#яширин_сирлар
110-қисм
Жавоҳир Бахрига қараб, “Кетдик биз ҳам, иш кўп, “-дея чақирганида, онаси
“Ҳой, бола қаерга?”-деб сўради.
“Ишим бор онажон”
“Ҳеч қаерга кетмайсиз болам. Сиз чиллали бўлдингиз. Бугундан 40 кун кечки пайт кўчага чиқиш мумкин эмас сизга”
“Қўйсангиз-чи? Онажон бўлмаган гаплар. Ишим бор, балки бошқа шаҳарга кетиб қоларман. Сиз қолинг шу ерда Шахзода билан зерикмай ўтирасиз,”-деганида онаси аравачасини унга қаратиб ҳайдади.
“Хаа, сиз кўчага чиқар экансиз, сизнинг чиллали хотинингизга мен қоровуллик қилар эканман-ми? Бекорларни айтибсиз. Олинг уйингиз ҳам хотинингиз ҳам ўзингизга буюрсин. Бахри, мени уйга ташла болам. Сизлар ҳам бундан кейин, ҳа деб келманглар бу уйга. Аканг уйланди энди, юри!“- дея эшикка тўғри аравачасини судрашни бошлади.
“Ойижон сиз қолинг, “-дедим нима дейишимни билмай.
“Йўқ, қизим менинг уйимда ёрдамчим бор. Ерим бошқа бўлса ухлолмайман. Мен яна келаман, ўзингни асра энди қизим. Аллоҳга омонатсизлар”
“Онажон, мен ўзим олиб бориб қўяман сизни,”-дея олдинга отилган ўғлига қараб
“Биров кўрса сени худди биринчи марта уйланди деб ўйлаши мумкин ўғлим? Қол хотинингни ёнида. Мени Бахри элтиб қўяди. Бир ҳафта ўтсин, кейин отанг ва қолганларга хабар берамиз. Сенга айтган қоғозни тезлаштир,“-дедида эшикдан чиқиб, Бахри уни лифтга судраб кетди.
Қолдик ҳақиқат билан юзма- юз. Бошимдаги рўмолни очдим устимни алмаштиришим керак эди. На мен унинг юзига қарадим на у мени. Худди тилини ютган икки кишиларга ўхшардик. Индамай кийимим қолган хонага бордим. Эринмай аста -секин устимни алиштирдим, кошки чиққанимда ухлаб қолган бўлсайди деб дуо қилдим. Мен бунга тайёр эмаслигимни сездим. Эрталаб, онасининг босими билан кечки пайт эрилик бўлиб ўтирган эдим. Ичимдан минг хил ўй ва хаёллар, шу ўринда бугун қайнонам, ҳа, ҳа қайнонали бўлганим учун қайнонам ҳаётини айтиб берганидан жуда қаттиқ таъсирланган эдим. Бирдан эшик таққиллади. Ким деб сўрашимни хожати йўқ эди албатта. Секин хонадан чиқдим. Телефонда гаплашган бўлсакда, энди юзма- юз ҳам бир тўхтов ва келишувга боришимиз керак эди.
“Қорнинг очми?”-деб сўраганида бошим билан йўқ деб жавоб бердим.
“Мен ҳам худди бирта қўйни егандек тўқман,”-деди ҳеч нарса демадим.
“Шахзода, мендан хафа бўлдингми? Ҳаммаси бунча тез бўлгани учун?”
Яна бошимни инкор этиб қимирлатдим.
“Тилинга нима қилди?”
Мажбур унга қарадим, қош чимириб.
“Қошингни чимирма, мулла нима деди. Эринг гапирганда босиқ бўл деди. Сен менинг оддий гапимга ҳам дарров қовоқ уйсанг. Сен билан бошимиз кўп оғрийдиганга ўхшайди,”-деганида айтган гаплари жиддийми деб оғзим очилиб атрофга қарадим, кейин “Ҳамма кетди ўйин битди. Бу никоҳнинг ҳукми йўқ деб келишдик шунақами? Энди бу нима деганингиз?”
“Ўйин ҳақиқат бўлгани каби, никоҳ ҳам ҳақиқат. Ёлғончи мулла келтирганим йўқ. Агар сохта бировни олиб келганимда ҳам, никоҳ шартлари бўлган маҳр, гувоҳ ва розилик берилгани учун у никоҳ ҳам ҳақиқий ҳисобланарди” Эшитган гапларимни олиб ўзимни қайси жарликтан ташлаб юборсам, юрагим совир эди билмадим.
