Бирдан гумбурлаган овоздан чўчиб кетди. Қорда ётган қушлар дув этиб осмонга
кўтарилишди. Лекин биттаси ўрнидан қўзғалмасдан ётаверди. Отаси уни кўтариб
олаётганда тагидаги нуқтадек қор қизғиш тусга кирганини кўрди.
“Мана, қара. Нега кўзингни юмволдинг? Оч! Буни кўргин ва ҳеч эсингдан
чиқармагин. Каптарни фақат бошидан отишни ўрган, гўшти титилиб кетмасин…”
Ўшанда отасини ёмон кўриб кетганди. Лекин бора-бора… қушларга милтиқ
ўқтала олмаган раҳмдил қиз каптарларнинг қоқ бошини мўлжалга оладиган бўлди.