Qogʻoz va Qalam: Jimlikdagi Sohibdosh
Hayotning turfa ranglari orasida inson oʻz his-tuygʻulariga toʻgʻri keladigan biror vosita qidiradi. Kimdir gʻazabini boshqalarga sochadi, yana kimdir oʻzini toʻyib yigʻlashga beradi. Ba’zilarning qalbni tinchlantiradigan dorisi musiqada boʻlsa, boshqalari ovqat yeb yoki shunchaki uxlab oʻzini tinchlantiradi. Lekin eng sokin, ammo eng samarali yoʻl – bu qalam bilan qogʻozga yuzlanish.
Qogʻoz va qalam – inson ichki olamining eng yaqin sheriklari. Yozish paytida hech kim senga xalaqit bermaydi, hech kim soʻzlaringni hukm qilmaydi, hech kim seni ayblamaydi. Sen faqat oʻz soʻzlaring bilan yolgʻizsan. Oʻsha soʻzlar koʻnglingdagi barcha gʻam-anduhni olib, qogʻozga jo qiladi. Kimdir oʻsha yozganlaringni oʻqimasa ham, oʻzingni bir inson bilan suhbatlashganday his qilasan. Bu holatda qogʻoz doʻst, qalam esa koʻnglingning ovozi.
Har bir yozilgan satr – oʻtmishning izlari. Hatto bir qarashda arzimas boʻlib koʻringan kichik varaqchalarda ham butun bir xotira mujassam boʻlishi mumkin. Shuning uchun ba’zida bunday varaqlarni tashlab yuborish qiyin. Chunki ular sening oʻtmishingni qayta tiriltiradi, oʻsha davrning his-tuygʻularini qaytadan jonlantiradi.
Men ham oʻz hayotimning turli lahzalarini yozuvlar orqali yashatib kelaman. Oʻquvchilik davrida dugonam bilan yozgan kulgili maktublar, musobaqalarda ishlatgan varaqlar yoki xayollarimni ifoda etgan she’rlarim hamon saqlanib qolgan. Har biri oʻziga xos xotira, oʻsha paytdagi hissiyotlarimni aks ettiradi.
Bu ish ahmoqonalikka oʻxshashi mumkin. Lekin bu jinnilik – ijod. Xayollar sarhadidan chiqib, tasavvur etilgan dunyo haqida yozish – inson ruhining eng yuksak uchrashuvidir. Chunki yozganingda oʻzingni qaytadan kashf qilasan, oʻtmishingni koʻrib, kelajakka ishonch bilan qadam tashlaysan.
Agar orzularni tasavvur qilmaganimizda, agar oʻz his-tuygʻularimizni ifoda etishdan choʻchiganimizda, balki hayotda bu qadar masofa bosib oʻtmas edik. Chunki qogʻoz va qalam – nafaqat ijodkorning asbobi, balki ruhimizning eng yaqin hamrohidir.
Author: me🫡
Hayotning turfa ranglari orasida inson oʻz his-tuygʻulariga toʻgʻri keladigan biror vosita qidiradi. Kimdir gʻazabini boshqalarga sochadi, yana kimdir oʻzini toʻyib yigʻlashga beradi. Ba’zilarning qalbni tinchlantiradigan dorisi musiqada boʻlsa, boshqalari ovqat yeb yoki shunchaki uxlab oʻzini tinchlantiradi. Lekin eng sokin, ammo eng samarali yoʻl – bu qalam bilan qogʻozga yuzlanish.
Qogʻoz va qalam – inson ichki olamining eng yaqin sheriklari. Yozish paytida hech kim senga xalaqit bermaydi, hech kim soʻzlaringni hukm qilmaydi, hech kim seni ayblamaydi. Sen faqat oʻz soʻzlaring bilan yolgʻizsan. Oʻsha soʻzlar koʻnglingdagi barcha gʻam-anduhni olib, qogʻozga jo qiladi. Kimdir oʻsha yozganlaringni oʻqimasa ham, oʻzingni bir inson bilan suhbatlashganday his qilasan. Bu holatda qogʻoz doʻst, qalam esa koʻnglingning ovozi.
Har bir yozilgan satr – oʻtmishning izlari. Hatto bir qarashda arzimas boʻlib koʻringan kichik varaqchalarda ham butun bir xotira mujassam boʻlishi mumkin. Shuning uchun ba’zida bunday varaqlarni tashlab yuborish qiyin. Chunki ular sening oʻtmishingni qayta tiriltiradi, oʻsha davrning his-tuygʻularini qaytadan jonlantiradi.
Men ham oʻz hayotimning turli lahzalarini yozuvlar orqali yashatib kelaman. Oʻquvchilik davrida dugonam bilan yozgan kulgili maktublar, musobaqalarda ishlatgan varaqlar yoki xayollarimni ifoda etgan she’rlarim hamon saqlanib qolgan. Har biri oʻziga xos xotira, oʻsha paytdagi hissiyotlarimni aks ettiradi.
Bu ish ahmoqonalikka oʻxshashi mumkin. Lekin bu jinnilik – ijod. Xayollar sarhadidan chiqib, tasavvur etilgan dunyo haqida yozish – inson ruhining eng yuksak uchrashuvidir. Chunki yozganingda oʻzingni qaytadan kashf qilasan, oʻtmishingni koʻrib, kelajakka ishonch bilan qadam tashlaysan.
Agar orzularni tasavvur qilmaganimizda, agar oʻz his-tuygʻularimizni ifoda etishdan choʻchiganimizda, balki hayotda bu qadar masofa bosib oʻtmas edik. Chunki qogʻoz va qalam – nafaqat ijodkorning asbobi, balki ruhimizning eng yaqin hamrohidir.
Uloqtirilgan kundalikning yirtilgan sahifasida shunday yozgandi...
Author: me🫡