Қадим замонда одамлар тинч тотув яшаб юрган вақтда юртга ўлат тарқалибди. Шифокорлар ҳимояланган ҳолда касалликка қарши курашишни бошлашибди. Беморлар кўплигидан шифокорларга ҳам касаллик юқиб, кўп шифокорларни олиб кетибди. Одамлар 6 ой давомида уйдан чиқмай яшашга мажбур бўлишибди. Кунлар ўтган сайин одамлар егулик захираси тугай бошлабди. Шунда юрт подшоси ҳамма касалликдан ўзини ҳимоя қилган ҳолда ўз кунини кўрсин, деб уйдан чиқишга рухсат беришибди. 6 ой давомида мактаблар ҳам фаолияти тўхтаб қолган эди. Катта танаффусдан сўнг ўқитувчилар ҳам ишга шўнғишибди. Энг қизиғи шифокорларга ўхшаб ўқитувчилар ҳимояланмабди, лекин бирор бир ўқитувчи бу касалликка чалинмабди.

Ўқитувчилар 1 та синфни 2 сменада ўқитишса ҳам, эрталабдан кечгача тик оёқда нонуштасиз, ниқобсиз юрса ҳам касаллик уларни четлаб ўтибди. Олимлар ҳайрон бўлиб, сабабини топа олишмабди. Бунинг сабабини фақатгина ўқитувчиларгина билар экан. Чунки улар..