ГОВИ FAMHOK

Дар гӯшае аз замин ҷазираи сарсабзу пургиёҳе ҳаст, ки дар он гове танҳо зиндагӣ мекунад. Гов аз субҳ дар алафзор мегардад ва то шом ба чаридан машғул мешавад. То шаб ҳар чӣ алаф ҳаст, шикамсерӣ мехӯрад ва баъд барои хобидан меравад. Аммо аз ҳамон лаҳза дар ин фикр мешавад, ки “фардо чӣ мехӯрам? Ва аз ғами хӯроки фардо монанди мӯй борику лоғар мешавад.
Вақте субҳ мешавад, дашт бори дигар сарсабз мегардад ва алафҳо то миён дароз мешаванд. Гов бо гуруснагиву ҳавою ҳаваси зиёд ба чаманзор мераваду дубора ҳамаи алафҳоро мечарад ва боз бардаму фарбеҳ мегардад. Аммо шаби дароз боз дар андешаи ғизои фардои худ ғусса мехӯраду лоғару бемадор мегардад. Ин ҳол солиёни сол такрор мешавад.
Гови ахмақ ҳаргиз фикр намекунад, ки чандин сол аст, ризқу рӯзии ман бекаму кост аст, доим шикамам сер, алаф фаровон. Барои чӣ метарсам ва ғам мехӯрам?
Эй бародар, нафси бади одам монанди ҳамон гов аст ва он дашти сарсабз дунёст. Нафс ҳамеша дар ғами ризқу рӯзии фардост, солҳо хӯрдааст ва боз ҳам ба Рӯзирасон – Офаридгор бовар надорад. Худои карим низ дар “Қуръон фармудааст: “Ин шайтон аст, ки ваъдаи камбағаливу тиҳидастӣ ба шумо медиҳад”. (Бақара, 268).

Аз китоби «Ҳикоятҳо ва ҳидоятҳо аз «Маснавии маънавӣ»

🌿🌹