110-қисм
Жавоҳир Бахрига қараб, “Кетдик биз ҳам, иш кўп, “-дея чақирганида, онаси
“Ҳой, бола қаерга?”-деб сўради.
“Ишим бор онажон”
“Ҳеч қаерга кетмайсиз болам. Сиз чиллали бўлдингиз. Бугундан 40 кун кечки пайт кўчага чиқиш мумкин эмас сизга”
“Қўйсангиз-чи? Онажон бўлмаган гаплар. Ишим бор, балки бошқа шаҳарга кетиб қоларман. Сиз қолинг шу ерда Шахзода билан зерикмай ўтирасиз,”-деганида онаси аравачасини унга қаратиб ҳайдади.
“Хаа, сиз кўчага чиқар экансиз, сизнинг чиллали хотинингизга мен қоровуллик қилар эканман-ми? Бекорларни айтибсиз. Олинг уйингиз ҳам хотинингиз ҳам ўзингизга буюрсин. Бахри, мени уйга ташла болам. Сизлар ҳам бундан кейин, ҳа деб келманглар бу уйга. Аканг уйланди энди, юри!“- дея эшикка тўғри аравачасини судрашни бошлади.
“Ойижон сиз қолинг, “-дедим нима дейишимни билмай.
“Йўқ, қизим менинг уйимда ёрдамчим бор. Ерим бошқа бўлса ухлолмайман. Мен яна келаман, ўзингни асра энди қизим. Аллоҳга омонатсизлар”
“Онажон, мен ўзим олиб бориб қўяман сизни,”-дея олдинга отилган ўғлига қараб
“Биров кўрса сени худди биринчи марта уйланди деб ўйлаши мумкин ўғлим? Қол хотинингни ёнида. Мени Бахри элтиб қўяди. Бир ҳафта ўтсин, кейин отанг ва қолганларга хабар берамиз. Сенга айтган қоғозни тезлаштир,“-дедида эшикдан чиқиб, Бахри уни лифтга судраб кетди.
Қолдик ҳақиқат билан юзма- юз. Бошимдаги рўмолни очдим устимни алмаштиришим керак эди. На мен унинг юзига қарадим на у мени. Худди тилини ютган икки кишиларга ўхшардик. Индамай кийимим қолган хонага бордим. Эринмай аста -секин устимни алиштирдим, кошки чиққанимда ухлаб қолган бўлсайди деб дуо қилдим. Мен бунга тайёр эмаслигимни сездим. Эрталаб, онасининг босими билан кечки пайт эрилик бўлиб ўтирган эдим. Ичимдан минг хил ўй ва хаёллар, шу ўринда бугун қайнонам, ҳа, ҳа қайнонали бўлганим учун қайнонам ҳаётини айтиб берганидан жуда қаттиқ таъсирланган эдим. Бирдан эшик таққиллади. Ким деб сўрашимни хожати йўқ эди албатта. Секин хонадан чиқдим. Телефонда гаплашган бўлсакда, энди юзма- юз ҳам бир тўхтов ва келишувга боришимиз керак эди.
“Қорнинг очми?”-деб сўраганида бошим билан йўқ деб жавоб бердим.
“Мен ҳам худди бирта қўйни егандек тўқман,”-деди ҳеч нарса демадим.
“Шахзода, мендан хафа бўлдингми? Ҳаммаси бунча тез бўлгани учун?”
Яна бошимни инкор этиб қимирлатдим.
“Тилинга нима қилди?”
Мажбур унга қарадим, қош чимириб.
“Қошингни чимирма, мулла нима деди. Эринг гапирганда босиқ бўл деди. Сен менинг оддий гапимга ҳам дарров қовоқ уйсанг. Сен билан бошимиз кўп оғрийдиганга ўхшайди,”-деганида айтган гаплари жиддийми деб оғзим очилиб атрофга қарадим, кейин “Ҳамма кетди ўйин битди. Бу никоҳнинг ҳукми йўқ деб келишдик шунақами? Энди бу нима деганингиз?”
“Ўйин ҳақиқат бўлгани каби, никоҳ ҳам ҳақиқат. Ёлғончи мулла келтирганим йўқ. Агар сохта бировни олиб келганимда ҳам, никоҳ шартлари бўлган маҳр, гувоҳ ва розилик берилгани учун у никоҳ ҳам ҳақиқий ҳисобланарди” Эшитган гапларимни олиб ўзимни қайси жарликтан ташлаб юборсам, юрагим совир эди билмадим.