Уларга қараб турар эканман, беихтиёр кулиб юбордим. Биринчи бўлиб Иброҳим ўзига келди. Сўнг мен унга:
— Ҳей, уйқучи ойпарастлар, каллангиз пишдими? — дедим кулиб.
— А, ҳа Пари, пишди. Узр, ухлаб қолибмиз. — деди қизариб.
— Кеча ўзи нима қилгандингиз, мабодо сизларни ток урмадими? — дедим ичкарига кириб.
— А, қанақа ток? — иккиси ҳам тушунқирамай менга қаради.
— Ойнага қарадингизми ўзи?
— Ойна.... — деганча иккиси ҳам югуриб кетишди. Кейин бирдан: — ЖАҲОНАААА!!! — деган бақириқ эшитилди. Секин уй томон одимладим. Яна бақириқ овози: — ЎЛДИРАМАН СEН ҚИЗНИ, ҚАЕРДАСАН?? — деди иккиси ҳам. Мен эса кимни ўлдиришмоқчи эканлигини тушунмай уларга қараб турардим.
Қаердандир шитирлаган овоз келди. Атрофимга алангласам, дарахтларнинг орасида таҳминан ёши 19 20 ларда бўлган бир қиз беркиниб турибди. Унга қараб турарканман, уни ҳам менга кўзи тушиб бармоғини лабига қўйиб, « жим » ишорасини қилди. Битта жойга жимгина қараб турганимни кўрган Иброҳим билан Саид, мен қараб турган жойга улар ҳам қарашди.
— Ҳа сеними ярамас қиз, бу ёққа чиқ! — деди Саид.
— Тадам! Қалай, ташқи кўринишингиз ёқдими? — дарахтларнинг ортидан қиқирлаб кулганча чиқиб келди.
— Жаҳона, ҳаддингдан жуда ошиб кетаяпсан лекин, — бизларга орада 3 метрча қолганда ҳалиги қиз тўхтади.
— Ака, ўзингиз айбдорсиз. Шунинг учун гаровда ютқазмаслигингиз керак эди. Мен эса шартга кўра хоҳлаган ишимни қилдим.
— Сочимга нима қилдинг? — деди Иброҳим қизга ўқрайиб.
— Хавотир олманг, ювсангиз кетади, бу шунчаки «гафри» , — дея энсасини қотирди.
— Гафри? — дедим ҳайрон бўлиб. Йигитларни сочини ҳам гафри қилишганини энди кўришим эди.
— Ҳа, акаларимни сочини турмаклаб қўйдим. Қаранг, қандай ярашган. — менга қараб яна кулди. Саид билан Иброҳим эса уйга кириб кетишди. Менимча соч турмаклари уларга ёқмаган кўринади. Орадан 10 дақиқа ўтгач қизга қарадим.
— Сизни илгари бу ерда кўрмаган эдим. — дедим унга.
— Ҳа, чунки мен бу ерда яшамайман. Саид акам Англиядан келгани учун меҳмонга келдим. — мен томон яқинлашди, —Сизчи?
— Мен акаларингизни психологи бўламан. Исмим Пари... — кулиб қўлимни узатдим.
— Жаҳона, — у ҳам қўлини узатди.
— Сиз уларни туғишган синглисимисиз?
— Йўқ. Иккаласининг ҳам ҳақиқий синглиси эмасман. Саид акам холамни ўғиллари бўлади. Иброҳим эса... — давом эттиришга улгурмади. Чунки, Саид билан Иброҳим ҳўл сочларини қўли билан силкитганча чиқиб келишди.
— Нонушта қилмагансиз биламан. Шунинг учун юринг, нонушта қиламиз. — Жаҳона Саид ва Иброҳим иккисига юзланди. — Пари, юринг сиз ҳам, — дея ошхона томон йўналди.
— Йўқ. Раҳмат. Нонушта қилганман. — дедим жилмайиб.
Жаҳона ошхонага кирмоқчи бўлиб турганида шартта орқасига ўгирилиб, мен томонга юрди.
— Йўқ, Пари хоним. Раддияларни мен қабул қилмайман. Юринг дедимми, мен билан боришга маж-бур-сиз. — қўлимдан ушлаб ўзи билан олиб кетди. Мен унга ҳайрон қолганча эргашдим.
— Пари, Жаҳона ўзи шунақа, айтганини қилдирмагунча қўймайди. Ҳайрон қолишнинг кераги йўқ. — деди Саид, бизга эргашиб. Начора, жимгина боришга мажбур бўлдим.
Жаҳона бир пастни ичида дастурхонни ноз-неъматлар билан тўлдириб ташлади. Улар билан бирга дастурхон атрофида ўтирар эканман, Саид мендан кўзини узмасдан термулиб ўтирарди. Бу нигоҳлар албатта Жаҳонани эътиборидан четда қолмади.
— Ҳа, Саид акаси юрагингиздан урдими дейман-а? — дея Саидни туртиб қўйди. Кейин менга қараб, — Акам ўзи шунақа севган инсонларидан кўз узмай қараб ўтиришни яхши кўради. — дея кулди. Саидни нигоҳлари энди Жаҳонага тешиб юборгудек бўлиб қадалди. Шу лаҳзада Жаҳона ҳам Саид ҳам жим бўлди. Бундай сукунатни ёқтирмаган Иброҳим эса:
— Нонушта қилиб бўлдим. Пари энди юринг, бугунги муолажаларни бошлаймиз, — дея бу ноқулай вазиятга нуқта қўйди. Мен ҳам бажонудил ўрнимдан туриб Иброҳимга эргашдим.
Тепа қаватга чиқиб мен ҳам Иброҳим ҳам ҳеч нима демасдан сукут сақлаганча таҳминан ярим соат жим ўтирдик. Ундан кейин Иброҳим тилга кирди.
