Лекин уйга келганимда ҳам унинг сўзлари қулоғимдан кетмади. Чин дилдан ёрдам бергим келди. Қўлимдан келса, қизининг дардига даво топсам...
Шифокор бўлмасам-да, қизнинг касаллигини даволай олмасам-да, муносиб куёв топиб, бахтини очсам бўлади-ку, деб ўйлаб қолдим. Тағин турмушга чиқса, тузалиб ҳам кетаркан. Бир йўла иккита яхшилик қиларканман...
Миямда тинмай шу фикр айланади. Ишда ҳам шуни ўйлай бошладим. Бир пайт ёнимга ҳалиги янги ходимам кириб келди. Режаларини кўрсатгани келган экан. Бепарволарча дафтарини варақлаганимни кўриб сўради:
— Тинчликми? Паришонсиз? Бирор муаммо борми?
— Йўқ, — дедим ўйчан.
— Сиз нимадир яширяпсиз... — деди у. — Айтинг, қўлимдан келса ёрдам берай...
— Э-э-э, бир қариндошимиз билан тўйда кўришиб қолгандим. Яхши оила. Битта қизи бор. Ақлли, ҳушли... Ўзларига муносиб куёв чиқмаётган экан. Шунга сиқилиб, дардини айтиб қолганди. Хаёлимдан кетмай қолди.
— Яхши оилами?
— Ҳа. Яхши. Узоқроқ кариндошимиз. Ўзига тўқ. Ўғилларини уйлаган. Битта ташвиши шу қизи-да!
— Қизи неччи ёшда?
— Йигирмага кираяпти, шекилли...
— Менга қаранг, ўша қизнинг сурати йўқми, сизда?
— Йўқ.
— Олиб келиб беринг. Ўғлимга кўрсатай. Ёки қариндошингизга айтинг, телеграмдан сизга ташлаб берсин расмини. Зора, ёшлар бир-бирига ёқиб тўй бошлаб юборсак...
— Йўғ-е... — дедим бирдан хижолат бўлиб.
— Менам қиз излаб юрибман-ку! Ўзимга ўхшаган кўнгли очиқ, дангалчи оила излаяпман. Ёшлар бир-бирига ёқса бўлди-да!
Шу билан у ҳол-жонимга қўймади. То интернет орқали қариндошимнинг қизидан сурат олмагунимча тинчлик бермади. Хуллас, ёшлар учрашишди. Бир-бирига ёқди. Бир ой ўтар-ўтмас тўй бошланиб кетди. Қариндошим ҳам, ходимам ҳам ўзида йўқ хурсанд. Тинмай менга миннатдорчик билдиради. Мен ҳам гўё савобли иш қилгандек теримга сиғмасдим. Аммо бу узоққа чўзилмади. Тўйдан икки ойча вақт ўтиб, ҳалиги ходимам қўнғироқ қилди:
— Устоз, мен бироз кеч қоламан. Шифохонада ушланиб қолдим.
— Тинчликми? Соғлиғингиз яхшими?
— Келинимнинг сал мазаси бўлмади, — деди у.
— Тузукми? Шифохонага тушиб қолдими? — дедим юрагим орқага тортиб. Ўша онда нима қилиб қўйганимни англадим. Ахир қиз хаста эди-ку!
То ҳалиги ходимам келгунича юрак ховучлаб ўтирдим. Келганида ҳам кўзига қарай олмадим. Икки кўзим компютерда тил учида савол бердим:
— Яхшими, келинингиз?
— Ҳа, яхши. Янги келиннинг дарди нима бўларди? Уялиб овқат емайди. Тортинади. Шунгами. Ҳушидан кетибди. "Қони камайган бўлса керак”, деди дўхтирлар. Мен ичимда хурсанд бўлдим, "Яхшиликка бўлсин”, деб. Айримларда бошқоронғиликда шундай бўлади-ку!
— Вой, шунақа эканми? — бир енгил тортдим мен.
— Ўзимча, яхшиликка йўйдим-да!
Мана, олти ойдан ошдики, ходимим ора-сира келинининг ҳушини йўқотганини, "Яхшиликка бўлиши”ни айтади. Мен эса ерга киргудек бўламан. Оғирлашиб, елкамни гуноҳ босиб, эзиб юбораётгандек бўлади. Қариндошимизнинг айтишича, ходимамнинг оиласи чиндан яхши эмиш. Қизини ўз қизидек авайлармиш, эзозлармиш...
— Шундай яхши қуда топиб берганингиз учун раҳмат, барака топинг, — дейди қариндошимиз.
Бу гапларни эшитганим сари мен надомат батқоғига ботаман. Касалманд қизни соппа-соғ йигитга раво кўриб гуноҳ қилмадиммикан? Нима бўлганида ҳам қизнинг хаста эканлигини айтишим зарур эди. Шуни ўйлаганим сари дунёга сиғмай кетаман. Бу гапларни қачонгача юрагимда сақлайман, билмайман.
