-- Опаа...
Юзимга бирин-кетин келиб тушган, тарсаки зарбидан ерга қуладим. Ойим, ҳар доим (Асал қизим жуда нозик.) деб гапиради. Аслида, уни девдек кучи борлигини фақат мен билсам керак.
-- Нонкўр! Одам эмассан сен! Мен сенга яхшилик қилсаму, сен шундай жавоб қайтарасанми ит?
-- Опа... кечиринг... Опажон илтимос урманг урманг...
Кошки, бу сўзлар опамга таъсир қилса. Шунчалик, айбим оғирмидики, аёвсиз калтаклар билан сийлансам? Уни кўзи ҳудди қонга ташна одамдек, ўстимга чиқиб олиб ўришдан тўхтамади. Тўхташи учун чарчаши кераклигини биламан. Аммо, жон аччиғида илтижо қилишдан тўхтай олмаябман...
Асал қизариб кетган қўлига қараб, сукиниб қўйиб хонасига кўтарилиб кетди. Мен эса шундан сўнг ҳам тахминам ярим соатларча ўрнимдан туролмай ётдим. Қорин қисмимга тепилган тепкилар зарби шунақанки оģрирдики, бунга чидашни ўзи бир азоб. Ачка тақмасам яхши кўролмайман, ҳозир эса кòзимдаги тинай демаган ёшлар сабаб умуман кўрмаябман ҳам. Қўлим билан пайпастлаб ачкамни қидира бошладим. Йиқилганимда йўқотиб қўйгандим. Топгач эса бир ойнаси синганини билдим. Лаънати, янги олишимга тўғри келар экан.
-- Нима қилдингки, опанг бунчалар ғазабланди?
Ойимни овозини эшитиб, юрагим орқага тортиб кетди. Уларни уйда йўқ деб ўйлагандим.
-- Ссиз... шу ер..да...мидингиз?
Қийналиб гапириб, ойимга ёшли кòзларим билан тикилдим.
-- Уйда бўлмай, қаерда бўлардим?
Тамом. Шу сўзни ўзи менга етарли. У кòра туриб опамни тухтадмаган. Аксинча, жимгина тамоша қилган. Балки яхши кўрган қизи, ёмон кўрган қизини ўргани учун роҳатлангандир ҳам...
Ёндим. Кул бўлиб қолмаганимга ҳайронман. Ойим уйда бўлганини билганимдан сўнг, жисмимни оғриғи тўхтади. Қалб оғриғи бошланди.
Оҳ, бу қанчалар азоб экана. Жисмимдаги оғриқдан минг чангдон ортиқ экан бу. Ўз боласига раҳми келмаган онани нима деб аташ мумкин? Мен уни, жонини парчаси эмасманми?. Менга ичи ачимайдими? Меҳр бермайдими? Бу ҳам боламку, демайдими?
Эҳ она, қани эди, опамга бераётган меҳрингизни юздан бирини менга ҳам берганизда. Дунёда менданда бахтиёр инсон бўлмасмиди...
Кечаси билан йиғлаб чиққаним учун шундоқ ҳам қовоқли кўзларим, қизариб шишиб кетибди. Тарсакиларни изларини айтмайсизми. Айниқса, опажонимни узун тирноқларидан қолган излар юзимга чирой қушиб турибдия. Агар опам шу тирноқлари билан бирон бир овқат қиладиган бўлса, мен у овқатни асло емаган бўлардим. Нималар деябмана, Асал ҳатто тухум қовуришни билмайдику, мени ўйлаган нарсамни қаранг. Кулмоқчи бўлгандим, лабимни четидаги яра ачишди. Бу кўринишда қандай ишга борамана?. Лекин, бормасам... Бунданда чиройли аҳволга тушиб қоламан. Буниси аниқ.
Асал мени кутмай кетиб қолгани учун афтобусда боришимга тўғри келди. Йўлда янги кўзойнак олишни ҳам унутмадим.
Заҳрога телфон қилиб, опам иш таклиф қилганини меҳмонҳанада ишлолмаслигимни айтдим. Энди ундан ҳавотир олмасам ҳам бўлади. Чунки у ишли. Дугонамни менсиз ишлашга зурға кундирдим, ўзи ҳам. Роса ёлғон тўқидим, қайсар қизни деб. Мени ўрнимга Умидни таклиф қил дейишни ҳам унутмадим. Зора у ишга олиниб қолсаю, мени элкамдан тоғлар аģнаса.
Мана биринчи кўрганимда кўзимни қувнатган бинони ёнида турибман. Негадир у энди чиройини ёқотгандек...
-- Ҳўш, қочоқ қиз онанг яхши бўлиб қолдими?
Кумуш мени кўриб илк гапирган гапи шу бўлди.
-- Онам?
Ҳайратимни яшира олмай унга тикилиб қолдим.
-- Ҳа, кеча Асал ҳоним онасини маззаси йўқ деган эди. Шунинг учун кетганмидинг? Айтиб қўйсанг бўларди. Индамай кетиб қолмасдан. Рухсат берардим. Бу даражада тош бағир эмасман.
-- Бошқа қайтарилмайди узур...
Айбдордек бошимни эгдим. Нима ҳам дердим. Асал баҳона топиб қўйибдику, ўрнимга.
-- Қайтарилмасин ҳам!
-- Ҳўп.
Керакли нарсаларни олиб, ишимни бошлаб йўбордим. Ҳатто янги таниш ҳам орттирдим. Дилбар жуда ажойиб қиз экан. Тезда тил топишиб кетдик.
