☘ Ramazondagi duoning ijobati
Oʻtgan yili Ramazon oyida jazirama yoz kunlari har kuni qishloqdan shaharga — ishga qatnashda issiq va holsizlikdan tinkasi qurirdi. Kechqurun iftorlikka yaqin oyoqlarini sudrab uyga kirib borar, bir qultum suv bilan ogʻiz ochar-ochmas koʻzi ilinardi. Yana ikki mahalla naridagi masjidga taroveh namoziga jamoatga qoʻshilish uchun yoʻl olardi. Baʼzan ibodatni toʻliq ado etolmay horgʻin uyga qaytayotib yurakdan Allohga yolvorardi:
– Chumolining ovozini ham eshitgan, har bir yaralmishining qalbidan boxabar Robbim! Kelasi Ramazongacha menga shunday imkoniyatlar berginki, ibodatlarda sening huzuringga tetik, quvvat va ragʻbat bilan turay...!
U shaxsiy avtomashinasida mahalladoshlari bilan jome masjidiga taroveh namozini ado etish uchun borayotib jilmayib qoʻydi.
– Tabassum boisini biz ham bilsak boʻladimi, Bek? - old oʻrindiqda oʻtirgan hamqishloq doʻsti oʻziga savolchan tikilib turardi.
– Tabassumning boisi shukronalik, ogʻayni, - dedi mamnuniyat bilan.
- Oʻtgan yillari Ramazon oyida “Qaniydi, peshin namozidan keyin bir soatgina uxlab dam olishim uchun shaharda uyim, namozlarga oʻz vaqtida yetib borish uchun avtomashinam boʻlsa edi,” deya oʻksinardim. Alloh ojiz bandasining iltijosini ijobat etti, mashinalik boʻldim. Mana ulovim hozir hammamizga hizmat qilayapti. Roʻzadorning duosi qaytarilmasligini buyurib, ummatlarini iymonu ixlosga daʼvat qilgan Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga molimiz, jonimiz, butun boru yoʻgʻimiz qurbon boʻlsin!..
Doʻsti yelkasiga qoqib qoʻydi. Ular qalbida shu munavvar kunlarga shukronalik tuygʻusi ila Buyuk Yaratguvchining ibodati sari yelib borishardi.
© Umida Adizova
Oʻtgan yili Ramazon oyida jazirama yoz kunlari har kuni qishloqdan shaharga — ishga qatnashda issiq va holsizlikdan tinkasi qurirdi. Kechqurun iftorlikka yaqin oyoqlarini sudrab uyga kirib borar, bir qultum suv bilan ogʻiz ochar-ochmas koʻzi ilinardi. Yana ikki mahalla naridagi masjidga taroveh namoziga jamoatga qoʻshilish uchun yoʻl olardi. Baʼzan ibodatni toʻliq ado etolmay horgʻin uyga qaytayotib yurakdan Allohga yolvorardi:
– Chumolining ovozini ham eshitgan, har bir yaralmishining qalbidan boxabar Robbim! Kelasi Ramazongacha menga shunday imkoniyatlar berginki, ibodatlarda sening huzuringga tetik, quvvat va ragʻbat bilan turay...!
U shaxsiy avtomashinasida mahalladoshlari bilan jome masjidiga taroveh namozini ado etish uchun borayotib jilmayib qoʻydi.
– Tabassum boisini biz ham bilsak boʻladimi, Bek? - old oʻrindiqda oʻtirgan hamqishloq doʻsti oʻziga savolchan tikilib turardi.
– Tabassumning boisi shukronalik, ogʻayni, - dedi mamnuniyat bilan.
- Oʻtgan yillari Ramazon oyida “Qaniydi, peshin namozidan keyin bir soatgina uxlab dam olishim uchun shaharda uyim, namozlarga oʻz vaqtida yetib borish uchun avtomashinam boʻlsa edi,” deya oʻksinardim. Alloh ojiz bandasining iltijosini ijobat etti, mashinalik boʻldim. Mana ulovim hozir hammamizga hizmat qilayapti. Roʻzadorning duosi qaytarilmasligini buyurib, ummatlarini iymonu ixlosga daʼvat qilgan Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga molimiz, jonimiz, butun boru yoʻgʻimiz qurbon boʻlsin!..
Doʻsti yelkasiga qoqib qoʻydi. Ular qalbida shu munavvar kunlarga shukronalik tuygʻusi ila Buyuk Yaratguvchining ibodati sari yelib borishardi.
© Umida Adizova