Hammasi bir vaqtga toสปgสปri keldi. Muammolar girdobida qoldi. Aksiga olib doimgiday eng muhim pallada salomatligi pand bera boshladi. Ruhiy holati doim salomatligiga bevosita taสผsir qiladi.
Kurashishning foydasi yoสปq, qiladigan ish yoสปq, faqat kutmoq va umid qilmoq kerak. Bunday pallada eng muhimi chalgสปish, nimalar bilandir shugสปullanish, kim bilandir suhbatlashish.Ahvolini hech kimga bildirmaydi. Zero muammolarini oสปzi hal qilishi kerakligini, hech kimdan hech narsa kutmaslik kerakligini ancha oldin anglab yetgan. Biroq shunchaki suhbatlashish, vaqt oสปtkazish qiyin emas-ku, toสปgสปrimi? Ammo hayot tez, hamma oสปz tashvishi bilan band. Odamlar bir-biriga hech bir sababsiz vaqt ajratmay qoสปygan. Oila, bola-chaqa, ish, uyda choสปzilib yotish...
Yaqinlari haqida-ku gap boสปlishi mumkin emas. Uzoqdagi odam butun oสปrmonni, oสปrmon ichidagi odam bir nechta daraxtni koสปrgani kabi, yaqinlari uni hammadan koสปra kamroq taniydi.
Doimgi ishlarini qilaveradi. Hazillashadi. Tortishadi. Ichidan sekin nurab boraveradi hech kimga sezdirmay. Ozgina, ha, mana shunchagina eสผtibor bergan odam nimadir joyida emasligini tushungan boสปlardi. Koสปzlariga qarash kifoya. Biroq hech kim qaramaydi, qarolmaydi. Yashiradi u nigohlarini. U uchun koสปz xuddi soสปz kabi qadrli. Behudaga ishlatib boสปlmaydi. Muhim gap boสปlmasa birovning koสปziga qarab gapirmaydi.
Ha, kutmoq va umid qilmoq kerak. U oสปzidan boshqa hech kim bilmaydigan urush ichida. Bundan yo yanada kuchli, yo yanada ojiz boสปlib chiqadi. Chiqolmasligi ham mumkin...