Кечаси айвонда хаёл суриб ўтирган Достонни дарвоза очилиб ёпилгани хаёлини бузди.
Ўрнидан туриб дарвоза томон юрди.
Дарвоза қия очиқ, кўчага қараб юрди, кўчага чиқиб қаради, сталбадаги светлар шуъласида ғира-шира кўринаётган Зулфизарни кўриб капалаги учди.
Сочлари тўзғиб ёйилган хотини йўл четида юриб борарди.
Ортидан борди.
__Болажоним... Совуққотмадингми? Зулфизар устидаги камзурини ечиб қабр устига ёпди.
Достон битта қабр нарида уни кузатиб ўтирди.
Зулфизар боласи билан роса гаплашди, гоҳ хандон отиб кулса, гоҳ ўкириб йиғлар эди.
Достон рахми келиб кўзларидан ёш оқарди.
Достон секин бориб аёлини елкасидан қучди.
__Достон ака....
Зулфизар эрини юзига боқди.