ХАРОБ ҚИЛГАН СЕВГИ..... 💔💦
(воқийлик асосида ёзилди.)
Муаллиф: Шухрат Махматмуродов.
Тақдир сийламади бизни бор йўғи,
Шунчаки бу дардлар қозонди зафар.
Лек қалбда сўнмади умидлар чўғи,
Биз бахтга етамиз келаси сафар.
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм...
Ассалому алейкум дўстларим...
Соғ саломат юрибсизми...
Мени унутиб қўймадингизми ўзи... яна битта янгиси сизлар учун.
Бу воқеа Қашқадарёнинг тоғли туманидаги бир қишлоқда бўлиб ўтган.Тоғ ён бағрида жойлашган, аҳолиси унчалик кўп бўлмаган....шароитлари унчалик яхши бўлмаса ҳам тинч ва осуда ҳаёт кечириб келаётган аҳоли яшашарди. Ўша пайтларда деярли бегонага қиз бериб қиз олишмасди. Қариндош уруғ бир бири билан қуда анда бўлаверишарди. Дони бобонинг ҳам бир ўғли бўлиб, уни ҳам ўз акасини қизига уйлантириб қўйди. Энди шу пайтларда тоғли қишлоқларда медицина ҳам анча орқада эканлиги учун қон таҳлили топшириб текширувдан ўтказиш у ёқда турсин ҳатто медицина ходимлари етишмасди.
Тўйдан роппа роса бир йилдан сўнг, Дони бобонинг келини эгизак фарзандларни дунёга келтирди. Иномжон жудаям хурсанд эди. Ахир бир эмас иккита ўғилли бўлдида. Лекин уларнинг бу хурсандчилиги узоққа чўзилмади. Чунки эгизаклардан бири яъни Ҳусани ногирон экан. Чақалоқни боши бироз қалтираб турар, бир қўли ҳам қалтирарди. Болани даволаш учун шаҳарга ҳам олиб боришиб кўп духтирларга кўрсатишди. Духтирлар эса бу касалликни қондошликдан деб топишди... яъни ота ва онани қони бир бирига тўғри келгани билан боғлашди.
Қишлоқчилик эмасми.... ҳам тоғни тепасида, худди аввалгидек яшайверишди. Ҳасан ва Ҳусан тез улғая бошлашди. Йиллар шу даражада тез ўтардики, мисоли шамолдек эди. Ҳаш паш дегунча орадан беш йил ўтиб кетди. Болаларнинг отаси Иномжон эса ўғлини ўйлайвериб кўп ичадиган бўлиб қолганди. Урганни устига тепгандек, унинг дўстлари ногирон ўғлини доим юзига соларди. У айбсиз айбдордек бўлиб қолганди.
Кунлардан бир куни ишдан қайтган Иномжон, яна хотини билан жанжаллашиб қолди.
-- Эй... сенам жонимга тегиб кетдинг... анави ногирон бола ҳам. Ишонасанми кўчада юролмай қолдим шу болангни дастидан. Бўлди бас етар.. мен Ҳасанни олиб бу уйдан, керак бўлса бу қишлоқдан ҳам кетаман. Мени ортимдан излама... бировга ҳам арз қилиб юрмагин тушундингми. Мободо бировга арз қилсанг, бу ўғлингни бошқа кўрмайсан тушундингми!- деди ўдағайлаб.
Отаси Дони бобо тирик бўлгандаку бир қадам ҳам чизган чизиғидан чиқолмасди... раҳматли бўлгач тозаям эркин бўлиб қолгандида ўғли.
-- Дадаси... илтимос ундай қилманг... боламизни олиб кетманг.-дея эрини оёғига тиз чўкиб ялиниб йиғларди.
Иномжон хотинининг йиғисига ҳам қарамасдан Ҳасанни кўтариб уйдан чиқиб кетди.
Шу шу улар ҳақида ҳеч ким билмайди ва эшитишмайди. Чунки улар узоққа.... яъни пойтахтга кетишганди. Иномжон мардикор бозорига бориб ишлай бошлади. Ўғлини эса турган квартирасига ташлаб кетарди. Кейинчалик шаҳардан узоқроқда жойлашган бир кулбага кўчиб ўтди. Уй эгаси ҳам яхши инсон бўлиб, уни бу аҳволини тушунарди. Шу сабабли ишдан бўш пайтлари ҳовлидаги дарахтларга ва ерга яхши қараб ишлов берса, ижара ҳаққини олмаслигини айтганди ҳам.
Тоғли қишлоқда эса ҳаёт ҳамон худди аввалгидек давом этарди. Дони бобонинг келини Нигора эса Ҳусанни меҳр бериб улғайтириш билан машғўл эди. Уйда ўғли билан ёлғиз қолган бояқиш ҳам боласига, ҳам рўзғорга чопарди. Ҳар замонда тегишли жойга арз қилиб бўлса ҳам эгизларидан бири Ҳасанни эридан олишга аҳд қилардию... аммо эрининг айтган гапини эслаб ўғлидан айрилиб қолишдан қўрқиб журъат қилолмасди.
Йиллар ўтиб, Ҳасан Тошкентда, Ҳусан эса Қашқадарё тоғларидаги қишлоқда усиб улғая бошлашди. Иккаласи икки хил шароитда таълим тарбия олишди. Ҳусан тенгқурлари билан ўйнашга ҳаракат қилар... баъзида эса уни ўртоқлари ногиронсан деб ажратиб ташлашарди. Шундай пайтда бир қўшнисининг қизи доим уни тарафини оларди. Бу ҳолат кўп такрорланар, доим бояги қўшни қиз Ҳусаннинг ёнини оларди. Улар аста секин улғая бошлашди. Ҳаш паш дегунча мактабни ҳам тамомлашди.
