Nechta follower xohlaysiz?
Odam har doim koʻprogʻini xohlashi kerakday tuyuladi hozirgi zamonda. Masalan, blog yurityapsanmi, borgan sari kuzatuvchilaring soni oshib borishini xohlashing — tabiiy holatday, boshqacha boʻlishi mumkin emasday. Agar yuz minglab follower istamasang, oʻzingni muvaffaqiyat yoki blog ortidan keladigan yaxshiroq narsalarga noloyiq deb hisoblashingni anglatadi goʻyo. Sotsial xavotir yoki komplekslari bor odam ekaningdan shubhalanashing mumkin.
Har bir odamning aloqada boʻlishga kuchi yetadigan ma’lum miqdordagi odamlar soni bor degan fikr haqida oʻylab yuribman oxirgi paytlarda. Bu real hayotga ham, ijtimoiy tarmoqlarga ham tegishli. Bir necha yildan beri kuzatuvchilari 100-200 tadan oshmaydigan kichik kanallarda borman, muallifi post yozishdan toʻxtamaydi. Yana shunaqa blogerlar bor, kuzatuvchilari ma’lum bir songa yetganidan keyin yozgisi kelmay qoladi, blogini toʻxtatib qoʻyib, boshqa kam sonli kuzatuvchilari bor sahifa ochadi.
Hozir bularga normal qarayapman. Hatto “koʻprogʻini xohlash” trendidan tushib qololgani, oʻziga quloq sololgani uchun olqishlayman. Ha, mashhurlikning foydalaridan mosuvo boʻlar, lekin zararlariga oʻzini munosib koʻrmaydi, imkoniyatlarini toʻgʻri baholaydi. Shu bilan birga, koʻproq followerga ega boʻlish istagini ham qoralamayman.
Ta’sirchan nerv sistemasiga ega kishilar uchun kutilmaganda nooʻrin savol olish, heytga uchrash, qoʻpollikni koʻrish oson emas. Har kuni minglab odamga saslanar ekan, bunday holatlarning yuz berish ehtimolini oshirishi mumkin. Emotional burnoutga uchrab, odamlardan nafratlanib yurganidan koʻra, kichik davrasi bilan kontaktdan lazzatlanib yashagani — yaxshiroqdir unga.
Odam har doim koʻprogʻini xohlashi kerakday tuyuladi hozirgi zamonda. Masalan, blog yurityapsanmi, borgan sari kuzatuvchilaring soni oshib borishini xohlashing — tabiiy holatday, boshqacha boʻlishi mumkin emasday. Agar yuz minglab follower istamasang, oʻzingni muvaffaqiyat yoki blog ortidan keladigan yaxshiroq narsalarga noloyiq deb hisoblashingni anglatadi goʻyo. Sotsial xavotir yoki komplekslari bor odam ekaningdan shubhalanashing mumkin.
Har bir odamning aloqada boʻlishga kuchi yetadigan ma’lum miqdordagi odamlar soni bor degan fikr haqida oʻylab yuribman oxirgi paytlarda. Bu real hayotga ham, ijtimoiy tarmoqlarga ham tegishli. Bir necha yildan beri kuzatuvchilari 100-200 tadan oshmaydigan kichik kanallarda borman, muallifi post yozishdan toʻxtamaydi. Yana shunaqa blogerlar bor, kuzatuvchilari ma’lum bir songa yetganidan keyin yozgisi kelmay qoladi, blogini toʻxtatib qoʻyib, boshqa kam sonli kuzatuvchilari bor sahifa ochadi.
Hozir bularga normal qarayapman. Hatto “koʻprogʻini xohlash” trendidan tushib qololgani, oʻziga quloq sololgani uchun olqishlayman. Ha, mashhurlikning foydalaridan mosuvo boʻlar, lekin zararlariga oʻzini munosib koʻrmaydi, imkoniyatlarini toʻgʻri baholaydi. Shu bilan birga, koʻproq followerga ega boʻlish istagini ham qoralamayman.
Ta’sirchan nerv sistemasiga ega kishilar uchun kutilmaganda nooʻrin savol olish, heytga uchrash, qoʻpollikni koʻrish oson emas. Har kuni minglab odamga saslanar ekan, bunday holatlarning yuz berish ehtimolini oshirishi mumkin. Emotional burnoutga uchrab, odamlardan nafratlanib yurganidan koʻra, kichik davrasi bilan kontaktdan lazzatlanib yashagani — yaxshiroqdir unga.