Odatda, insonlar bilan munosabatlarning buzilishiga asosiy sabablardan biri, bir insonning ikkinchi insonga nisbatan kutuvlarining kattaligi va aynan shu kutuvlarning qabul qilinmasligi...

Masalan, kimdir yaqin oʻrtogʻidan judayam koʻp narsa kutadi, doim yoʻqlab turishini, telefonga tezda javob qaytarishini, moddiy yordamga zarurat tugʻilganda, aytmasada oʻzi sezib yetib kelishini kutadi... Oʻrtogʻi esa bularning 20% ini uddalay oladi xolos, qolgani qoʻlidan kelmaydi yoki tushunib yetmaydi...

Natijada, oʻrtogʻiga nisbatan qattiq norozilik yuzaga keladi... munosabatlar buziladi.

Aslida, kimdandir keragidan ortiqroq narsani kutganligimiz bu, oʻsha insonimizning muammosi emas...
Bizning muammoyimiz... Birovdan kutuvni minimallashtirsak, keladigan arzimagan munosabatlar ham bizni xursand qiladi.

Oʻqituvchilik faoliyatimda ham shunga oʻxshash holat yuzaga keladigandek....

Baʼzan "eng ishongan"  oʻquvchilarimni holatidan, natijasidan, darsga boʻlgan munosabatidan norozi boʻlganimda va shu norozilik sababini tahlil qilganimda ikkilanib qolaman...

Aslida, ulardan "Kutuv"imning keragidan koʻpligi muammoning sababi emasmikan.

Ular umuman olganda boshqalardek yomon emas aslida, lekin ulardan boshqalardanda koʻra koʻproq "ishtiyoq"ni kutganligim, boshqalardanda balandroq "planka" belgilaganligim sababidan ulardan shunday javob kelmasligi, ularga nisbatan "norozilik" kayfiyati paydo qiladi...

Ularga holatidanda koʻproq va keragidanda ortiqcharoq ishonib yuborganligim va bu KUTUVimning kattalashiviga sabab boʻladi. Kutganimizdek javob boʻlmadimi, bu oʻquvchilarning aybi emas....
Bu oʻzimizning aybimiz...

Ortiqcha ishonib yuborganmiz... Yoki imkoniyatlariga ortiqcha baho berib yuborganiniz.