(воқийлик асосида ёзилди.)
Муаллиф: Шухрат Махматмуродов.
Тақдир сийламади бизни бор йўғи,
Шунчаки бу дардлар қозонди зафар.
Лек қалбда сўнмади умидлар чўғи,
Биз бахтга етамиз келаси сафар.
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм...
Ассалому алейкум дўстларим...
Соғ саломат юрибсизми...
Мени унутиб қўймадингизми ўзи... яна битта янгиси сизлар учун.
Бу воқеа Қашқадарёнинг тоғли туманидаги бир қишлоқда бўлиб ўтган.Тоғ ён бағрида жойлашган, аҳолиси унчалик кўп бўлмаган....шароитлари унчалик яхши бўлмаса ҳам тинч ва осуда ҳаёт кечириб келаётган аҳоли яшашарди. Ўша пайтларда деярли бегонага қиз бериб қиз олишмасди. Қариндош уруғ бир бири билан қуда анда бўлаверишарди. Дони бобонинг ҳам бир ўғли бўлиб, уни ҳам ўз акасини қизига уйлантириб қўйди. Энди шу пайтларда тоғли қишлоқларда медицина ҳам анча орқада эканлиги учун қон таҳлили топшириб текширувдан ўтказиш у ёқда турсин ҳатто медицина ходимлари етишмасди.
Тўйдан роппа роса бир йилдан сўнг, Дони бобонинг келини эгизак фарзандларни дунёга келтирди. Иномжон жудаям хурсанд эди. Ахир бир эмас иккита ўғилли бўлдида. Лекин уларнинг бу хурсандчилиги узоққа чўзилмади. Чунки эгизаклардан бири яъни Ҳусани ногирон экан. Чақалоқни боши бироз қалтираб турар, бир қўли ҳам қалтирарди. Болани даволаш учун шаҳарга ҳам олиб боришиб кўп духтирларга кўрсатишди. Духтирлар эса бу касалликни қондошликдан деб топишди... яъни ота ва онани қони бир бирига тўғри келгани билан боғлашди.
Қишлоқчилик эмасми.... ҳам тоғни тепасида, худди аввалгидек яшайверишди. Ҳасан ва Ҳусан тез улғая бошлашди. Йиллар шу даражада тез ўтардики, мисоли шамолдек эди. Ҳаш паш дегунча орадан беш йил ўтиб кетди. Болаларнинг отаси Иномжон эса ўғлини ўйлайвериб кўп ичадиган бўлиб қолганди. Урганни устига тепгандек, унинг дўстлари ногирон ўғлини доим юзига соларди. У айбсиз айбдордек бўлиб қолганди.
Кунлардан бир куни ишдан қайтган Иномжон, яна хотини билан жанжаллашиб қолди.
-- Эй... сенам жонимга тегиб кетдинг... анави ногирон бола ҳам. Ишонасанми кўчада юролмай қолдим шу болангни дастидан. Бўлди бас етар.. мен Ҳасанни олиб бу уйдан, керак бўлса бу қишлоқдан ҳам кетаман. Мени ортимдан излама... бировга ҳам арз қилиб юрмагин тушундингми. Мободо бировга арз қилсанг, бу ўғлингни бошқа кўрмайсан тушундингми!- деди ўдағайлаб.
Отаси Дони бобо тирик бўлгандаку бир қадам ҳам чизган чизиғидан чиқолмасди... раҳматли бўлгач тозаям эркин бўлиб қолгандида ўғли.
-- Дадаси... илтимос ундай қилманг... боламизни олиб кетманг.-дея эрини оёғига тиз чўкиб ялиниб йиғларди.
Иномжон хотинининг йиғисига ҳам қарамасдан Ҳасанни кўтариб уйдан чиқиб кетди.
Шу шу улар ҳақида ҳеч ким билмайди ва эшитишмайди. Чунки улар узоққа.... яъни пойтахтга кетишганди. Иномжон мардикор бозорига бориб ишлай бошлади. Ўғлини эса турган квартирасига ташлаб кетарди. Кейинчалик шаҳардан узоқроқда жойлашган бир кулбага кўчиб ўтди. Уй эгаси ҳам яхши инсон бўлиб, уни бу аҳволини тушунарди. Шу сабабли ишдан бўш пайтлари ҳовлидаги дарахтларга ва ерга яхши қараб ишлов берса, ижара ҳаққини олмаслигини айтганди ҳам.
Тоғли қишлоқда эса ҳаёт ҳамон худди аввалгидек давом этарди. Дони бобонинг келини Нигора эса Ҳусанни меҳр бериб улғайтириш билан машғўл эди. Уйда ўғли билан ёлғиз қолган бояқиш ҳам боласига, ҳам рўзғорга чопарди. Ҳар замонда тегишли жойга арз қилиб бўлса ҳам эгизларидан бири Ҳасанни эридан олишга аҳд қилардию... аммо эрининг айтган гапини эслаб ўғлидан айрилиб қолишдан қўрқиб журъат қилолмасди.
Йиллар ўтиб, Ҳасан Тошкентда, Ҳусан эса Қашқадарё тоғларидаги қишлоқда усиб улғая бошлашди. Иккаласи икки хил шароитда таълим тарбия олишди. Ҳусан тенгқурлари билан ўйнашга ҳаракат қилар... баъзида эса уни ўртоқлари ногиронсан деб ажратиб ташлашарди. Шундай пайтда бир қўшнисининг қизи доим уни тарафини оларди. Бу ҳолат кўп такрорланар, доим бояги қўшни қиз Ҳусаннинг ёнини оларди. Улар аста секин улғая бошлашди. Ҳаш паш дегунча мактабни ҳам тамомлашди.