“Bu kecha men sevib qoldim” deb qalamni qo‘ydim.

Hayronman, odam kunlar oralig'ida qanday qariydi. 

Ertaga o'lsam, aqldan ozgan bo'larmidingiz?

Hech narsa qolmagandek davom etayotgan shafqatsiz hayotga qarshi kurash olib borarmidingiz?

Meni o'lim uyqusidan uyg'otish umidi bilan faryodlaringizni iloji boricha baland ovozda eshitishimga ijozat berarmidingiz.

Kel,

Boshqa yurtdan o‘g‘irlangan "tojingni" menga hadya et va tosh ustunimga osib qo‘y. Men yer yuzidagi hayotni eslashni to'xtatib qo'ysam ham bo'lardi, lekin oqibatan jannatga boradigan yo'limga ulug'vorlik keltirgan bo'laman.

Ertaga men o'lsam, sen ham men bilan o'larmiding?

Kitobning bo'sh sahifalarini yirtib tashlardik, biz ikkimiz yozgan kitoblarga "ism" qo'ymagandik, qilishga ulgurmagan orzularimni senga berardim, va sen yutib yuborarding. Sening tanang meniki bilan cho'kib ketardi, yonayotgan teringni muzdek nafasim bilan o'pib, abadiy men bilan bo'lishga ijozat berarding.

Keling, yerni tark etaylik va hech qachon qaytib kelmaylik. Chunki hayot bir muncha vaqt, o'lim esa abadiyatdir.


Xo'sh, yana nima?