Ҳасан отаси билан яшаб онаси ва укасини соғинчидан бошида жудаям кўп оғриб қолаверди. Кейинчалик тақдирига тан бериб илмга шўнғиб кетди. Мактабни ҳам аъло баҳоларга битирди. Отаси Ином ака эса қилган ишидан минг пушаймон эди... лекин уйига қайтгани ғурур деб аталмиш туйғу бунга йўл қўймасди. Ҳасан олийгоҳга ҳужжат топшириб, ўқишга кирди.
Бу ёғда Ҳусан ҳам мактабни тугатиб, Онасига рўзғорга ва мол ҳолларга қарашиб юрарди. Ҳусан энди анча улғайган...ўша қўшни қизни кўп ўйлай бошлади. Қиз ҳам уларникига кўп келиб турарди. Уларнинг ўртасида илиқлик.... муҳаббат пайдо бўлганди. Ҳусан қўшни қизни бир кун кўрмаса туролмасди. Бу ҳолат қўшни қизнинг отаси ва онасига ҳечам ёқмасди. Ҳусан эса бир куни:
-- Онажон.... севги нима?-деди кўчадан ҳовлиқиб кириб.
-- Ҳа ҳа... болам тинчликми... нима?
-- Севги нима Онажон?-сўради яна.
-- Севгими... севги бу икки инсонни бир бирига бўлган меҳр муҳаббати. Бир бирини кўрмаса туролмайди... асосан меҳр... мен ҳам сенга меҳрлиманку.
-- У ҳам меҳрибон... у ҳам севади.. севади. - дея Ҳусан югурганча хонасига кириб кетди.
Онаизор эса ўғлини бу ҳолатидан жудаям хавотирда эди.
Кунлардан бир куни қўшни деразадан қизи билан Ҳусанни бирга келишаётганини кўриб қолди. Бу ҳолатдан дарғазаб бўлган ота, уйда қизини кутиб турарди.
-- Қизим.... мен сенга нима дегандим... сени бошқа бу ногирон бола билан кўрмай, тушундингми!-деди қизи уйга кириб келиши биланоқ.
Аччиқ устида қизини ўз тоғасини ўғлига унаштириб қўйди. Ўша куни тонгдан карнай сурнайлар чалина бошлади. Ҳусанни ҳам шу шовқин уйғотиб юборди. Онаизор эса тонгдан мол ҳолга қараш билан оввора эди.
-- Онажон... қўшнимизникида тўй бўляптими?
-- Ўғлим яхши ухлаб уйғондингми... ҳа қўшнимиз ўғлини тўй қиляпти. - деб қўйдинг. Лекин қўшниси қизни унаштираётган эди.
Ҳусаннинг ёнида доим қўшни қиз Зилоланинг кичкина расми юрарди. У шунчалик у қизга ошиқ бўлгандики.... бу асти қўяверасиз.
Шу пайтлари қиш фасли эмасми... тоққа жудаям қалин қор ҳам ёққанди. Тоғасини ўғли Зилолани ёнига учрашувга келганди. Кундузи эди.. Ҳусанни бундан хабари йўқ эдиям... узоқдан қизни кўриб тезгиеа унинг ёнига келди. Уни қизни ёнида кўрган тоғасини ўғли, қоргайиқитиб олиб бир шапалоқ ҳам урли Ҳусанни. Яна Зилола Ҳусанни ҳимоя қилди.
-- Қўйворинг уни... уни нима айби бор... жиннимисиз ақли заиф болани уриб нима қиласиз -деди.
-- Ақли заифми, жинними бошқа сени олдингда кўрмай... яна кўрсам бир бало қилиб қўяман уни!-дея кетди.
Зилола доим Ҳусанни ёнини олиб бошқалар билан тортишарди. Бу сафар эса ўзи билиб билмаган ҳолда уни кўнглини оғритиб қўйди. Уша йигитга унаштирилганини, энди иккаласи яъни Ҳусан билан учрашмаслигини очиқ айтдию.... кўзида ёшини артганча бурилиб уйига жўнаб кетди. Бу гапларни эшитган Ҳусан.... ўзини қўярга жой тополмай қолди. Шу ерда қорга тиззанлаб ўтириб қолди.
Оппоқ қор остига беркитиб қўйдим,
Гуллаб қолмасин деб туйғуларимни.
Ўзимдан ҳам кўпроқ ишондим сенга,
Олиб қўймагин деб кулгуларимни... 😔
Минг азоб билан чўнтагидаги суратни олиб охирги бор бир қарадию, кейин расмни қор остига кўмиб қўйди. У учун энди муҳаббати ўлган эди.... баҳорда қайта униб чиқмасин деб қалин қор остига кўмди. Ўзи эса суриниб судралиб ҳовлисига бир амаллаб етиб олди. Уйига кираверишда ҳушини йўқотиб йиқилди. Буни кўрган Онаизор боласини қучиб йиғларди....
Уни касалхонага олиб боришди...
-- Онахон... ўғлингиз бирор нарсадан қаттиқ хафа бўлиб сиқилган.... шунга бош мияга яқин нервлар бардош беролмай иккала оёғи ҳам ишламай қолган... энди бу ёғига биз ожизмиз.. Худодан мадад сўранг. - деди.
