўлиб тирилдим. Сенлар ҳам шундай бўлишингни сўрайман. Кўнгил қўйиб, кўнгил қўйганинг томонидан рад этилишингизни тилайман.
Инсон йиғлайман деса. Кўз ёши ҳам тайёр турар экан. Кечаси билан йиғлаган Мадинани яна кўзлари ёшланди.
—Севмагин эди.
Ворис ҳотиржам гапирди.
—Юракга буйруқ беришни имкони бўлганда эди. Севмасдим, қийналмасдим. Сендек туйғу билмас ҳиссизлар мени руҳимни ўлдирдингиз.
—Мени ҳаётимда куйсам куйгулик битта аёл бўлган. Йўқотишни истамайдиган бир аёл бўлган. У ҳам бўлса онам. Улар ҳозир йўқ. Шундай экан аёллар, ҳис туйғулар билан мени ҳеч ким қўрқита олмайди. Севиб қолсам ҳам. Сингудек севмайман.
—Мен сенга ҳаётингда онангдан кейинги ўринда турадиган инсон бўлишини Аллоҳдан сўрайман. Туйғу нима эканини хис эттирсину. Тақдир йўлингизни айро қилсин. Ягона тилагим шу. Сенга ҳам амакиваччангга ҳам...
Мадина қалби жуда қаттиқ оғригани сабаб шу гапларни айтди.
Уни қанча изтироб чеккани фақат ўзига аён.
Уни ўша пайтдаги ҳолатини тушуниш учун. У севгандек севиб, у чеккандек азоб чексангизгина тушунасиз.
#Муаллиф
Гулинур
#Дилором_Қосимова
Мадина кечаси билан йиғлаб, кўзларида ёш қолмаганди. У Жавдатни жуда қаттиқ севарди. Ичи оташ бўлиб ёнди. Жизғанак бўлиб қоврилди.
Қанча кучли бўлишга ҳаракат қилмасин. Бардоши етмади. Севги у ҳавас эмас. Чин севги бор. Осон унутдингизми? Демак сиз ўрганиб қолгансиз. Чин муҳаббат шундай кучлики. Йиллар ўтсада. Қўлларингдан ўзга тутмоққа имкон бергиси келмайди. Кўнгил илимайди.
Қалб соҳибинг ўзгани қўлидан тутганини кўрганингда ҳам нафратлана олмайсан. Ўйламасликка, қанча уринма бефойда. Қайта қайта жизғанак бўлаверасан.
—Нонушта қилдими?
—Йўқ Ворисбей сув ҳам ичмаяпти ҳатто.
Ташқаридан қўриқчи ва Ворисни овози келди.
—Ҳозир мен ҳабар олайчи... -хона эшиги очилиб, қадам товушлари эшитила бошлади. Аммо Мадина учун. Ҳеч нарсани аҳамияти қолмаганди.
Ворис кўп йиғлаганидан, юз кўзлари қизариб, қовоқлари ишгани сабаб, кечаги катта-катта кўзлари кичрайиб қолган қизга қараб турди бироз.
Кейин гап бошлади.
—Нега сув ҳам ичмай ўтирибсан???... Ҳой маҳкама маликаси, бита йигит учун шунча куйиш шартми?... Унут уни, сени севмаган инсонни деб ўзингни қийнама.
Ворис тўхтаб-тўхтаб гапирарди. Мадина эса бир нуқтага тикилиб ўтирарди.
—Ворисбей Комилбей уни бизга бермоқчи эди. Сиз Жавдатбейга кўрсатганингиздан кейин.
—Ҳўп чиқиб тур. -Ворис йигитга эшикни кўрсатди. У ҳам кечаси билан Мадинани ўйлаб чиққан, яқинда шу гўзал гулни ифоридан бахраманд бўлиши мумкинлигини ўйлаб, ўз ҳаёлида. Ширин ҳаёлларга берилганча чиқиб кетди.
—Нафратланаман. нафратланаман.
Мадина аввал пичирлаб гап бошлади. Ҳар сўзида овоз тони баландлаб борди.
—Нафратланаман. ЭШИТЯПСАНМИ? ҲАММАНГИЗДАН НАФРАТЛАНАМАН. ОИЛАНГИЗДАН. СИЗЛАРНИ ОЛАМИНГИЗДАН, ЎЙИНЛАРИНГИЗДАН БАРИ БАРИДАН НАФРАТЛАНАН. -Мадина бағрига мушт урди. —Мана шу ерим. Сени номард акангни чиндан севганди. Бир ўлдим. Уни сохта эканини билиб. Амакинг ва сен мени минг бора ўлдирдингиз. Уни бахтли онини кўришга мажбур қилиб..
Мен минг ўлиб тирилдим. Сенлар ҳам шундай бўлишингни сўрайман. Кўнгил қўйиб, кўнгил қўйганинг томонидан рад этилишингизни тилайман.
Инсон йиғлайман деса. Кўз ёши ҳам тайёр турар экан. Кечаси билан йиғлаган Мадинани яна кўзлари ёшланди.
—Севмагин эди.
Ворис ҳотиржам гапирди.
—Юракга буйруқ беришни имкони бўлганда эди. Севмасдим, қийналмасдим. Сендек туйғу билмас ҳиссизлар мени руҳимни ўлдирдингиз.
—Мени ҳаётимда куйсам куйгулик битта аёл бўлган. Йўқотишни истамайдиган бир аёл бўлган. У ҳам бўлса онам. Улар ҳозир йўқ. Шундай экан аёллар, ҳис туйғулар билан мени ҳеч ким қўрқита олмайди. Севиб қолсам ҳам. Сингудек севмайман.
—Мен сенга ҳаётингда онангдан кейинги ўринда турадиган инсон бўлишини Аллоҳдан сўрайман. Туйғу нима эканини хис эттирсину. Тақдир йўлингизни айро қилсин. Ягона тилагим шу. Сенга ҳам амакиваччангга ҳам...
Мадина қалби жуда қаттиқ оғригани сабаб шу гапларни айтди.
Уни қанча изтироб чеккани фақат ўзига аён.
Уни ўша пайтдаги ҳолатини тушуниш учун. У севгандек севиб, у чеккандек азоб чексангизгина тушунасиз.