Bu safar tushkunlik davrim boshqacha ketdi. Oldingidek koʻp yigʻlamadim. Faqat befarq, hayotdan, kelajakdan umidini uzgan, nima boʻlsa boʻlar deb yashaydigan odamga aylanib qoldim. Serial koʻraman, oʻqishga boraman, qarindoshlarimning uyiga qaytaman, u yoq, bu yoq ish qilaman, qoʻshiq eshitaman, hushim kelsa dugonalarim bilan yozishaman, Javohirning profilini titkilayman... Kunlarim bir xil, maʼnosiz oʻtar, bundan bu yogʻiga nima qilishimni sira bilmasdim. Buning ahamiyati ham qolmagandi. Shunchaki nimadir boʻlarda deb yashayverdim. Yashayverdim, toki oʻsha kungacha. Oʻsha kuni hayotim tubdan oʻzgardi. Oʻsha kuni men kutmagan voqea yuz berdi.
Bir necha kundan beri Javohir "Sogʻindim, qaniydi koʻrisha olsak, yoningga uchib borolsam" deb stories qoʻyayotgandi. Boshqa bir storiesidan Toshkentda ekanligini, sinfdoshlar guruhidan oʻqishi boshlanganini bilib olgandim. Javohir hozir Toshkentda, men bilan bir havodan nafas olib turganini bilardim. Shunga ham shukrona keltirardim. Mayli, mensiz baxtli boʻlsin. Muhimi baxtli boʻlsin... Meningdek aro yoʻlda qolmasin...
Qalb misoli bir berkitilgan xazina. Unga ega chiqmoqlik uchun esa xazinaga eltuvchi mashaqqatli yoʻlni bosib oʻtmoqlik darkor. Togʻlardan, adirlardan, sahrolardan kechishi, qiyinchiliklarni ortda qoldirish kerak. Bu sinovlar kimgadir ogʻirlik qiladi va yarim yoʻlga yetganida koʻzlagan manziliga yetmoqlikdan voz kechadi. Kimdir esa maqsadiga yetadi - qalbga olib boruvchi yoʻlni bosib oʻtib, xazinaga erishadi. Qalb egaligini qoʻlga kiritadi. Lekin qalb maʼlum bir insonga tegishli boʻlarmikin? Uning asl egasi hayotimizning eng oliy sudyasi - Alloh emasmikin? Men Javohir, Javohir deya kuyib-yonib, Allohni unutib qoʻymadimmi? Qalbimning asl sohibini eslamay qoʻymadimmi? Bir nomahram deya koʻzimdan daryodek yosh oqizdim. Alloh uchun, uning rahmati uchun sira koʻz yosh toʻkmadim. Nomozlarimda ham jismim joynamozda, ruhim, fikrim, xayolim Javohirda boʻldi. Chin qalbdan soʻragan narsam gunohlarimni magʻfirat qilishing emas, Javohir ila birga qilishing boʻldi. Yo Rabbim, kechirolsang kechir men gunohkor bandangni. Boʻyimdanda baland gunohlarimni afv et...
Bir necha kundan beri Javohir "Sogʻindim, qaniydi koʻrisha olsak, yoningga uchib borolsam" deb stories qoʻyayotgandi. Boshqa bir storiesidan Toshkentda ekanligini, sinfdoshlar guruhidan oʻqishi boshlanganini bilib olgandim. Javohir hozir Toshkentda, men bilan bir havodan nafas olib turganini bilardim. Shunga ham shukrona keltirardim. Mayli, mensiz baxtli boʻlsin. Muhimi baxtli boʻlsin... Meningdek aro yoʻlda qolmasin...
Qalb misoli bir berkitilgan xazina. Unga ega chiqmoqlik uchun esa xazinaga eltuvchi mashaqqatli yoʻlni bosib oʻtmoqlik darkor. Togʻlardan, adirlardan, sahrolardan kechishi, qiyinchiliklarni ortda qoldirish kerak. Bu sinovlar kimgadir ogʻirlik qiladi va yarim yoʻlga yetganida koʻzlagan manziliga yetmoqlikdan voz kechadi. Kimdir esa maqsadiga yetadi - qalbga olib boruvchi yoʻlni bosib oʻtib, xazinaga erishadi. Qalb egaligini qoʻlga kiritadi. Lekin qalb maʼlum bir insonga tegishli boʻlarmikin? Uning asl egasi hayotimizning eng oliy sudyasi - Alloh emasmikin? Men Javohir, Javohir deya kuyib-yonib, Allohni unutib qoʻymadimmi? Qalbimning asl sohibini eslamay qoʻymadimmi? Bir nomahram deya koʻzimdan daryodek yosh oqizdim. Alloh uchun, uning rahmati uchun sira koʻz yosh toʻkmadim. Nomozlarimda ham jismim joynamozda, ruhim, fikrim, xayolim Javohirda boʻldi. Chin qalbdan soʻragan narsam gunohlarimni magʻfirat qilishing emas, Javohir ila birga qilishing boʻldi. Yo Rabbim, kechirolsang kechir men gunohkor bandangni. Boʻyimdanda baland gunohlarimni afv et...