Kech kuz edi. Havoda qishning izg‘irini kezib yurardi.
– Ona, keling oyog‘ingizni yuvib qo‘yaylik, – dedi aka-uka.
– Obbo, yanami? – so‘radi onasi yuragi uvishib. – Tirnet, degan balo chiqdi, mening tinchim buzildi.
– Kelaqoling endi! – yalinishdi o‘g‘illar. – Shu oxirgisi!
Ona noiloj ko‘ndi, hovliga chiqib, supaga o‘tirdi. O‘g‘illari darrov tog‘oraga kran jo‘mragidan suv to‘ldirib olib kelishdi. Aka-uka bir olib, biri qo‘yib, onaning oyog‘ini “yuvib”, to‘rt-besh martadan suratga tushishdi: eng yaxshisini internetga qo‘yadi. “Fotosessiya” tugagach, ular qilgan ishidan mamnun, xonalariga shoshilishdi. Ona ham garchi sovuq suvda oyog‘i muzlagan bo‘lsa-da, xursand edi:
– Hah, o‘zimni mehribonlarim-a!