"Ўзимни осган бўлардим"... Ҳаёлимдан шу гап кетмаяпти.  Ростан бу ҳаётдан йўқолиб қолгим келяпти... Агар гуноҳ эканини, нариги дунёда бундан баттар азоблар кутиб турганини билмаганимда ростдан ўз жонимга қасд қилган бўлардим. Қорним оч, чарчадим, лекин уйқим келмаяпти.
Миям қотиб қолди. Онгим ишламаяпти. Қалбим жонига қасд қилиш гуноҳ деса, қизларим ўлим учун восита изларди. Ўзимни қўлга олиш учун истиғфор айта бошладим...
   Қачондир кўзим кетиб қолибди. Юзларимни силаган қўлни сезиб, уйқудаги онгим бир сапчиб турди.  "Туҳматлари камлик қилган! Энди бадном этишмоқчи!" ўрнимдан турдим. Чироқни ўчиргандим. Аммо хона ёруғ эди. Телефон фонари ёқилган. Ётоғим четида эса....