Ўзи бироз ақли, бошининг қимирлаб туриши етмаган ногирон ўғлининг энди батамом юролмай қолгани Онаизорга қаттиқ зарба бўлди. Қарши тез тиббий ёрдам касалхонасида бир икки кун даволангач.... уни аравачага ўтқазиб Она бола тоққа уйларига қайтишди. Ҳусанни ўсмир ёшидаги севгиси хароб қилганди. Тўғри бундай севги айнан шу ёшда барчада бўлади...
Бу ёғда Ҳусан ҳам мактабни тугатиб, Онасига рўзғорга ва мол ҳолларга қарашиб юрарди. Ҳусан энди анча улғайган...ўша қўшни қизни кўп ўйлай бошлади. Қиз ҳам уларникига кўп келиб турарди. Уларнинг ўртасида илиқлик.... муҳаббат пайдо бўлганди. Ҳусан қўшни қизни бир кун кўрмаса туролмасди. Бу ҳолат қўшни қизнинг отаси ва онасига ҳечам ёқмасди. Ҳусан эса бир куни:
-- Онажон.... севги нима?-деди кўчадан ҳовлиқиб кириб.
-- Ҳа ҳа... болам тинчликми... нима?
-- Севги нима Онажон?-сўради яна.
-- Севгими... севги бу икки инсонни бир бирига бўлган меҳр муҳаббати. Бир бирини кўрмаса туролмайди... асосан меҳр... мен ҳам сенга меҳрлиманку.
-- У ҳам меҳрибон... у ҳам севади.. севади. - дея Ҳусан югурганча хонасига кириб кетди.
Онаизор эса ўғлини бу ҳолатидан жудаям хавотирда эди.
Кунлардан бир куни қўшни деразадан қизи билан Ҳусанни бирга келишаётганини кўриб қолди. Бу ҳолатдан дарғазаб бўлган ота, уйда қизини кутиб турарди.
-- Қизим.... мен сенга нима дегандим... сени бошқа бу ногирон бола билан кўрмай, тушундингми!-деди қизи уйга кириб келиши биланоқ.
Аччиқ устида қизини ўз тоғасини ўғлига унаштириб қўйди. Ўша куни тонгдан карнай сурнайлар чалина бошлади. Ҳусанни ҳам шу шовқин уйғотиб юборди. Онаизор эса тонгдан мол ҳолга қараш билан оввора эди.
-- Онажон... қўшнимизникида тўй бўляптими?
-- Ўғлим яхши ухлаб уйғондингми... ҳа қўшнимиз ўғлини тўй қиляпти. - деб қўйдинг. Лекин қўшниси қизни унаштираётган эди.
Ҳусаннинг ёнида доим қўшни қиз Зилоланинг кичкина расми юрарди. У шунчалик у қизга ошиқ бўлгандики.... бу асти қўяверасиз.
Шу пайтлари қиш фасли эмасми... тоққа жудаям қалин қор ҳам ёққанди. Тоғасини ўғли Зилолани ёнига учрашувга келганди. Кундузи эди.. Ҳусанни бундан хабари йўқ эдиям... узоқдан қизни кўриб тезгиеа унинг ёнига келди. Уни қизни ёнида кўрган тоғасини ўғли, қоргайиқитиб олиб бир шапалоқ ҳам урли Ҳусанни. Яна Зилола Ҳусанни ҳимоя қилди.
-- Қўйворинг уни... уни нима айби бор... жиннимисиз ақли заиф болани уриб нима қиласиз -деди.
-- Ақли заифми, жинними бошқа сени олдингда кўрмай... яна кўрсам бир бало қилиб қўяман уни!-дея кетди.
Зилола доим Ҳусанни ёнини олиб бошқалар билан тортишарди. Бу сафар эса ўзи билиб билмаган ҳолда уни кўнглини оғритиб қўйди. Уша йигитга унаштирилганини, энди иккаласи яъни Ҳусан билан учрашмаслигини очиқ айтдию.... кўзида ёшини артганча бурилиб уйига жўнаб кетди. Бу гапларни эшитган Ҳусан.... ўзини қўярга жой тополмай қолди. Шу ерда қорга тиззанлаб ўтириб қолди.
Оппоқ қор остига беркитиб қўйдим,
Гуллаб қолмасин деб туйғуларимни.
Ўзимдан ҳам кўпроқ ишондим сенга,
Олиб қўймагин деб кулгуларимни... 😔
Минг азоб билан чўнтагидаги суратни олиб охирги бор бир қарадию, кейин расмни қор остига кўмиб қўйди. У учун энди муҳаббати ўлган эди.... баҳорда қайта униб чиқмасин деб қалин қор остига кўмди. Ўзи эса суриниб судралиб ҳовлисига бир амаллаб етиб олди. Уйига кираверишда ҳушини йўқотиб йиқилди. Буни кўрган Онаизор боласини қучиб йиғларди....
Уни касалхонага олиб боришди...
-- Онахон... ўғлингиз бирор нарсадан қаттиқ хафа бўлиб сиқилган.... шунга бош мияга яқин нервлар бардош беролмай иккала оёғи ҳам ишламай қолган... энди бу ёғига биз ожизмиз.. Худодан мадад сўранг. - деди.
Ўзи бироз ақли, бошининг қимирлаб туриши етмаган ногирон ўғлининг энди батамом юролмай қолгани Онаизорга қаттиқ зарба бўлди. Қарши тез тиббий ёрдам касалхонасида бир икки кун даволангач.... уни аравачага ўтқазиб Она бола тоққа уйларига қайтишди. Ҳусанни ўсмир ёшидаги севгиси хароб қилганди. Тўғри бундай севги айнан шу ёшда барчада бўлади...