Odamzot hamma narsani boshidan kechirmog‘i mumkin-u, faqat o‘limga chap berolmaydi. Bizning o‘n to‘qqizinchi yuz yilligimizda faqat ikkita narsagina hanuz izohlanmay qolib kelyapti. Bular – o‘lim bilan bachkanalikdir. Ularning mavjudligi hech narsa bilan oqlangan ham emas...

Qaysiki ehtiroslarimizning
tabiatini biz noto‘g‘ri tushunsak, ular bizning ustimizdan shunchalik kuchliroq hukmronlik qiladi

Ayollar bizni ulug‘ ishlarga ilhomlantirishadi, lekin hamisha ularni amalga oshirishimizga xalaqit berishadi.

Ayollar qaltis ishlar qilishni juda yoqtirishadi-da.

Biror ehtirosning bandasi bo‘lgan odamning fikri tor doirada aylana boshlaydi.

Erkak kishi istagan ayoli bilan baxtli bo‘lmog‘i mumkin.

Ayollar turmushdan baxt izlaydi, erkaklarning esa bu o‘yinda o‘z tikadiganlari bor.

Erkaklar horg‘inlikdan uylanadi, ayollar qiziqqanidan erga tegadi. Ular ham, bular ham nikohdan keyin hafsalalari pir bo‘ladi.

Buzuqlik hamisha odamning qiyofasida o‘zining muhrini qoldiradi.

Qishloqda har qanday odam ham avliyo bo‘lib qolishi mumkin. U yerda sizni yo‘ldan uradigan hech qanaqa vasvasalar yo‘q. Shu sababga ko‘ra shahardan tashqarida istiqomat qiladigan odamlarni sivilizatsiya chetlab o‘tgan. Ha-ha, sivilizatsiyaga daxldor bo‘lish ancha qiyin ish. Buning uchun ikkita yo‘l bor: ularning biri – madaniyat, ikkinchisi esa buzuqlik, fahsh deb atalgan narsa. Qishloq ahli esa unisidan ham, bunisidan ham uzoq turadi. Shuning uchun ham ular ezgulik qilishga mahkumdirlar.