— Ҳей, уйқучи ойпарастлар, каллангиз пишдими? — дедим кулиб.
— А, ҳа Пари, пишди. Узр, ухлаб қолибмиз. — деди қизариб.
— Кеча ўзи нима қилгандингиз, мабодо сизларни ток урмадими? — дедим ичкарига кириб.
— А, қанақа ток? — иккиси ҳам тушунқирамай менга қаради.
— Ойнага қарадингизми ўзи?
— Ойна.... — деганча иккиси ҳам югуриб кетишди. Кейин бирдан: — ЖАҲОНАААА!!! — деган бақириқ эшитилди. Секин уй томон одимладим. Яна бақириқ овози: — ЎЛДИРАМАН СEН ҚИЗНИ, ҚАЕРДАСАН?? — деди иккиси ҳам. Мен эса кимни ўлдиришмоқчи эканлигини тушунмай уларга қараб турардим.
Қаердандир шитирлаган овоз келди. Атрофимга алангласам, дарахтларнинг орасида таҳминан ёши 19 20 ларда бўлган бир қиз беркиниб турибди. Унга қараб турарканман, уни ҳам менга кўзи тушиб бармоғини лабига қўйиб, « жим » ишорасини қилди. Битта жойга жимгина қараб турганимни кўрган Иброҳим билан Саид, мен қараб турган жойга улар ҳам қарашди.
— Ҳа сеними ярамас қиз, бу ёққа чиқ! — деди Саид.
— Тадам! Қалай, ташқи кўринишингиз ёқдими? — дарахтларнинг ортидан қиқирлаб кулганча чиқиб келди.
— Жаҳона, ҳаддингдан жуда ошиб кетаяпсан лекин, — бизларга орада 3 метрча қолганда ҳалиги қиз тўхтади.
— Ака, ўзингиз айбдорсиз. Шунинг учун гаровда ютқазмаслигингиз керак эди. Мен эса шартга кўра хоҳлаган ишимни қилдим.
— Сочимга нима қилдинг? — деди Иброҳим қизга ўқрайиб.
— Хавотир олманг, ювсангиз кетади, бу шунчаки «гафри» , — дея энсасини қотирди.
— Гафри? — дедим ҳайрон бўлиб. Йигитларни сочини ҳам гафри қилишганини энди кўришим эди.
— Ҳа, акаларимни сочини турмаклаб қўйдим. Қаранг, қандай ярашган. — менга қараб яна кулди. Саид билан Иброҳим эса уйга кириб кетишди. Менимча соч турмаклари уларга ёқмаган кўринади. Орадан 10 дақиқа ўтгач қизга қарадим.
— Сизни илгари бу ерда кўрмаган эдим. — дедим унга.
— Ҳа, чунки мен бу ерда яшамайман. Саид акам Англиядан келгани учун меҳмонга келдим. — мен томон яқинлашди, —Сизчи?
— Мен акаларингизни психологи бўламан. Исмим Пари... — кулиб қўлимни узатдим.
— Жаҳона, — у ҳам қўлини узатди.
— Сиз уларни туғишган синглисимисиз?
— Йўқ. Иккаласининг ҳам ҳақиқий синглиси эмасман. Саид акам холамни ўғиллари бўлади. Иброҳим эса... — давом эттиришга улгурмади. Чунки, Саид билан Иброҳим ҳўл сочларини қўли билан силкитганча чиқиб келишди.
— Нонушта қилмагансиз биламан. Шунинг учун юринг, нонушта қиламиз. — Жаҳона Саид ва Иброҳим иккисига юзланди. — Пари, юринг сиз ҳам, — дея ошхона томон йўналди.
— Йўқ. Раҳмат. Нонушта қилганман. — дедим жилмайиб.
Жаҳона ошхонага кирмоқчи бўлиб турганида шартта орқасига ўгирилиб, мен томонга юрди.
— Йўқ, Пари хоним. Раддияларни мен қабул қилмайман. Юринг дедимми, мен билан боришга маж-бур-сиз. — қўлимдан ушлаб ўзи билан олиб кетди. Мен унга ҳайрон қолганча эргашдим.
— Пари, Жаҳона ўзи шунақа, айтганини қилдирмагунча қўймайди. Ҳайрон қолишнинг кераги йўқ. — деди Саид, бизга эргашиб. Начора, жимгина боришга мажбур бўлдим.
Жаҳона бир пастни ичида дастурхонни ноз-неъматлар билан тўлдириб ташлади. Улар билан бирга дастурхон атрофида ўтирар эканман, Саид мендан кўзини узмасдан термулиб ўтирарди. Бу нигоҳлар албатта Жаҳонани эътиборидан четда қолмади.
— Ҳа, Саид акаси юрагингиздан урдими дейман-а? — дея Саидни туртиб қўйди. Кейин менга қараб, — Акам ўзи шунақа севган инсонларидан кўз узмай қараб ўтиришни яхши кўради. — дея кулди. Саидни нигоҳлари энди Жаҳонага тешиб юборгудек бўлиб қадалди. Шу лаҳзада Жаҳона ҳам Саид ҳам жим бўлди. Бундай сукунатни ёқтирмаган Иброҳим эса:
— Нонушта қилиб бўлдим. Пари энди юринг, бугунги муолажаларни бошлаймиз, — дея бу ноқулай вазиятга нуқта қўйди. Мен ҳам бажонудил ўрнимдан туриб Иброҳимга эргашдим.
Тепа қаватга чиқиб мен ҳам Иброҳим ҳам ҳеч нима демасдан сукут сақлаганча таҳминан ярим соат жим ўтирдик. Ундан кейин Иброҳим тилга кирди.