Кунлардан бир куни биттаси экзистенциаль кризис ҳолатида узоқ муддат қолиб кетибди. Сўнг аввалдан режалаштириб қўйган ишини қилишга қарор қилибди. Дўкондан радио, шам, озгина сув ва дафтарни олибди. Уйидан бир нечта кийимлари ва китобларни олибди. Кейин одам оёғи етмаган ўрмонга кириб кетибди. У ерда ўзига чайла қуриб умрини қолган қисмини очликда якунлаш учун харакатини бошлабди. Орадан анча вақт ўтгач ўрмонда кимдир мурдага кўзи тушибди. Полицияни чақирибди. Полиция бу 36 кглик мурдани кўздан кечираётганда уни оёқлари орасидан кундалик топиб олибди.
Бу воқеа хақида эшитган кинорежиссёр Петер Лехти бундан илхомланиб ўша одамнинг кундалиги асосида хужжатли фильм олишга қарор қилибди. Япон ёзувчиси Масахико Шимадининг "Мен қандай қилиб мумиёга айландим" номли романидан таъсирланган режиссёр бу фильмдаги киноматографик элементларни ўша роман ичидан топган.
Кундаликдаги мисралар ўқилиши билан атрофда медитацион рухдаги манзарала ва товушлар пайдо бўлиши фильмни ўзгача рухда бўлишини таъминлаган.
Ижодкор некрореализм ва натурализмни элементларидан фойдаланиб ажалига тобора яқинлашиб бораётган инсоннинг галлюцинациясини жонлантира олган. Хаётининг сўнгги кунларини яшаётган одамнинг кундалигидаги битиклар ёрдамида томошабин учун қўрқинчли хисобланадиган ажални мохирона ва гўзал тасвирини етказа олишган. Бош қахрамон ўзининг ажал ва нариги дунё хақидаги шахсий фикрларини тўғри ёки нотўғри эканлигини айнан шу дунёни ичида билиб ва буларни кундалигига мухрлашга уринишни мақсад қилиб бу суицидга қўл урган. Буни қай даражада эплай олганини томоша қилгач ўзинг бахолайсан.
Халигача ўз ажалига бунчалик яқин келган одамни фикрларини ўқимаган эдим. Ўлимдан кейинги хаёт хақидаги лохотронлардан (мен учун шундай) чарчаганлар учун ўзгача нимадир бўла олиши мумкин бўлган фильм.
П.С: 2.5 олдин ёзган лекин каналга қўйиш эсдан чиққан рецензия экан. Энг қизиғи документалькани номини эслолмадим, рози бўласлар)