Юзимга бирин-кетин келиб тушган, тарсаки зарбидан ерга қуладим. Ойим, ҳар доим (Асал қизим жуда нозик.) деб гапиради. Аслида, уни девдек кучи борлигини фақат мен билсам керак.
-- Нонкўр! Одам эмассан сен! Мен сенга яхшилик қилсаму, сен шундай жавоб қайтарасанми ит?
-- Опа... кечиринг... Опажон илтимос урманг урманг...
Кошки, бу сўзлар опамга таъсир қилса. Шунчалик, айбим оғирмидики, аёвсиз калтаклар билан сийлансам? Уни кўзи ҳудди қонга ташна одамдек, ўстимга чиқиб олиб ўришдан тўхтамади. Тўхташи учун чарчаши кераклигини биламан. Аммо, жон аччиғида илтижо қилишдан тўхтай олмаябман...
Асал қизариб кетган қўлига қараб, сукиниб қўйиб хонасига кўтарилиб кетди. Мен эса шундан сўнг ҳам тахминам ярим соатларча ўрнимдан туролмай ётдим. Қорин қисмимга тепилган тепкилар зарби шунақанки оģрирдики, бунга чидашни ўзи бир азоб. Ачка тақмасам яхши кўролмайман, ҳозир эса кòзимдаги тинай демаган ёшлар сабаб умуман кўрмаябман ҳам. Қўлим билан пайпастлаб ачкамни қидира бошладим. Йиқилганимда йўқотиб қўйгандим. Топгач эса бир ойнаси синганини билдим. Лаънати, янги олишимга тўғри келар экан.
-- Нима қилдингки, опанг бунчалар ғазабланди?
Ойимни овозини эшитиб, юрагим орқага тортиб кетди. Уларни уйда йўқ деб ўйлагандим.
-- Ссиз... шу ер..да...мидингиз?
Қийналиб гапириб, ойимга ёшли кòзларим билан тикилдим.
-- Уйда бўлмай, қаерда бўлардим?
Тамом. Шу сўзни ўзи менга етарли. У кòра туриб опамни тухтадмаган. Аксинча, жимгина тамоша қилган. Балки яхши кўрган қизи, ёмон кўрган қизини ўргани учун роҳатлангандир ҳам...
Ёндим. Кул бўлиб қолмаганимга ҳайронман. Ойим уйда бўлганини билганимдан сўнг, жисмимни оғриғи тўхтади. Қалб оғриғи бошланди.
Оҳ, бу қанчалар азоб экана. Жисмимдаги оғриқдан минг чангдон ортиқ экан бу. Ўз боласига раҳми келмаган онани нима деб аташ мумкин? Мен уни, жонини парчаси эмасманми?. Менга ичи ачимайдими? Меҳр бермайдими? Бу ҳам боламку, демайдими?
Эҳ она, қани эди, опамга бераётган меҳрингизни юздан бирини менга ҳам берганизда. Дунёда менданда бахтиёр инсон бўлмасмиди...
Кечаси билан йиғлаб чиққаним учун шундоқ ҳам қовоқли кўзларим, қизариб шишиб кетибди. Тарсакиларни изларини айтмайсизми. Айниқса, опажонимни узун тирноқларидан қолган излар юзимга чирой қушиб турибдия. Агар опам шу тирноқлари билан бирон бир овқат қиладиган бўлса, мен у овқатни асло емаган бўлардим. Нималар деябмана, Асал ҳатто тухум қовуришни билмайдику, мени ўйлаган нарсамни қаранг. Кулмоқчи бўлгандим, лабимни четидаги яра ачишди. Бу кўринишда қандай ишга борамана?. Лекин, бормасам... Бунданда чиройли аҳволга тушиб қоламан. Буниси аниқ.
Асал мени кутмай кетиб қолгани учун афтобусда боришимга тўғри келди. Йўлда янги кўзойнак олишни ҳам унутмадим.
Заҳрога телфон қилиб, опам иш таклиф қилганини меҳмонҳанада ишлолмаслигимни айтдим. Энди ундан ҳавотир олмасам ҳам бўлади. Чунки у ишли. Дугонамни менсиз ишлашга зурға кундирдим, ўзи ҳам. Роса ёлғон тўқидим, қайсар қизни деб. Мени ўрнимга Умидни таклиф қил дейишни ҳам унутмадим. Зора у ишга олиниб қолсаю, мени элкамдан тоғлар аģнаса.
Мана биринчи кўрганимда кўзимни қувнатган бинони ёнида турибман. Негадир у энди чиройини ёқотгандек...
-- Ҳўш, қочоқ қиз онанг яхши бўлиб қолдими?
Кумуш мени кўриб илк гапирган гапи шу бўлди.
-- Онам?
Ҳайратимни яшира олмай унга тикилиб қолдим.
-- Ҳа, кеча Асал ҳоним онасини маззаси йўқ деган эди. Шунинг учун кетганмидинг? Айтиб қўйсанг бўларди. Индамай кетиб қолмасдан. Рухсат берардим. Бу даражада тош бағир эмасман.
-- Бошқа қайтарилмайди узур...
Айбдордек бошимни эгдим. Нима ҳам дердим. Асал баҳона топиб қўйибдику, ўрнимга.
-- Қайтарилмасин ҳам!
-- Ҳўп.
Керакли нарсаларни олиб, ишимни бошлаб йўбордим. Ҳатто янги таниш ҳам орттирдим. Дилбар жуда ажойиб қиз экан. Тезда тил топишиб кетдик.