“Bu yerdagi maʼmuriy boshqarmada hech qanaqa tartib-intizom yoʻq, haqiqat anqoning urugʻi, xudodan qoʻrqishmaydi, halol kishilarni kunduzi chiroq yoqib ham topib boʻlmaydi, pora bermagan odam ikki dunyoda ham oʻz huquqlarini himoya qilolmaydi, soliqdan tushgan mablagʻning yoki bir yillik daromadining oʻndan bir qismi tegishli amaldorga uzatilmasa, oʻz yer-mulkingga ham xoʻjayinlik qilolmaysan: hech kim oʻz burchini risoladagiday bajarmaydi, hech kim oʻzi bajarishi lozim boʻlgan ish bilan shugʻullanmaydi: hamma «oʻlik mol”ga oʻxshaydi, yo sotiladi, yoki sotib olinadi... Tijorat ahli oʻgʻrilar-u chayqovchilardan iborat... Har kim oʻz ulushini yulib olishga tirishadi. Kambagʻallar qashshoqlik komida dimiqib yotishibdi, ochkoʻz boylar esa hirsi-nafsini qondirolmay halak»
(Migel de Servantes, “Ibratli qissalar”, “Xudojestvennaya literatura” nashriyoti, 1982-y., 8-bet).