Хикоя
Шифокор бўлмасам-да, қизнинг касаллигини даволай олмасам-да, муносиб куёв топиб, бахтини очсам бўлади-ку, деб ўйлаб қолдим. Тағин турмушга чиқса, тузалиб ҳам кетаркан. Бир йўла иккита яхшилик қиларканман...
Миямда тинмай шу фикр айланади. Ишда ҳам шуни ўйлай бошладим. Бир пайт ёнимга ҳалиги янги ходимам кириб келди. Режаларини кўрсатгани келган экан. Бепарволарча дафтарини варақлаганимни кўриб сўради:
— Тинчликми? Паришонсиз? Бирор муаммо борми?
— Йўқ, — дедим ўйчан.
— Сиз нимадир яширяпсиз... — деди у. — Айтинг, қўлимдан келса ёрдам берай...
— Э-э-э, бир қариндошимиз билан тўйда кўришиб қолгандим. Яхши оила. Битта қизи бор. Ақлли, ҳушли... Ўзларига муносиб куёв чиқмаётган экан. Шунга сиқилиб, дардини айтиб қолганди. Хаёлимдан кетмай қолди.
— Яхши оилами?
— Ҳа. Яхши. Узоқроқ кариндошимиз. Ўзига тўқ. Ўғилларини уйлаган. Битта ташвиши шу қизи-да!
— Қизи неччи ёшда?
— Йигирмага кираяпти, шекилли...
— Менга қаранг, ўша қизнинг сурати йўқми, сизда?
— Йўқ.
— Олиб келиб беринг. Ўғлимга кўрсатай. Ёки қариндошингизга айтинг, телеграмдан сизга ташлаб берсин расмини. Зора, ёшлар бир-бирига ёқиб тўй бошлаб юборсак...
— Йўғ-е... — дедим бирдан хижолат бўлиб.
— Менам қиз излаб юрибман-ку! Ўзимга ўхшаган кўнгли очиқ, дангалчи оила излаяпман. Ёшлар бир-бирига ёқса бўлди-да!
Шу билан у ҳол-жонимга қўймади. То интернет орқали қариндошимнинг қизидан сурат олмагунимча тинчлик бермади. Хуллас, ёшлар учрашишди. Бир-бирига ёқди. Бир ой ўтар-ўтмас тўй бошланиб кетди. Қариндошим ҳам, ходимам ҳам ўзида йўқ хурсанд. Тинмай менга миннатдорчик билдиради. Мен ҳам гўё савобли иш қилгандек теримга сиғмасдим. Аммо бу узоққа чўзилмади. Тўйдан икки ойча вақт ўтиб, ҳалиги ходимам қўнғироқ қилди:
— Устоз, мен бироз кеч қоламан. Шифохонада ушланиб қолдим.
— Тинчликми? Соғлиғингиз яхшими?
— Келинимнинг сал мазаси бўлмади, — деди у.
— Тузукми? Шифохонага тушиб қолдими? — дедим юрагим орқага тортиб. Ўша онда нима қилиб қўйганимни англадим. Ахир қиз хаста эди-ку!
То ҳалиги ходимам келгунича юрак ховучлаб ўтирдим. Келганида ҳам кўзига қарай олмадим. Икки кўзим компютерда тил учида савол бердим:
— Яхшими, келинингиз?
— Ҳа, яхши. Янги келиннинг дарди нима бўларди? Уялиб овқат емайди. Тортинади. Шунгами. Ҳушидан кетибди. "Қони камайган бўлса керак”, деди дўхтирлар. Мен ичимда хурсанд бўлдим, "Яхшиликка бўлсин”, деб. Айримларда бошқоронғиликда шундай бўлади-ку!
— Вой, шунақа эканми? — бир енгил тортдим мен.
— Ўзимча, яхшиликка йўйдим-да!
Мана, олти ойдан ошдики, ходимим ора-сира келинининг ҳушини йўқотганини, "Яхшиликка бўлиши”ни айтади. Мен эса ерга киргудек бўламан. Оғирлашиб, елкамни гуноҳ босиб, эзиб юбораётгандек бўлади. Қариндошимизнинг айтишича, ходимамнинг оиласи чиндан яхши эмиш. Қизини ўз қизидек авайлармиш, эзозлармиш...
— Шундай яхши қуда топиб берганингиз учун раҳмат, барака топинг, — дейди қариндошимиз.
Бу гапларни эшитганим сари мен надомат батқоғига ботаман. Касалманд қизни соппа-соғ йигитга раво кўриб гуноҳ қилмадиммикан? Нима бўлганида ҳам қизнинг хаста эканлигини айтишим зарур эди. Шуни ўйлаганим сари дунёга сиғмай кетаман. Бу гапларни қачонгача юрагимда сақлайман, билмайман.
Хикоя